De stichting Eropaf heeft een soort alliantie met de Hogeschool van Amsterdam, en wel vooral de programmalijn 'Outreachend werken'. Daar is een interessante vacature gekomen. Hieronder de tekst, zegt het voort.

De Karthuizer vraagt voor de programmalijn Outreachend Werken op korte termijn een:

ervaren onderzoeker (0,6 - 0,8 fte)

Het domein Maatschappij en Recht is ??n van de zeven domeinen van de Hogeschool van Amsterdam. In dit domein worden sociaal agogische opleidingen, hogere juridische opleidingen en de opleiding toegepaste psychologie verzorgd. Onderdeel van het domein is het Kenniscentrum Maatschappij en Recht, waarvan de afdeling De Karthuizer zich richt op ontwikkeling en vernieuwing binnen het Social Work.

De Karthuizer is een dynamische en jonge afdeling. Onderzoekers, docenten en studenten werken hier samen met externe partners aan onderzoek en projecten die bijdragen aan oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken en de professionalisering van de sociale beroepspraktijk. Een van de programmalijnen binnen De Karthuizer is Outreachend Werken, Preventie en Herstel. In deze programmalijn bundelen zich onderzoeken en innovatietrajecten gericht op empowerment van kwetsbare groepen in de samenleving. De programmalijn staat in de driehoek tussen wetenschap, praktijk en opleiding en verzamelt, verbindt en verspreidt kennis ten behoeve van de opleidingen, welzijnsinstellingen en hun cli?nten, professionals en de overheid.

Kernactiviteiten

* Verrichten en begeleiden van (praktijk) onderzoek ten behoeve van kennisontwikkeling voor het Social Work en het onderwijs;
* Creatief en co?peratief bijdragen aan de ontwikkeling van de programmalijn;
* Initi?ren en onderhouden van contacten met het beroepspraktijk, kennisinstituten en het onderwijs;
* Acquireren van opdrachten en het onderhouden van relaties met subsidiegevers;
* Projectleiding van verschillende deelprojecten van de programmalijn;
* Bijdragen aan de vertaling van het onderzoek in onderwijsontwikkeling en ?uitvoering.
Meer informatie? Stuur een mailtje naar Martin Stam

Samen met Wim Deetman en Ren? Scherpenisse ben ik voorzitter van de visitatiecommissie wijkenaanpak. Met steeds wisselende teams van deskundigen bezoeken wij de veertig Vogelaar-wijken om de 'temperatuur' van de wijkaanpak op te nemen. Deze week was ik met een commissie van zes mensen in Hatert, de Nijmeegse Vogelaarwijk. Een erg interessant bezoek. Lees hier het bericht in de Gelderlander.

Eind 2009 schreef ik voor TSS een openingsessay over de door het ministerie van VWS gelanceerde campagne ?Welzijn Nieuwe Stijl?. In de acht daarop volgende nummers bogen verschillende auteurs zich in dit tijdschrift over de vraag of de initiatief van voormalig VWS-staatssecretaris Jet Bussemaker kans maakt of niet. In het zo juist verschenen nummer sluit ik met een nieuw essay deze serie af. Ik ben nog steeds positief, maar we staan aan de vooravond van een pijnlijke operatie die om moedige wethouders vraagt. Hieronder de laatste twee alinea?s van het stuk:

?Van de urgentie is iedereen doordrongen, zo blijkt ook uit deze TSS-serie. Welbeschouwd gaan er ook geen grote politieke meningsverschillen onder schuil. Alleen: wie staat er op om de goede bedoelingen over de pijnpunten heen te trekken? Welzijnsorganisaties zijn huiverig omdat zij vrezen dat elk initiatief hunnerzijds met onmiddellijke bezuinigingen wordt uitbetaald. Instituties die plukken uit de staatsruif (CIZ, ggz, reclassering, MEE) kijken bij voorkeur de kat uit de boom en hopen dat zij de dans kunnen ontspringen.
Die constellatie maakt dat de intenties van Welzijn Nieuwe Stijl het risico lopen niet verder te komen dan de papieren tekentafel om vervolgens toch weer gewoon weggegumd te worden door de realiteit van ordinaire bezuinigingen. Dat voorkomen vraagt moed. Moed van wethouders die een krachtig beeld moeten neerzetten van waar zij naar toe willen, moed van bestuurders die het lef moeten hebben om over de grenzen van hun eigen organisaties te kijken, moed van professionals om hun stem te verheffen en hun werk naar hun hand te zetten. En vooral ook eerlijkheid om de waarheid van de professionele spaghetti nu eens echt gezamenlijk onder ogen te zien.?

Lees het hele essay door hier te klikken.

5
6
7
8
9
10

Van boven naar beneden:
5. 20 september - Raadhuis gemeente Amstelveen - presentatie voor commissie welzijn - 22 mensen.
6. 22 september - Apeldoorn - Wijkcentrum Dok Zuid - Wijkspiegeldag - binnenspiegel (ochtend) - 100 mensen. Foto publiek volgt nog.
7. 22 september - Apeldoorn - Wijkcentrum Dok Zuid - Wijkspiegeldag - buitenspiegel (middag) - 60 mensen. Foto publiek volgt nog.
8. 23 september - Rotterdam - Stadsdeelkantoor Noord - visitatiecommissie wijkaanpak - ochtendsessie - 22 mensen.
9. 23 september - Rotterdam - Volksuniversiteit Heemraadsingel - visitatiecommissie wijkaanpak - slotsessie - 25 mensen.
10. 24 september - Assen - ICO Centrum voor Kunst en Cultuur Zuidhaege 2 - miniconferentie gemeente Assen over 'werken in de wijk' - 60 mensen.

De eerste serie foto's vindt u in het weblog van 16 september.

Uw artikel in KaapKunst over de adoptie van Nazmiye Oral in Groningen is me uit het hart gegrepen. Uw analyses van de professionele zendelingen met een missie en het gevaar dat kunst wordt ingezet als Paard van Troje om hulpverlening - leuk verpakt - binnen te sluizen, zijn raak. Ik heb de manier waarop Zina te werk ging van dichtbij meegemaakt en dat heeft me veel aanknopingspunten gegeven om op een andere manier in contact te komen met wijkbewoners.

Want ook ik behoor ? als communicatieadviseur bij de Stichting Toevluchtsoord/het Advies- en steunpunt huiselijk geweld Groningen ? tot de welzijnsindustrie in de krachtwijken van Groningen. Onze missie is het uitbannen van huiselijk geweld waar ook ter wereld, te beginnen in de Korrewegwijk en De Hoogte in Groningen. Daar is namelijk veel geld voor beschikbaar. En dus stort de hele hulpverleningsindustrie zich op de krachtwijken .

Wij (ver)oordelen en beschuldigen snel en veel (oordeelloos luisteren zit niet in onze genen, want er moet bijgestuurd, er moet geholpen worden). Huiselijk geweld is verderfelijk en wie erbij betrokken is, is slecht. En uiteraard is ons issue het meest belangrijk en overstelpen we de wijkbewoners met goedbedoelde adviezen en voorlichtingen. De meldingen van huiselijk geweld moeten omhoog, iedereen moet weten dat er hulp is, iedereen moet ons telefoonnummer uit zijn hoofd kennen. Enigszins gechargeerd, maar zo zijn er nog 52 projecten in de wijken, die op een min of meer gelijke wijze handelen. Zo worden de wijkbewoners horendol van Goede Voeding, Sport, Werk, Invullen van Vrije Tijd, Participatie enz. Een 52-koppig, veelal bureaucratisch, monster.

Het Advies- en steunpunt wordt ? terecht? - gewantrouwd. Want wie met ons in aanraking komt moet op oudercursus, moet met de buren in gesprek, moet desnoods aangifte doen. Althans, dat is het beeld dat we deels zelf hebben gecre?erd.

Dus hebben we het, in navolging van Zina, anders aangepakt. Vlak voor de Tweede Kamerverkiezingen zijn we een paar dagen de straat op gegaan in de krachtwijken met onze Partij voor Huiselijk Geluk. Ons motto: niet meppen maar kleppen. We hebben posters geplakt, verkiezingsprogramma?s en ballonnen uitgedeeld en we boden snoephartjes aan op straat. We zijn met mensen in gesprek gekomen. Bij de Jumbo, in de kroeg, in de moskee, in het buurthuis, op straat, bij de kapper. Oordeelloos en zonder beschuldigend vingertje of een preek. Met een kwinkslag en met humor. En de verhalen kwamen. Soms schrijnende verhalen. Ik was verbaasd dat mensen zomaar op straat hun verhalen met ons wilden delen. Hoe kon dat toch? De sleutel ligt in het oordeelloos en met een open blik de mensen tegemoet treden. Zonder het label ?hulpverlener? op ons voorhoofd.

Die aanpak willen we voortzetten. We zijn aan het nadenken over een vervolg. Niet alleen Zina kan het, ook wij als hulpverleners kunnen op een andere manier in gesprek komen met wie dan ook. Ik hoop dat uw artikel daar een bijdrage aan levert.

Ik schrijf u deze reactie weliswaar vanaf mijn mailadres bij het Advies- en steunpunt huiselijk geweld, maar geheel op persoonlijke titel.

Ingrid van den Bosch

Wie het hele essay wil lezen kan hier klikken.
Voor meer informatie over KaapKunst, kunt u terecht op de site van KaapKunst

Onderwijsminister Ronald Plasterk legde tijdens zijn ambtsperiode elke bezoeker vast op een polaroidfoto. Al deze foto?s hing hij aan de muur van zijn kamer, waar het tot een bonte verzameling van honderden portretten uitgroeide. Zijn ?smoelenboek? werd zelfs onlangs in De Kunsthal Rotterdam tentoongesteld, waardoor zijn bezoekers min of meer toetraden tot de hogere sferen van de kunst.
Ik heb het altijd een geweldig project gevonden. Origineel, en zelfs sociologisch interessant: want voor volk komt er nu eigenlijk bij zo'n minister over de vloer? Jong, oud, man, vrouw, blank, zwart? Eigenlijk zou ik zoiets ook wel willen doen, maar ja.. zoveel mensen krijg ik niet op bezoek. Daar staat tegenover dat ik wel steeds vaker tegenover een gezelschap sta om bijvoorbeeld over mijn laatste boek te praten. Eigenlijk zou ik die best op de foto kunnen zetten, bedacht ik ineens. Hoe ziet mijn publiek er uit en op welke plekken tref ik ze? Vanaf deze week ga ik het bijhouden. Met de camera op mijn mobiele telefoon (heb ik toch altijd bij me) fotografeer ik mijn publiek en het gebouw waar ik in spreek. Wie weet kan ik ze op deze wijze ooit tot kunst verheffen. Zo niet dan is het vast ook sociologisch interessant. Deze week de vier ?publieken? en ?gebouwen? waar ik te gast was. De foto?s zijn niet van een hoogwaardige kwaliteit, maar dat hoeft ook helemaal niet.

Rij 1: dinsdag 14 september ? Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling, gemeente Utrecht, 40 mensen.
Rij 2: woensdag 15 september ? Opbouwwerk Ommoord ? Rotterdam, gebouw De Viersprong, 40 mensen.
Rij 3: donderdag 16 september ? MEE West-Brabant ? werkconferentie ? Congrescentrum Bovendonk, Hoeven, 125 mensen.
Rij 4: donderdag 16 september ? Oranjefonds zomerschool, programma wijkaanpak ? Landgoed de Horst te Driebergen, 20 mensen (wijkprofessionals in dienst van welzijnsorganisaties).

Zolang ik meeloop in de sociale sector (en dat is lang) is er behoefte geweest aan ?best practises?. Een niet te stillen honger naar navolgenswaardige voorbeelden, die doorgaans door een dienstdoend kenniscentrum of een ingehuurd adviesbureau in een boekwerkje verzameld werden, zodat heel Nederland zich tot een ?good practise? kon verheffen.
Succes verzekerd.
Maar niet heus, want na verloop van tijd stierven deze goede praktijken een stille dood en startte er fris van de lever een nieuwe cyclus. Niemand maakte zich nog druk om de vraag waarom de vorige generatie excellente voorbeelden roemloos naar de vergetelheid was verbannen.
Tot voor kort.
Want het besef maakt school dat succesvolle projecten niet zozeer afhankelijk zijn van een slim plan, effici?nte afspraken of een gunstige financiering, maar van ? schrik niet! ? mensen. Het gaat dus niet om best practises, maar om best persons.
Dat lijkt een open deur. Maar eigenlijk is deze conclusie vernietigend. Want wij beginnen als het om sociaal beleid gaat niet bij mensen, maar bij concepten op de ambtelijke en bestuurlijke tekentafel. We benoemen problemen, verzinnen doelstellingen en verzamelen daar actieplannen bij, waarvoor we samenwerkingsafspraken maken die we bij voorkeur in aanbestedingen en contracten vastleggen. Vervolgens gaan anderen kijken wie dat allemaal moet gaan uitvoeren en worden er wat (deeltijd)professionals bij elkaar geharkt, die ? en dan zijn we al gauw een jaar verder - eerst eens goed moeten vergaderen over wat nu precies de bedoeling is.
Best persons daarentegen nemen initiatief, gaan dwars door alles heen en geloven van meet af aan in hun eigen kunnen. Het zijn doeners, ze weten de weg, leggen creatieve verbanden en werken vooral oplossingsgericht. Ze kunnen politicus zijn, ambtenaar, teamleider, professional of burger, maar als ze elkaar vinden kunnen ze bergen verplaatsen.
Helaas hebben we het in Nederland dus zo georganiseerd dat de kans dat ze elkaar kunnen vinden minimaal is. De aandacht voor best persons (de Universiteit van Tilburg maakt momenteel een studie over dit onderwerp persklaar) moet daarom vooral niet gaan over de veronderstelde schaarste aan goede mensen, maar vooral over de vraag hoe we ons ontdoen van de institutionele beleidskluwen die best persons het werken onmogelijk maakt. Want het zijn vooral bureaucratische omstandigheden die bad persons cre?ren, niet andersom.

Deze column verschijnt in het Aedes Magazine van eind september 2010, nr. 20/2010.

?Mijn voorstel, gebaseerd op het model van de wijkcoaches in Enschede, is om in wijken kleine teams van leidende professionals te formeren die snel en krachtig aan de frontlijn kunnen opereren. Die veel zelf kunnen oplossen of op gang brengen, en waar nodig specialistische hulp uit de instellingen inroepen. Je krijgt dan dus een sturende eerste lijn en een dienstverlenende tweede lijn. De teams moeten flexibel inzetbaar zijn: op oorlogssterkte in de echte probleemwijken, elders op een lager pitje. En in een aantal gevallen zullen ze de eerstelijns sociale zorg aan bijvoorbeeld maatschappelijk werk kunnen toevertrouwen. De teamleden moeten verbindingen in een wijk leggen en mensen mobiliseren. Want het is zaak de beroepsmatige zorg en hulpverlening te combineren met de inbreng van burgers. Niet als vrijwilligers, maar als te faciliteren ervaringsdeskundige medeprofessionals. Welzijnsorganisaties doen er goed aan een deel van hun werk en aanbod aan burgers over te laten. Sterker: veel interventies zijn juist effectiever als ze n?et door beroeps worden gedaan. Een mooi voorbeeld zien we in de zogenaamde opvoedingsondersteuning. Dan gaan professionals bij gezinnen langs, maar dat werkt van geen kanten. Want die ouders denken: die figuur zit bij jeugdzorg, dadelijk komen ze ons kind afpakken. Dus zitten ze braaf ja te knikken, maar het advies dringt niet door. Wat doen ze nu in Utrecht? Daar leiden ze ouders uit de buurt op en koppelen hen aan gezinnen. Als die een paar uur per week langs komen, ontstaat er een heel andere band. Dan is die dreiging weggenomen en hebben de tips w?l effect.?

Een fragment uit een interview waarmee het zomernummer van MO Samenlevingsopbouw opent naar aanleiding van het verschijnen van Eropaf!. Een tamelijk diepgravend interview. Wie de hele tekst wil lezen, moet hier klikken.

Toen Hans Janmaat namens de Centrumpartij begin jaren tachtig een zetel in de Tweede Kamer bemachtigde, schoten de antifascisme-en antidiscriminatiecomit??s als paddenstoelen uit de grond. Alle zeilen moesten worden bijgezet om het kwaad in de kiem te smoren. Sommige anarchistische heethoofden meenden dat het gevaar zo groot was, dat zij het in 1986 heel normaal vonden om een hotel in Kedichem waar Janmaat c.s. een geheime vergadering hadden belegd met rookbommen te bestoken.

Janmaat wist met wat schrammen aan de brand te ontkomen, maar zijn secretaresse (en latere vrouw) Wil Schuurmans belandde nadat ze een been was kwijtgeraakt voor de rest van haar leven in een rolstoel. In alle opzichten een treurig dieptepunt in de politieke geschiedenis van Nederland.
Zo?n kwart eeuw later leven we met een partij die zich heeft opgeworpen als de buitenboordmotor van de regering. De patronen van het Wilderiaanse redeneren komen naadloos overeen met de registers van het fascisto?de denken: het slachtofferschap van oorspronkelijke Nederlanders, de externe vijanden (moslims) van het volk (Henk en Ingrid) tegen wie ieder middel gerechtvaardigd is, het zuiver houden van ?onze? volksgemeenschap door het uitzetten van migranten, de generalisatie van het vijandbeeld in een homogene etnische of religieuze groep (de zondebok), en er is de minachting voor traditionele wettelijke en morele standaarden, zoals artikel 1 van de Grondwet en internationale verdragen die de uitschakeling van de vijanden in de weg staan. En dan zwijgen we nog maar over de dictatoriale vorm van leiderschap die Wilders in zijn partij voorstaat.

Vergeleken met dit repertoire was Janmaat een gezellig zoemende politieke mug. Terwijl de parallellen met de meest verderfelijke ideologie uit de twintigste eeuw groter dan ooit zijn, blinkt links uit in lankmoedigheid. Wat is er mis om gewoon weer lekker ouderwets anti-Wilders actie te gaan voeren. Ludiek, confronterend, hilarisch, theatraal, en vooral met gevoel voor humor, op straat, in de kroeg, overal waar zijn gedachtegoed de kop opsteekt. Het gaat niet om niks. Er staat een beschaving op het spel, en ook anno 2010 is daar bepaald geen rookbom voor nodig. De argumenten spreken voor zich.

Deze column verschijnt in het september-nummer van het GroenLinks Magazine en werd geschreven voordat Klink Wilders dwong de stekker uit de besprekingen te trekken. Behalve de ene zin over `buitenboordmotor' maakt het voor de strekking niet veel uit.