organiseert op maandag 10 maart, 20.00 uur

Nederland – van onderop

Een decentrale staat – durft Nederland dat aan? Een staat van verschillen en lokale verzorgingsteden? Een land waar burgers de dienst uitmaken? Een natie waar de gemeenteraad belangrijker is dan het Binnenhof?

Aan de vooravond van de gemeeenteraadsverkiezingen presenteren Nico de Boer en Jos van der Lans het boek:

DEcentraal
De stad als sociaal laboratorium

gebaseerd op de gelijknamige artikelenserie in De Groene Amsterdammer.

Zij gaan onder leiding van hoofdredacteur Xandra Schutte in gesprek over decentralisaties, burgerkracht, lokale democratie en de toekomst van de verzorgingsstaat met:

Jantine Kriens, directeur van de Vereniging Nederlandse Gemeenten en voormalig wethouder in Rotterdam

Maurice Specht, filosoof, bestuurskundige en actief op het gebied van bewonersparticipatie en stedelijke ontwikkelingsvraagstukken. Initiatiefnemer van de LeeszaalWest in Rotterdam.

En met de zaal.

Datum: 10 maart 2014
Plaats: Spui25, Spui25-27, 1012 XM Amsterdam
Aanvang: 20.00
Toegang gratis.

Wel graag van te voren even aanmelden:
www.spui25.nl

LEES HIER HET VOORWOORD

Download hier de flyer

Titia

Sinds mijn vertrek uit de Eerste Kamer in 2007 ben ik columnist voor het GroenLinks Magazine en het is genoeg geweest. Ik heb al een tweet van een jonge partijgenoot zien passeren die op mijn vervanging aandrong (‘best aardige stukjes, maar is ’t niet tijd voor iemand anders’), waarvan ik zelf spontaan dacht: hij heeft gelijk. Bovendien is het Magazine zeer tegen mijn zin digitaal gegaan, wat ik een extreem onverstandig besluit vind, wat ook al niet bijdraagt aan het schrijfplezier. Toen ik erachter kwam dat dit mijn vijftigste column zou worden, was de kogel door de kerk. Mooi afgerond aantal, ik kan voorlopig als recordhouder de boeken in.

Voor het schrijven van mijn columns hield ik altijd een lijstje van mogelijke onderwerpen bij. Dan zat ik niet vlak voor het verstrijken van de deadline wanhopig achter mijn beeldscherm met de vraag: waar moet ik in godsnaam over schrijven? Nu was GroenLinks altijd wel zo vriendelijk om spontaan onderwerpen aan te dragen, dus eigenlijk had ik het lijstje nooit nodig. Er was altijd wel een dommigheid, een onhandigheid, een kortzichtigheid, een vreemd standpunt of een stekkerdoos waar ik mij druk over kon maken. GroenLinks heeft de afgelopen zes jaar haar uiterste best gedaan om het mij als columnist naar de zin te maken. Ik ben de partij daar zeer erkentelijk voor.

Maar daardoor heb ik nooit geschreven over een onderwerp dat al vanaf begin 2007 bovenaan mijn lijstje staat. Het kwam er niet van. En eigenlijk is het ook geen onderwerp, maar een persoon: Titia van Leeuwen.

Toen ik in 1999 als Eerste Kamerlid woordvoerder milieu werd, sloot ik mij automatisch aan bij wat het milieunetwerk heette. Dat werd – let wel: we gaan vijftien jaar terug in de tijd – toen gecoördineerd door Titia van Leeuwen; ooit ook Eerste Kamerlid, later werkzaam op het ministerie van VROM. Het was een soort kennisknooppunt van de groene tak van de partij. Nuttig, opiniërend en informerend. Inmiddels ben ik al jaren van dit politieke toneel verdwenen, maar om de zoveel tijd krijg ik een mailtje van Titia van Leeuwen, met als vaste aanhef: ‘Aan de leden en belangstellenden van het milieunetwerk van GroenLinks’.

We kijken bij GroenLinks altijd naar de kopstukken. Naar de lijsttrekkers. De grote namen. Maar het feitelijke werk wordt vaak gedaan door de mensen die minder opvallen, die vanwege het belang van de zaak gewoon hun dingen doen. Mensen als Titia dus. Die nu al ten minste vijftien jaar ons milieunetwerk – zeg maar rustig het hart van de partij – coördineert. En denk maar niet dat ze daar een bloemetje voor heeft ontvangen, of een complimentje krijgt.
Daarom wil ik al jarenlang een keer schrijven dat ik het geweldig vind: dat ze het doet. Dat ze maar door blijft gaan.

Titia, mag ik je namens alle partijgenoten bedanken voor al die inspanningen, voor die onvoorwaardelijke discipline. Je bent een held. Ik mag dan vertrekken als columnist van dit Magazine, maar blijf voor de rest van mijn leven lid van het milieunetwerk, ook al kom ik nooit. Ik zie uit naar je volgende uitnodiging.

Jos van der Lans was van 1999 tot 2007 Eerste Kamerlid, daarna tot deze column columnist van het GroenLinks Magazine. Deze laatste column verscheen in het eerste nummer van het GroenLinks Magazine van 2014.

AANKONDIGING

Donderdag 17 april 2014

13.00 - 17.00 uur

Terug naar de basis?

Basis GGZ, theorie, praktijk en visie

Jos van der Lans, Cultuurpsycholoog

• De sociaal-psychiatrie: tussen buurt en bedrijf. In de war en eigen kracht: gaat dat samen? Terug naar de kern - dichtbij en doortastend

Mirjam Goorhuis, verpleegkundige sociaal wijkteam Zaanstad

• Ervaringen na 1 jaar sociale wijkteams in Zaandam

Marcel Smits, SPV, directeur Psya-zorg, Vice-voorzitter V&VN-SPV

• SPV terug naar de wijk

Jaques Vlaar, SPV Vicino

• De SPV in de praktijk bij huisartsen als POH-verpleegkundige

Waar:

Witte Kerkje op het terrein van het “oude Duin en Bosch- terrein “in Castricum, Duinenboschweg 2

 Wil je je direct aanmelden? Klik dan hier

 

Datum	11 februari, dinsdag
Thema	BabelSalon ‘Zorg en Wonen:
Locatie	Serah Artisan, Dam2, 1506 BD Zaandam
Aanvang	20.00 uur (inloop vanaf 19.30 uur)
Kosten	gratis

Onderwerp van gesprek zal zijn dat, door de toenemende vergrijzing steeds meer mensen – volgens het nieuwe beleid uit het regeringsakkoord – zo lang mogelijk zelfstandig zullen moeten wonen. Dit heeft grote gevolgen voor hun woon- en leefsituatie en op de in houd van de zorg. Wat betekent dit bijvoorbeeld voor hun huisvesting in de wijken door corporaties, zorgaanbieders en de gemeente? En wat betekent dit voor de daarvoor nodige aanpassingen van verzorgings- en verpleegtehuizen? Welke nieuwe woonconcepten moeten worden ontwikkeld om de vraag op te vangen?

Tegelijkertijd zal de komende jaren een compleet vernieuwd Zaans Medisch centrum (ZMC) met zorgboulevard en zorghotel en een XL supermarkt verrijzen. De vraag is welke invloed deze voorzieningencluster heeft op de voorzieningen in de omringende wijken.

Gesprekspartners:

Jos van der Lans, medeauteur van het boek ‘Sociaal doe het zelven’

Rob Dillmann, voorzitter Raad van Bestuur van het Zaans Medische centrum

Hans Admiraal, directeur behandelzaken Evean,

Gespreksleiders: Ferdinand Vreugdenhil en Joke Bosch, Stichting Babel

Ontevreden toezichthouders

57 procent van de toezichthouders van woningcorporaties is ontevreden over hun beloning. Dat blijkt uit het nationaal Commissarissen Onderzoek 2013 dat half januari werd gepresenteerd door Mijntje Lückerath, hoogleraar governance in Tilburg. Volgens deze sectorvergelijkende monitor is een corporatietoezichthouder zo’n twintig uur per maand kwijt aan zijn commissariaat. Dat lijkt mij behoorlijk overdreven, maar het is maar een uurtje minder dan een commissaris aan een beursgenoteerd bedrijf. Alleen verdient die laatste drie-en-een-half keer zoveel.

Een corporatietoezichthouder vangt gemiddeld 11.000 euro en een commissaris van een beursgenoteerd bedrijf krijgt jaarlijks zo’n 38.000 euro bijgeschreven op zijn bankrekening. Een duidelijke meerderheid van de toezichthouders in de volkshuisvesting baalt daarvan. Vooral omdat hun verantwoordelijkheid alleen maar groter wordt. ‘Het is geen liefdadigheidsbaantje dat je voor de eer doet’, zegt hoogleraar Lückerath, die vreest dat de lage beloning ertoe zal leiden dat er niet voldoende goed gekwalificeerde toezichthouders bereid gevonden worden dit belangrijke werk te doen.

Het zijn dezelfde argumenten die tot een paar jaar geleden de bezoldiging van nogal wat corporatiebestuurders naar recordhoogten hebben gestuwd. Hun salarissen moesten opgetrokken worden naar het niveau van het bedrijfsleven, anders zou er geen geschikte bestuurders meer gevonden worden. Tegenwoordig zijn er plafonds gelegd in deze salarissen en hoor je niemand meer over een massaal vertrek van corporatiebestuurders. Geld, zo weten we inmiddels, is bepaald niet de doorslaggevende garantie voor kwaliteit. Maar afgezien daarvan: de gemiddelde bestuurdersbeloning is nog steeds meer dan behoorlijk.

Dat geldt ook voor toezichthouders in de corporatiesector. In vergelijking met nogal wat collega’s elders in de publieke sector (zorg, welzijn, onderwijs) hebben zij eigenlijk geen reden tot klagen. Maar dat doen ze in meerderheid dus wel. Ze willen meer. De toezichthouders van Vestia hadden meer, maar bakten er niks van. Die van Rochdale mochten ook niet klagen, maar faalden hopeloos. Betere beloningen zijn geen investeringen in beter toezicht. Het tegendeel is misschien eerder waar.

Het gaat in het corporatietoezicht niet om het verbeteren van het bedrijfsmatige toezicht door mensen die beursgenoteerde bedrijven als referentiekader hebben. Het gaat om het terugbrengen van het besef dat woningbouwcorporaties in de eerste plaats een publieke taak hebben voor mensen aan de onderkant van de samenleving. We hebben dringend behoefte aan een herwaardering van het maatschappelijke toezicht. Daar aan mogen bijdragen is niet alleen een verantwoordelijkheid, maar wel degelijk ook een eer. Dat doe je allereerst vanwege het publieke belang, niet vanwege de betaling. Dat de noodzaak daarvan nog steeds niet is doorgedrongen tot de meerderheid van de Nederlandse corporatietoezichthouders is geen bemoedigend teken.

Deze column is eind januari verschenen in Aedes Magazine, nr. 1/2014.

 

Reactie van de Vereniging van Toezichthouders Woningcorporaties

De toezichthouder onder vuur

31 maart 2014 15:39

Het is nog steeds prijsschieten op woningcorporaties. De incidenten van de afgelopen jaren en het instellen van de Parlementaire Enquête Woningcorporaties zijn er aanleiding genoeg voor. Er wordt door de politiek en in de media in dit verband ook veel geklaagd over beloningen van bestuurders. Ook het intern toezicht heeft – in de optiek van velen – zitten slapen. En als je geknipt en geschoren wordt, moet je stil blijven zitten, is het adagium.

Toch heeft kritiek op bijvoorbeeld de intern toezichthouders soms ook iets gemakzuchtigs. Het is wellicht bon ton om mee te huilen met de wolven in het bos. Maar juist enige reflectie zou kunnen voorkomen dat er te snelle conclusies worden getrokken op basis van onjuiste aannames.

Publicist Jos van der Lans mengde zich ook in het koor, door in het Aedes Magazine van januari 2014 te poneren dat toezichthouders ‘ten onrechte ontevreden’ zijn. Hierbij doelde hij op de honoreringen. Volgens Van der Lans is het overdreven dat  een toezichthouder 20 uur per maand aan zijn functie zou besteden en verdient de gemiddelde commissaris 11.000 euro per jaar. 

Onjuiste aannames en conclusies
Albert Kerssies, directeur van de VTW, vindt het onzin wat Van der Lans in zijn column beweert. "Hij trekt verkeerde conclusies op basis van verkeerde gegevens. Dat had ik toch niet verwacht van een gewaardeerde columnist."

Een gemiddelde commissaris verdient helemaal geen 11.000 euro, maar 7000 euro (n=1700; 2012). Bovendien gaat het hier om bruto bedragen, waar nog belasting over betaald moet worden.

Toezichthouden is een vak
Van der Lans vindt dat toezichthouden een eer zou moeten zijn, vanwege het publieke belang en ‘voor mensen aan de onderkant van de samenleving.’
Toezichthouden is een vak. Een vak dat door toezichthouders eervol en met steeds grotere professionaliteit wordt uitgeoefend. Het belang van goed toezichthouden is helder, maar Van der Lans’ redenatie gaat in zoverre mank dat als het zo belangrijk is (wat het inderdaad is) – daar ook een waardering tegenover moet staan (en die is helemaal niet zo riant als Van der Lans suggereert).

Verscherping van toezicht
De VTW werkt hard aan de verbetering van de kwaliteit van het intern toezicht. Onder andere door een nieuw systeem van permanente educatie, toetsbare criteria voor geschiktheid en het opleiden en verder professionaliseren van de toezichthouders. De verbinding met de maatschappelijke omgeving en de accountant moet nadrukkelijker gezocht worden. Ook vanuit de overheid zijn er wettelijke initiatieven om toezicht te verscherpen.

Honorering in verhouding tot de werkzaamheden
Strengere wettelijke eisen en de roep om verdere professionalisering van toezicht zorgen voor een steeds hogere werkdruk en meer risico. De complexiteit van de volkshuisvestelijke en financiële taken van de woningcorporatie staan daarmee haaks op initiatieven voor het verder omlaag brengen van de honorering van de toezichthouders.

Kerssies: "De steeds terugkerende suggestie dat toezichthouders zitten te slapen en zichzelf intussen verrijken is een kwalijke, die door velen zonder kennis van zaken steeds maar weer wordt geponeerd. Het is niet alleen feitelijk onjuist, maar vergiftigt ook elke redelijke discussie over bezoldigingen en honoreringen. Toezichthouders hebben een steeds zwaardere taak, met een grote tijdsbesteding, vol in de spotlights. Daar hoeven toezichthouders niet de hoofdprijs voor te krijgen, maar een redelijke honorering. Dat de noodzaak daartoe nog niet tot Van der Lans is doorgedrongen, is geen bemoedigend teken."