Geachte heer van der Lans,

Met belangstelling en plezier heb ik uw boek 'Ontregelen' gelezen. U vraagt in uw woord van dank om commentaar. Echt commentaar is het onderstaande niet, het moet eerder worden gezien als bijdragen.
Ik kwam in uw boek nergens de naam van Eckart Wintzen tegen. Hij overleed kort geleden op 68-jarige leeftijd. Ik kan me haast niet voorstellen dat u zijn gedachten over bedrijfsvoering (zijn celtheorie, opsplitsen van bedrijven die groter worden dan 65 man) niet kent. Maar mocht u het niet kennen dan kan ik u zijn boekje daarover sturen.

Ik las in het eerste hoofdstuk uw beschrijving van Rogers' ideeën. Ook ik heb als huisarts (thans niet meer praktizerend) hieraan natuurlijk enthousiast meegedaan. Maar in Twente waar ik huisarts was, lukte dat niet altijd even goed. Als ik vroeg: "Wat vindt u er zelf van?" antwoordden de meeste Tukkers: "Dat weet ik niet. U bent dokter".

Ook maakte ik in het klein situaties mee die u beschrijft, waarin niemand iets doet omdat het niet onder zijn/haar verantwoordelijkheid valt. Ik werd geroepen bij een kind met een koortsstuipen. Toen ik er kwam, zag ik het kind (inmiddels alweer zonder trekkingen) op de grond liggen met de moeder en drie buurvrouwen eromheen. Niemand deed iets. Ik vroeg wat haar eerste reactie was toen zij zag dat haar kind stuipen had. "Ik had het willen optillen en bij mij nemen". "Waarom hebt u dat dan niet gedaan?" "Ik heb eerst de buurvrouwen geroepen en die zeiden: 'Afblijven, niet aankomen'".

In het begin van mijn praktijkjaren belde ik rechtstreeks met de wijkzuster (Wit-Gele Kruis voor katholiek, Groene Kruis voor algemeen) met het verzoek om bij patiënt X. langs te gaan die vandaag uit het ziekenhuis was gekomen en enige hulp bij wassen en aankleden nodig had. Dat kwam altijd in orde. De laatste 20 jaar ging dat heel anders. Ik moest bellen met 'het Loket' en mijn zorgvraag (als er maar 'zorg' voor staat, is het altijd goed) voorleggen aan 'Cindy' of 'Natascha'. Zij ging het doorgeven aan de zorginstelling die iemand naar de heer X. zou sturen om de zorgvraag nader uit te werken en vervolgens de volgende dag in de teambespreking ter tafel te brengen. Daar werd een zorgplan opgesteld. Als meneer X. geluk had werden zijn billen drie dagen na thuiskomst uit het ziekenhuis voor het eerst gewassen.

Als lid van de klachtencommissie van een groot ziekenhuis maak ik wekelijks mee dat mensen klagen over onduidelijkheid over wie hun aanspreekpunt is: de co-assistent, de assistent, de dokter, de verpleegkundige, het afdelingshoofd? Geef iedere patiënt bij opname een briefje met de naam van de hoofdbehandelaar tot wie de patiënt zich kan wenden bij vragen.

Dit waren zo enkele gedachten die bij mij opkwamen bij het lezen van 'Ontregelen'.

Met vriendelijke groet,

Adriaan Mazel

Als er een woord is waar ik in de politiek allergisch voor ben geworden, is het het woord visie. Als het een beetje minder gaat, of er fouten zijn gemaakt, verzamelen zich aan de zijlijn lieden die menen dat er sprake is van een gebrek aan visie. Wat meer visie en alles is weer oké. Je hoort het bij de VVD, bij de PvdA, en ook GroenLinks is nu al weer een tijdje bezig op het visionaire vlak.
Ik ken geen voorbeelden uit de moderne partijpolitiek dat dat tot iets heeft geleid. Het is een illusie om te denken dat verdeeldheid wordt overwonnen door een beetje meer visie. Of er rollen visies uit dit soort exercities waar de kool en de geit gespaard worden, en dat leidt dus tot niks, of er worden echt principiële keuze gemaakt en dat leidt alleen maar tot meer onenigheid en dat was nu net niet de bedoeling. Eigenlijk moet je zeggen dat de frequentie waar mee het woord in de mond wordt genomen meer zegt over de diepte van de crisis dan over het zicht op een oplossing.
De vraag moet ook niet zijn of er één visie moet komen (dat voorrecht laten we aan de SP), de vraag is: hoeveel visies kan een partij verdragen en zijn de verschillende visies nog in staat om elkaar te vinden op concrete punten. Anders gezegd: de enige relevante vraag is of men erin slaagt om meningsverschillen productief te maken?
Wat dat betreft hoeft GroenLinks niet te wanhopen. We zijn vrijzinnig-modern als het gaat om de culturele agenda van de toekomst, de immigratie, de mensenrechten, de vrijheden. We zijn modern-socialistisch als het gaat om de materiële agenda: wij gaan voor een bescherming van kwetsbaren op alle markten en in alle facetten van het bestaan. En we vinden elkaar omdat we los van al dit geneuzel zo groen zijn als de aarde en met radicale maatregelen de generaties na ons heel veel ellende willen besparen.
Dat is geen visie, dat is een opdracht.
Zo simpel is het dus.

Beste Jos,

Met veel interesse heb ik je boek ontregelen gelezen. Maar laat ik mij eerst voorstellen. ik ben Huub Direcks en docent aan de HU, instituut de Horst.
Morgen kom jij een lezing geven in Utrecht. Hebben wij toevallig bij de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening deze periode Oraganisatiekunde op het programma.
In mijn onschuld dacht ik "dan ga ik met mijn klas naar jouw lezing". Maar daar komen wat problemen bij. (...)
Probleem 1. Het vraaggericht onderwijs bestaat er uit dat alle studenten dezelfde trainingen krijgen. Afwijken mag niet van de examencommisie, want alle studenten moeten hetzelfde programma krijgen. Dit programma is per uur beschreven. (Van wie de vraag vraaggericht komt weet ik niet.) Als een student gaat klagen dat hij te weinig les krijgt over dit onderwerp is de docent de dupe. (...) De les verplaatsen kan niet, want per periode bij de HU moet er 140 uur binnenschoolse studiebelasting zijn en je begrijpt dat 2 uur naar jou luisteren een ernstige aantasting van dit grondrecht is.
Een tweede probleem is dat jij in Utrecht komt. Studenten zijn verplicht de lesssen in Amersfoort te volgen. Dit is onderdeel van de examenregeling. Het is verplicht te komen, maar je mag en kunt niet verwachten dat studenten een half uur naar Utrecht gaan reizen.
Desalniettemin heb ik een groep bereid gevonden allee regels te overtreden en morgen naar jouw lezing te komen. De inquisitie van de mangers zie ik vol verwachting tegemoet.
In een later stadium zal ik nog reageren op je boek, wat ik overigens ( stiekum) heb behandeld,

groet,
Huub Direcks
docent MWD Hu de Horst

In oktober 2007 werden via deze krant en www.sociaaldebateindhoven.nl de vijf belangrijkste sociale thema’s vastgesteld die in de stad om meer aandacht vragen. De top 5 bestaat uit de thema’s: vergrijzing als kracht, armoede en werkgelegenheid, jongeren – participatie en meedoen, respect en regels, en overregulering. Vier ronden zijn achter de rug. Dit artikel opent de laatste discussieronde over bureaucratie en overregulering. U kunt deelnemen aan deze ronde via brieven of bijdragen aan opinie@ed.nl of aan redactie@sociaaldebateindhoven.nl. Eind juni wordt deze ronde afgesloten en verschijnt daarover een afrondende tekst op deze pagina’s.