Tien jaar geleden zette de bevolking van Amsterdam een vette streep door de plannen om van de regio Amsterdam een stadsprovincie te maken. Het zoenoffer dat daarvoor door de hoofdstad gebracht moest worden – het opdelen van de gemeente Amsterdam – stuitte op een enorme weerzin. Massaal trokken de Mokumers naar de stembus om – in de woorden van burgemeester Patijn – met een ‘Albanese referendumuitslag’ van bijna 94 procent het plan naar de prullenbak te verwijzen.
De gevolgen daarvan waren groot. Ze klonken door tot in Den Haag, waar het ‘nee’ van Amsterdam een einde maakte aan paarse plannen om grootstedelijke regio’s in Nederland een eigenstandig bestuur te geven. Maar ook in de regio Amsterdam zelf liet de Amsterdamse weigering diepe sporen na. Het wantrouwen was groot en er moest het onderste uit de kan worden gehaald om de bestuurlijke gelederen weer tot elkaar te brengen.
Tien jaar later maakt publicist Jos van der Lans de balans op. Hoe heeft de stadsregio Amsterdam het trauma van 1995 verwerkt? Aan de hand van gesprekken met direct betrokkenen en op basis van schriftelijke bronnen reconstrueert hij de recente geschiedenis van de stadsregio Amsterdam. Een geschiedenis van – hoe kan het anders - bestuurlijke drukte en menselijk ongeduld, maar vooral ook een geschiedenis van tastbare resultaten en blijvende zorgen.