Vijf jaar geleden organiseerden Hetty Vlug en ik een groot feest in de Tolhuistuin en riepen onze gasten op om overbodige beoeken mee te nemen en een Leeshuis te vullen. Dat werd een overweldigenjd succes, met meer dan duizend boeken was het Leeshuis gevuld en geopend. En het bestaat nog steeds, juist ook als plek waar mensen de Nederlandse taal eigen kunnen maken. Geweldig. Klik hier of op de afbeelding voor meer informatie.

Veel beelden van de bezetting op 31 mei 1974 van het terrein van de Heldringstichtingen te Zetten door de Belangenvereniging Minderjarigen (BM) en het Amsterdamse JAC zijn er niet. Maar op één daarvan staat Huib Winkel pontificaal in het midden. Hij kijkt onverschrokken, zo niet hondsbrutaal, in de richting van de naderende politiemannen. ‘Kom maar op’, lijkt hij te zeggen, ‘mij maak je niks.

Huib Winkel was op dat moment één van de boegbeelden van de BM, die in mei 1971 werd opgericht en waarvan hij vanaf het begin met Huig de Groot één van de gangmakers was. De BM nam het op voor de duizenden kinderen die doorgaans gedwongen en buiten hun wil in door het rijk gesubsidieerde kindertehuizen verbleven. Begin jaren zeventig waren er zo’n 170 van dergelijke tehuizen, waar jongeren werden weggestopt en gespeend waren van rechten. We weten nu, dankzij het werk van de commissie-Samsom en commissie-De Winter dat de regimes in deze tehuizen vaak meedogenloos waren en verzet van de jongeren met harde hand werd neergeslagen, maar begin jaren zeventig moest dat onrecht nog aan de kaak worden gesteld. En dat was wat de Belangenvereniging Minderjarigen deed. Met zwartboeken, bezettingen, zoals die in 1974 in Zetten, maar ze schrokken er niet voor terug om ook de kamer van de staatssecretaris te bezetten of het kantoor van de overkoepelende federatie van jeugdzorginstellingen.

Huib Winkel was daarbij altijd in de voorste linie te vinden. Hij was wat we tegenwoordig een ‘ervaringsdeskundige’ zouden noemen. Hij had het allemaal zelf aan den lijve ervaren. Net zoals zijn broer Fred was hij al op jonge leeftijd in aanraking gekomen met de kinderbescherming en aan een deprimerende rondreis langs steeds strengere jeugdzorginstellingen begonnen. Zijn opstandigheid werd beantwoord met sancties, als er ergens vertrouwen was opgebouwd werd het ruw afgebroken; elke interventie was erop gericht om hem klein te krijgen.Het effect was volkomen averechts.

Hij werd een van de frontmannen van de BM, ging voorop in acties in Zetten tegen het bewind van de psychiater Finkensieper, stond aan de wieg van vernieuwd jongerenwerk in Amsterdam en kwam nog een keer in actie met het Steunpunt Zetten toen Annie Bijnoord en een aantal slachtoffers eind jaren tachtig een slotoffensief tegen Finkensieper begonnen.

In de nacht van vrijdag 14 op zaterdag 15 maart is hij in de haven van Wijk bij Duurstede, waar hij zijn schip M.S. Dwaalgast lag aangemeerd, na een ongelukkige val te water geraakt. Zijn lichaam werd de volgende dag door de havenmeester gevonden.
Huib Winkel verdient het om herinnerd te worden, daarom schreef ik voor de Canon jeugdzorg een uitgebreid In memoriam. Hij verdient het om herinnerd te worden als voorvechter van de Belangenvereniging Minderjarigen, als breekijzer van een naargeestige jeugdzorg, maar bovenal als een ongekend warm mens die je geen groter plezier kon doen dan in zijn gezelschap van het leven te genieten.

Klik voor het uitgebreide In memoriam hier.

Woningen tekort, woonruimte teveel

Er is in Nederland een ontstellend tekort aan woningen. Je kan geen krant meer openslaan of televisiejournaal aanzetten of het gaat erover. In koor roepen politici, corporatiebestuurders, projectontwikkelaars, hypotheekverstrekkers en makelaars, zeg maal alle hoofdrolspelers op de woningmarkt, dat er maar één oplossing is: bouwen, bouwen en nog eens bouwen. Het is, zeggen ze, een volumevraagstuk. Maar wanneer dit vraagstuk opgelost is, daarover doen de hoofdrolspelers er doorgaans het zwijgen toe.

Dat is welbeschouwd je reinste bedrog, want het antwoord is namelijk wel degelijk te geven en eigenlijk weten al die hoofdrolspelers dat ook. Die oplossing komt er namelijk nooit, althans zeker niet deze eeuw. Wie historische en demografische trends tot zich laat doordringen beseft dat dynamiek van de woningmarkt niet zozeer behoeften bevredigt, maar deze juist steeds verder aanjaagt. Ruim een eeuw geleden woonden er op een adres gemiddeld vier à vijf mensen, tegenwoordig in de populaire stedelijke gebieden is dat aantal al onder de twee gezakt. Dat uit zich ook in de woonruimte per persoon: die is nu gemiddeld zo’n 65 m2, waar Nederlanders honderd jaar geleden gemiddeld nog geen 10 m2 ter beschikking hadden. Honderd jaar geleden leefden er gemiddeld twee mensen per vertrek/kamer in een huis, nu is dat aantal gemiddeld een half, anders gezegd per persoon zijn gemiddeld twee kamers beschikbaar. Tellen we daar bij op dat de grote demografische trend is dat er steeds meer alleenstaande huishoudens komen – het duurt niet lang meer of de grens van 50% eenpersoonshuishoudens wordt in de grote steden overschreden – en je hoeft niet op de universiteit gezeten te hebben om te begrijpen dat daar simpelweg niet tegenop te bouwen valt. Zelfs als we alle plannen voor pakhuizen met eenpersoonsstudiootjes van nog geen 40 m2 vervijfvoudigen, is de behoefte aan woningen niet verzadigd. Sterker, de individualisering van huishoudens zal daardoor eerder naar een hogere versnelling gaan.

Als we dit weten, moeten we ons natuurlijk in alle ernst afvragen hoe zinvol het is om alle troeven op meer-meer-meer-woningen te zetten. Misschien moeten we het ook eens gaan hebben over de verdeling van de woonruimte. Want als we de behoefte van pakweg 50 m2 per individu durven los te zien van een woning met een voordeur, komt het plaatje er compleet anders uit te zien. Bedenk bovendien dat de vijf miljoen woningen die er in de twintigste eeuw zijn bijgekomen voor het overgrote deel gebouwd zijn voor klassieke gezinshuishouden. Ze zijn niet op maat gemaakt voor individuele huishoudens, daarvoor zijn ze eigenlijk onpraktisch en te groot. Als je het zo bekijkt dringt de conclusie zich op dat er eerder een overschot aan woonruimte is dan een tekort. Veel te veel woningen worden door te weinig mensen bewoond. Als dat zo is, moeten we toch op zijn minst gaan nadenken wat we zouden moeten doen om de beschikbare woonruimte beter en effectiever te verdelen. Daar zijn ook wel - zij het mondjesmaat - aanzetten toe. Zo kent Amsterdam het project ‘Onder de pannen’, waarbij daklozen op kamers kunnen wonen bij mensen met een te grote sociale huurwoning, zonder dat de woningcorporatie moeilijk doet of dat op de uitkering wordt gekort. Ook winnen de zogenaamde friends-contracten aan populariteit, waarmee een vrijesectorwoning door meerdere mensen met een eigen individueel huurcontract gedeeld wordt. Maar in de sociale huursector, en voor mensen met uitkeringen of toeslagen, is deze woningdeeloptie nagenoeg uitgesloten. Het systeem kent zoveel verboden dat mensen die hun woonruimte delen zwaar gestraft worden of een dief zijn van hun eigen (uitkerings)portemonnee.

Als we daar nu eens mee ophouden. Als we individuen die een woning gaan delen en een woning achterlaten nu eens een bonus geven die gelijk is aan alle voordeurdelerskortingen en belastingbeperkingen die hen in een zelfstandige woning gevangen houden. Als we premies zetten op voor elkaar (mantel) zorgen in een huis, in plaats van boetes. Als we u eens ophouden te veronderstellen, dat al die eenpersoonshuishoudens perse in hun uppie willen wonen. Zou er dan niet veel meer mogelijk zijn dan dat deprimerende mantra van bouwen, bouwen, bouwen, eenstemmig gezongen door partijen die er het grootste financiële gewin bij hebben en dus over alle andere oplossingen er simpelweg het zwijgen toe doen.

Deze column verscheen in februari in Huurpeil, nr. 1, 2019. Huurpeil is het kwartaalmagazine van de Woonbond.