Jos van der Lans Weblog

Gouden huurders

Onlangs kwam mij het verhaal ter ore van een 89 jarige man, laten we hem meneer Simons noemen. Hij huurt al zo’n 55 jaar bij dezelfde woningcorporatie. Zijn huur (tegenwoordig zo’n 550 euro per maand) heeft hij altijd trouw betaald, gecorrigeerd naar de huidige geldwaarde bij elkaar zo’n 300.000 (!!!) euro. De woningcorporatie had ook nooit over hem te klagen. Tot een paar jaar geleden zijn trouwe betaling begon te haperen. Na een paar maanden kampte hij met een paar maanden huurachterstand, die hij ook niet meer inliep.
Hij bleek niet alleen een betalingsachterstand te hebben bij de corporatie, maar ook bij het waterbedrijf. Die meldde meneer Simons aan bij een ondersteuningsproject dat erop gericht is om mensen met net nog niet problematische schulden weer greep op hun financiële bestaan te laten krijgen. Zo werd zijn verhaal duidelijk. De 89-jarige meneer Simons had een paar jaar ervoor zijn vrouw verloren, daardoor waren de inkomsten met 750 euro verminderd, terwijl de financiële verplichtingen gelijk bleven. Op dat inkomen was inmiddels door schuldeisers beslag gelegd. Maar dat beslag hield geen rekening met de beslagvrije voet en was dus veel te groot. Ook ontdekte men dat zijn werkloze zoon geld wegsluisde naar een andere rekening, naar eigen zeggen om bankbeslag te voorkomen, maar in de praktijk sluisde hij meer weg dan hij terugstortte. Het beslag werd teruggedraaid, de zoon werd toegang tot de rekening ontzegd, de huursubsidie verhoogt, en zo kwam men ook bij de corporatie terecht. Kon de corporatie niet wat betekenen? Meneer Simons had immers al vijftig jaar betaald.
Nou, daar moest de corporatie heel lang over nadenken. Dat gaat zo maar niet. Precedentwerking….
Toen ik dat hoorde, dacht ik @#$$%&#@ (= iets godslasterlijker dan ’what the fuck’). Deze man heeft vijftig jaar nooit verzaakt. Hij heeft nooit een bedankje gekregen, de corporatiedirecteur is na 50 jaar trouwe betaling niet op bezoek geweest. Niks daarvan. Iemand die 25 jaar zijn werkgever dient krijgt een gratificatie, iemand die 25 jaar lid is van de PvdA (wat mij een buitengewone prestatie lijkt) krijgt een gouden speldje, een echtpaar dat vijftig jaar getrouwd is krijgt steevast de burgemeester op bezoek, maar iemand die vijftig jaar trouw zijn huur betaald wordt op opgetrokken wenkbrauwen getrakteerd als hij een beroep doet op het mededogen van zijn woningcorporatie. Dat is toch niet te geloven.
Hoeveel mensen zullen er nog zijn die vijftig jaar trouw hun huur hebben betaald? Dat kunnen er nooit veel meer zijn. Het lijkt mij vanzelfsprekend dat we deze mensen moeten koesteren. Ik zou ze het Aedes/Woonbond-kruis van verdienste laten opspelden, gezamenlijk uitgereikt door Marnix Norder en Ronald Paping, om te laten zien dat de sector trots op ze is.
Zeker, er zijn een paar corporaties die er werk van maken. Dat zijn meestal corporaties in minder grootstedelijke gebieden, zoals Omnia Wonen in Harderwijk, Wonen Limburg in Roermond, BrabantWonen in Oss. Zij geven ‘gouden huurders’ een maand huur cadeau. Maar de meeste corporaties nemen die moeite niet. Ze denken er gewoon niet aan. Ze denken niet in geschiedenissen. Daar benadert men het wonen als het aanschaffen van aardappels in de supermarkt, daar moet je toch ook gewoon voor betalen. Trouw is geen waarde meer, laat staan dat het als verdienste wordt beschouwd. Wonen is consumeren, en dat kost nu eenmaal geld. Je bent als huurder een klantnummer in het systeem, tenzij je niet betaalt, dan ben je een dossiernummer.
Toen ik het verhaal van meneer Simons hoorde, stond me die onverschilligheid zo tegen, dat ik op deze plek de Woonbond oproep om bij het eerste de beste nationale woonakkoord als eerste ononderhandelbare agendapunt te eisen dat huurders die meer dan vijftig jaar trouw hun huur hebben betaald voortaan een half jaar gratis kunnen wonen, omdat zij hun woning dubbel en dwars hebben gefinancierd. Niks geen lullig maandje, gewoon een substantiële beloning. Over de vraag of huurders na 25 jaar trouwe betaling een of twee maanden huurvrijstelling krijgen valt te onderhandelen, zo redelijk ben ik dan weer. En woningcorporaties die los van zo’n landelijke richtlijn zelf tot een gouden beloningsbeleid besluiten mogen mij gratis inhuren om het verhaal van deze trouwe huurders op te tekenen. Want reken maar dat ze een hoop te vertellen hebben.

Deze column verscheen in maart in het Huurpeil, nr. 1, 2018. Huurpeil is het kwartaalmagazine van de Woonbond.