Jos van der Lans Weblog

JOS VAN DER LANS - WEBLOG / TWITTER

Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.

Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.

weblog - augustus 2005

aug 30	Presentatie Koning Burger UITNODIGING Op 7 november presenteer ik in de Eerste Kamer mijn boek Koning Burger � Nederland als zelfbedieningszaak, dat die dag verschijnt bij uitgeverij Augustus. In dit boek probeer ik me te verstaan met het nieuwe Nederland, zoals zich dat de laatste jaren aan ons voordoet. Het boek valt in drie delen uiteen. De eerste hoofdstukken gaan over de publieke emancipatie van burgers (deel I: Koning Burger...), dan volgen vier hoofdstukken over de exodus van professionals uit de frontlinies van de samenleving (deel II: en zijn professionele onderdanen�) en het boek eindigt met een pleidooi om de publieke sfeer te herontwikkelen (deel III: op zoek naar publiek leiderschap). Zo opgeschreven klinkt dat tamelijk abstract, maar wees gerust: het boek brengt de hedendaagse politieke cultuur heel concreet en gelardeerd met vele persoonlijke anekdotes in beeld. Op 7 november overhandig ik in de Eerste Kamer het eerste exemplaar van het boek aan staatssecretaris Mark Rutte. Het laatste hoofdstuk uit het boek heet namelijk �Waarom Mark Rutte deugt� en heeft als vertelstructuur een werkbezoek dat ik ooit samen met hem in Hoorn heb afgelegd. Daarna vindt er onder leiding van Peter van Lieshout (WRR) over het boek een gesprek plaats met Mark Rutte, Joost Divendal (hoofdredacteur van de Journalist), Marjolijn Februari (elke zaterdag te bewonderen in het Volkskrant-katern Het Betoog) en ondergetekende. De presentatie begint om 15.30 uur. Wie deze presentatie wil bijwonen, kan zich op geven bij uitgeverij Augustus. Stuur een email naar: uitgeverij Augustus . Gegevens: Bijeenkomst: Presentatie Koning Burger � Nederland als zelfbedieningszaak Datum: 7 november 2005 Aanvang: 15.30 � 16.45 uur (na afloop borrel in de Noen-zaal) Zie voor meer informatie: BOEKENPAGINA
aug 26	Vakantie in Suriname Van 1 tot en met 26 augustus ben ik met mijn gezin op vakantie in Suriname (via Parijs en Frans Guyana, het land rechts op bovenstaand kaartje). Ik probeer mijn weblog regelmatig bij te houden. Hieronder de verschillende afleveringen.
aug 23	#6 - Terug in Europa Het was een enerverende laatste week in Suriname. Met helaas weinig mogelijkheden om er via dit weblog over te berichten. In het binnenland is nu eenmaal geen internetcaf�, en in Paramaribo hadden we het eigenlijk steeds te druk. Kort samengevat: we zijn nog een keer de barre bauxietweg naar het zuiden opgetrokken richting Brownsberg, een berg in een natuurpark met uitzicht over het Prokoponto-meer, het grote stuwmeer van Suriname van 16000 km2 groot. 80 procent van de elektriciteit van het land wordt via de stuwdam opgewekt. We zaten in een prachtig huis met fabelachtig uitzicht. Met bovendien ee geweldige zonsopkomst, en een reeks van dieren die we in de vroege ochtenduren hebben gezien: een hert, een surinaamse haas, roofvogels. In dat meer zijn we ook nog een dag op een klein paradijselijk eilandje geweest, waar Thomas en Lisa Tukanani's en zelfs een Piranja hebben gevangen. Dat het een Piranje was wisten we niet, dat werd later verteld toen Thomas het haakje al achteloos uit de bek van de Piranja had gehaald. Het meer zelf is een soort bomenkerkhof. Overal steken kale boomtoppen boven het water uit, het zijn zwarte staken die er al 31 jaar staan. Zeer vreemde ervaring als je daar doorheen crosst, met een korjaal. Het laatste weekend werden we overvallen door een enorme stortbui, die in twee uur half Paramaribo onder water zette. Omdat het hoog tij was kon het water niet via de Surinamerivier worden afgevoerd, en hoopte het zich op in de straten en tuinen. Bij ons apartement zelfs zo hoog dat het een haar scheelde of het hele huis was - met alle rampzalige gevolgen vandien - onder gelopen. Het water was zeker dertig centimeter omhoog gekomen en kwam net een centimeter tekort om de verhoogde drempels van het huis te nemen. Inmiddels sijpelde er wel op alle mogelijke manieren water het huis in,. zodat we nog uren hebben staan dweilen. Toen het tij zich terugtrok, was het water in een uurtje de stad uit verdwenen. Maandag zijn we met de terugreis begonnen. Lisa was ziek geworden (diarree, misselijkheid, hoofdpijn),dus van ons oorspronkelijke plan om aan de Franse kant van de marowijnerivier een dorpje aan de kust te bezoeken hebben we afgezien. We zijn de rivier overgestoken naar St Laurent, de plaats van de beroemde Papillon-gevangenis. Van hier werden de Franse gevangenen doorgetransporteerd naar Duivelseiland, voor de kust van Frans Guyana, tegenover het stadje Koeroe. In St Laurent hebben we een hotel genomen en vandaaruit zijn we de volgende dag naar het vliegveld gegaan - nadat we in Koeroe nog even onze voeten in de Atlantische Oceaan hebben gestoken. Daar vlogen we aan het einde van de middag naar Parijs, waar we nog een paar dagen de grote bezienwaardigheden hebben bezocht. Vrijdag staken we onze sleutel weer in onze huisdeur. Duidelijk is dat Suriname veel meer bezoekers verdient: het is een prachtig land, dat we iedereen van harte aanbevelen.
aug 14	# 5: Surinaamse Fatima Ze waggelt uit haar hutje aan de oever van de Surinamerivier in het dorpje Jaw Jaw, ver in het binnenland van Suriname. Haar loopje is onmiskenbaar Surinaams, een beetje traag wiegelend. Haar naam is Marianne. Ze is naar schatting ergens in de veertig en haar lichaamsvolume doet niet onder voor de meeste Creoolse Surinaamse vrouwen van haar leeftijd. Hier worden de zwarte vrouwen dun geboren en gaan ze, nadat ze zo�n vijf kinderen ter wereld hebben gebracht, dik dood. Marianne heeft geen kinderen. Ze is ook niet zwart, maar lelieblank. Maar verder is ze Surinaamser dan Surinaams. Haar Nederlandse tongval is van onvervalste Suri-makelij, compleet met de langgerekte klanken, de prachtig gerarticuleerde klinkers en de volle w�s. Ze spreekt niet alleen perfect Suri-Nederlands, met alle vreemde woordjes die er in de loop der eeuwen ingeslopen zijn, ze heeft ook Suri-gebaartjes, ze denkt Suri, ze is Suri. Dat is een hele prestatie want Marianne is pas een jaar in Suriname. Ze is in Groningen geboren, heeft twintig jaar in de gehandicaptenzorg in de buurt van Nijmegen gewerkt, maar daar is geen spoor meer van te ontdekken. De Groningse tongval, die in Nederland elke Groninger zijn leven lang bij zich draagt waar hij of zij zich ook vestigt, heeft Marianne is dit tropische land in een jaar ingeslikt. Het is dat ze er in het multietnische Suriname niet zo zwaar aan tillen, maar anders zou Marianne in aanmerking voor een nationale inburgeringsprijs. Zo snel als zij het voor elkaar gekregen heeft, daar kunnen de Javanen, Hindoestanen en Chizen hier niet aan tippen. Een jaar geleden besloot Marianne � nadat ze een paar jaar achter elkaar naar Suriname op vakantie was geweest � naar de voormalige Nederlandse kolonie te emigreren. Vanwege de mensen, het klimaat, het land, vanwege alles eigenlijk. In Paramaribo werekt ze nu als PR-functionaris en financieel coordinator voor de Vereniging van Particuliere Sociale Instellingen (VPSI) Dat is een sort koepel van sociaal-cultureel werkinstellingen die vooral voor kinderen activiteiten organiseren. Daarom is Marianne ook in Jaw Jaw terechtg ekomen, een dorp van boscreolen dat zich voedt van de producten van de jungle en de indrukwekkende Surinamerivier als levensader heeft. Hier vindt voor het erst een groots festival plaats, waarin zo�n vierhonderd kinderen uit heel Suriname de resultaten van hun sociaal-culturele activiteiten komen laten zien. Een weekend vol optredens, een tentoonstelling en vooral via multi-etnische ontmoetingen. Voor het dorp is dat een ongekende gebeurtenis, op een dag wordt de bevolking verdubbeld. Marianne hoort bij de mensen die het festival organisatorisch en qua logistiek moeten voorbereiden. Er moeten slapplaatsen gecreeerd worden (plekken waar honderden hangmatten kunnen worden opgehangen), een podium gebouwd, een programma in elkaar gezet. Dat is een enorm karwei. De grote man van deze klus is de jonge Nederlander Jesse, een 22-jarige stagaire die het op zich genomen heeft de technisch-materiele voorbereiding te verzorgen. Hij zorgt voor de tekeningen, het hout, de spijkers, de voorzieningen waar honderden hangmatten kunnen worden opgehangen, het podium, en probeert uit het dorp mannen te ronselen die met hem meewerken om alles van de grond te krijgen. Daarbij roert hij voortdurend tegen de stroom op. De dorpelingen hebben een geheel eigen wijze van werken, waarin typisch Nederlandse factoren als tijd en planning geen enkele rol lijken te spelen, de VPSI- functionarissen die hem moeten ondersteunen gedragen zich als heuse bureaucraten in de jungle: ze zitten vooral op hun kont. En Marianne ziet Jesse niet staan, want hij is een ex-soortgenoot waar ze niet meer mee in verband gebracht wenst te worden, laat staan dat ze de arme jongen een steuntje in de rug biedt. Het is een ongekende prestatie van de staire dat alle voorbereidingen als de zeshonderd kinderen met boten de rivier komen afzakken (bijna) klaar zijn. Marianne zelf is als ware Surinaamse dan nog niet klaar met haar tentoonstelling. Drie dagen heb ik het gezelschap zichzelf zien gijselen in een verlammende organisatorische onmacht, en bij elk bootje dat aanmeerde in dit prachtige dorp hoopte ik dat Rita Verdonk zou uitstappen. Want ik had haar zo graag voorgesteld aan Marianne als een Surinaamse Fatima, die accentloos Nederlands spreekt, uitblinkt in vergadertactieken en �technieken en haar neus ophaalt voor haar ex-landgenoten. Dan had ze met haar eigen ogen waarnemen dat in Suriname eigenlijk niemand op Marianne zit te wachten. Hoezeer ze ook haar best doet om een echte Surinamer te worden, juist daarom is ze volkomen ongeloofwaardig. Hoe Surinaamser ze wordt, hoe meer ze haar ziel heeft verkocht. Dat zie je, dat voel je. Daarom is Marianne niet populair bij haar collega�s, bij haar nieuwe landgenoten. Alle inspanningen om er bij te horen verkeren in het tegendeel: ze zoekt gezelschap en oogst uiteindelijk eenzaamheid. Dat had ik Rita Verdonk graag laten zien, maar onze minister van integratie stapte niet uit een van de bootjes, die in Jaw Jaw aanmeerde. Helaas.
aug 13	# 4: de binnenlanden We zijn vier dagen diep de binnelanden van Suriname ingetrokken, gewapend met malariapillen en tien anderhalf literflessen water. Het eerste viel mee, het aantal muggen was minder dan in Paramaribo; het tweede was overbodig vermoedelijk: het water is hier zo zuiver dat je nergens bang voor hoeft te zijn. Verder was het geweldig. We sliepen in een hutje aan de oever van de Surinamerivier in het plaatsje Jaw Jaw. Van daaruit maakten we over de rivier tochten naar andere dorpen en de jungle, waar we ternauwernood aan een aanval van een van de meest giftige slangen van Suriname zijn ontsnapt. Ook de vrouwelijke vogelspin, de Blach Widow, het vrouwtje dat na paring haar mannetje opeet, moet je niet onverwacht tegen het lijf lopen. In het dorpje Jaw Jaw, waar bij elkaar toch zo'n duizend mensen lefden, werd een festival voorbereid waar het weekend van ons vertrek zo'n zeshonderd kinderen aan deel zouden nemen. Dat moest voorbereid worden, en daarvoor werkte er een Nederlandse stagiare in het dorp. Via hem hebben we de raadselen van het Surinaamse arbeidsethos proberen te achterhalen. Het komt neer op een heel andere betekenis van het begrip klaar. Volgende keer meer.
aug 9	# 3 Wat hebben we gedaan Ons huisje bevindt zich vlak bij het centrum, in Combe. Met vijf minuten lopen staan we op het Onafhnakelijkheidsplein, net het beeld van de dikke man: Joseph Adolf Pengel, de populaire premier die Suriname in de jaren zestig leidde en de in vergelijking met Pengel miezemuizerige Lachmon, de premier die de weg naar de onafhnakelijkheid heeft gewezen. Vroeger stond er een standbeeld van Wilhelmina maar dat is de nacht voor de onafhankelijkheid verwijderd en honderd meter verderop neergezet, vlak naar Fort Zeelandia. De februari moorden zijn achter haar rug gepleegd. We fietsen meestal naar onze bestemming, die de eerste week overal in Pbo lagen. We hebben een oude suikerrietfabriek, Marienburg, bezocht op een oude plantage, zo'n kilometer of tien buiten de stad. We hebben de stad doorgeslenterd, de geweldige centrale markt gezien, raar fruit gegeten en merkwaardige groen klaargemakt, de Surinamerivier overgestoken, een soort elitevereniging met tennisbanen en een zwembad bezocht. Ik ben zelfs bij de Surinaamse danskampioenschappen geweest, in een groot stadion vlak buiten de stad waar zo'n 3000 mensen waren om een freesyle kapioen gekroond te zien worden en groepsperformances. Het war moderne jeugddans, veel breakdance, en rap-acrobatiek, ik weet niet of het woord al bestaat, maar het is moderne muziek, waarbij het lichaan elastisch schoksgewijs op beweegt. Enfin, ik was de enige blanke en verrreweg de oudste aanwezige. Overigens doe je op een dag niet al te veel. Het is regentijd, dus ergens in de middag barst het noodweer los en dan kun jue beter binnen zijn. Daarvoor en daarna is het behoorlijk heet, een drukkende warmte, wel aangenaam, maar bepaald niet uitnodgigend om veel te gaan doen. Hoewel.... Hetty en ik hebben al twee keer drie kwartier hardgelopen, van half acht 's ochtend tot half negen. Een hele prestatie want drie kwartier in deze hitte komt neer op een halve narathon in onze koude polder. Er is nog van alles te doen in Pbo, maar morgen gaan we naar de jungle voor een tocht van vier dagen. Eerst net de bus, dan net de boot en dan belanden we in een indianendorp van waaruit we wat jungletochten gaan ondernemen. Er schijnen daar nog meer muskitos te zijn, dus dat wordt alles insmeren. Vandaag hebben we ook de eerste malariatabletten geslikt. De tassen zijn gepakt, het echte werk gaat nu beginnen: we gaan de natuur in. Een volgend bericht volgt daarom over een dag of vijf.
aug 8	# 2: Suriname na een week We zijn nu een week in Suriname. Het is hier tropisch warm, en je hebt venijnige, nagenoeg onzichtbare, geluidloze maar zeer frequent stekende muggen, die genadeloos toeslaan bij het ontwaren van een klein stukje bloot. Bij mij en bij Lisa in hoge mate, de rest heeft er minder last van. Maar buiten dat is, is Suriname een belevenis. Het blijft vreemd om zo ver van het Nederlandse polderlandschap keurig geformuleerde Nederlandse zinnen te horen uit de kelen van mensen die de Lage Landen nooit gezien hebben en in veel gevallen ook nooit zullen zien. Suriname is in alles een oude kolonie van Nederland, die met haar onafhankelijkheid twee klappen te verwerken heeft gekregen. De eerste was de breuk in de continuiteit van het openbaar bestuur, ineens had Nederland daar geen hand meer in. Dat is zeker een bevrijding, maar qua kennis en ervaring is het natuurlijk ook een aderlating. De tweede klap kwam daar onm,iddellijk overheen: de brainwave. Honderdduizenden verlieten het land om zich in Nederland te vestigen. Daar zaten de beste krachten bij. Die klappen is het land nooit helemaal te boven gekomen. Het gebrek aan daadkracht vormde eerst de voedingsbodem voor de staatsgreep van Bouterse, maar in feite verviel Bouta in dezelfde fout: hij baseerde zijn macht op een wijdverbreid netwerk van patronage en dubieuze economische praktijken. Toen aan zijn macht een eind kwam,, en de democratie zich herstelde, wist het land zich niet van deze periode te ontdoen. Overal in het land staan nog monumenten die herinneren aan de staatsgreep van 1980. De laffe moord op zijn kritikasters in Fort Xeelandia in februari 1982 is hier nooit voor een rechtbank geweest. Daardoor houdt het land zichzelf nu gevangen in een bizarre patstelling. De politieke machthebbers is het maar om een ding te doen: Bouterse de pas afsnijden, want dat zou het einde betekenen van hun eigen machtnetwerken en patronage systemen. Er is geen overtuigend programma, geen politieke overtuiging, geen echte politieke strijd, alleen maar veel en vooral loze beloften. Niemand gelooft hier dat de politiek ook maar iets kan betekenen. Niemand durft Bouta voor de rechter te slepen. De geheime afspraak is dat dat niet zal gebeuren. Zo houdt men elkaar dus gevangen in het verleden. Zo strompelt het land verder in onmacht, die overal zichtbaar is. Bekijk hier een regeringsgebouw, en de verf bladdert ervan af. Alles straalt achterstalligheid uit. De wegen, de huizen, de winkels, de scholen, alles. En dat is intriest, want het is een van de mooitrste landen ter wereld. Met een fantastische natuur, geweldige mogelijkheden. Dit zou een trotse rijke natie moeten zijn. Nu is het een arm land, vol met muggen.
aug 3	# 1: aangekomen in Paramaribo Via Parijs, Cayenne, St-Laurent (grens Suriname) zijn we in ons appartementje in Paramaribo gearriveerd. Een geweldig benedenhuisje, vlak in het centrum van Paramaribo. Alles gaat goed. Binnenkort volgt nader bericht.
aug 1	Vakantie in Suriname Van 1 augustus tot 26 augustus ben ik met mijn gezin op vakantie in Suriname. Als het even kan probeer ik op dit weblog vanuit Suriname regelmatig berichten te posten. Blijf kijken dus.

Kies een periode: april 2024
maart 2024
februari 2024
januari 2024
december 2023
november 2023
oktober 2023
september 2023
augustus 2023
juli 2023
juni 2023
mei 2023
april 2023
maart 2023
februari 2023
januari 2023
december 2022
november 2022
oktober 2022
september 2022
augustus 2022
juli 2022
juni 2022
mei 2022
april 2022
maart 2022
februari 2022
januari 2022
december 2021
november 2021
oktober 2021
september 2021
augustus 2021
juli 2021
juni 2021
mei 2021
april 2021
maart 2021
februari 2021
januari 2021
december 2020
november 2020
oktober 2020
september 2020
augustus 2020
juli 2020
juni 2020
mei 2020
april 2020
maart 2020
februari 2020
januari 2020
december 2019
november 2019
oktober 2019
september 2019
augustus 2019
juli 2019
juni 2019
mei 2019
april 2019
maart 2019
februari 2019
januari 2019
december 2018
november 2018
oktober 2018
september 2018
augustus 2018
juli 2018
juni 2018
mei 2018
april 2018
maart 2018
februari 2018
januari 2018
december 2017
november 2017
oktober 2017
september 2017
augustus 2017
juli 2017
juni 2017
mei 2017
april 2017
maart 2017
februari 2017
januari 2017
december 2016
november 2016
oktober 2016
september 2016
augustus 2016
juli 2016
juni 2016
mei 2016
april 2016
maart 2016
februari 2016
januari 2016
december 2015
november 2015
oktober 2015
september 2015
augustus 2015
juli 2015
juni 2015
mei 2015
april 2015
maart 2015
februari 2015
januari 2015
december 2014
november 2014
oktober 2014
september 2014
augustus 2014
juli 2014
juni 2014
mei 2014
april 2014
maart 2014
februari 2014
januari 2014
december 2013
november 2013
oktober 2013
september 2013
augustus 2013
juli 2013
juni 2013
mei 2013
april 2013
maart 2013
februari 2013
januari 2013
december 2012
november 2012
oktober 2012
september 2012
augustus 2012
juli 2012
juni 2012
mei 2012
april 2012
maart 2012
februari 2012
januari 2012
december 2011
november 2011
oktober 2011
september 2011
augustus 2011
juli 2011
juni 2011
mei 2011
april 2011
maart 2011
februari 2011
januari 2011
december 2010
november 2010
oktober 2010
september 2010
augustus 2010
juli 2010
juni 2010
mei 2010
april 2010
maart 2010
februari 2010
januari 2010
december 2009
november 2009
oktober 2009
september 2009
augustus 2009
juli 2009
juni 2009
mei 2009
april 2009
maart 2009
februari 2009
januari 2009
december 2008
november 2008
oktober 2008
september 2008
augustus 2008
juli 2008
juni 2008
mei 2008
april 2008
maart 2008
februari 2008
januari 2008
december 2007
november 2007
oktober 2007
september 2007
augustus 2007
juli 2007
juni 2007
mei 2007
april 2007
maart 2007
februari 2007
januari 2007
december 2006
november 2006
oktober 2006
september 2006
augustus 2006
juli 2006
juni 2006
mei 2006
april 2006
maart 2006
februari 2006
januari 2006
december 2005
november 2005
oktober 2005
september 2005
augustus 2005
juli 2005
juni 2005
mei 2005
april 2005
maart 2005
februari 2005
januari 2005
december 2004
november 2004
oktober 2004
september 2004
augustus 2004