Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - januari 2010
jan 26
|
Het Circus
Soms blijkt een oud stukje wonderlijk actueel. Het heeft een soort
gerustellende tijdloosheid, kennelijk verandert er weinig in de wereld.
Onderstaande column kwam ik vandaag tegen in mijn archief. Het dateert uit
1998, en verscheen in het juninummer van TSS Ik heb alleen een paar
namen iets geactualiseerd, maar voor de rest had hij gisteren geschreven
kunnen zijn.
- Ah, eindelijk. U spreekt met Janssen. Eindelijk spreken wij elkaar,
meneer Van der Land.
- Eindelijk?
- Ik probeer u nu al een paar dagen te bereiken en nu heb ik u eindelijk te
pakken.
- Fijn, ik ben een en al oor.
- Wij organiseren namelijk een congres over sociaal
beleid/welzijnsbeleid/sociale samenhang/buurtbeheer/maatschappelijk
middenveld/burgerparticipatie/activering/normen en waarden/sociale
infrastructuur/toekomstige ontwikkelingen* en wij dachten dat u daar wel
een bijdrage aan kunt leveren.
- Wij?
- Ach ja, dat had ik natuurlijk even moeten vertellen, meneer Land, ik ben
van het
congresbureau/adviesbureau/onderzoeksbureau/pr-bureau/communicatiebureau*/wij
en partners en wij zijn bezig om in opdracht van
instelling/gemeente/provincie/ministerie/federatie* een congres te
organiseren over dit onderwerp.
- Mooi.
- Zou u er voor voelen om een inleiding te willen houden?
- Waarover?
- Nou ja, wat ik al zei, over sociaal beleid/welzijnsbeleid/sociale
samenhang/activering/buurtbeheer/maatschappelijk middenveld/normen en
waarden/sociale infrastructuur/toekomstige ontwikkelingen*.
- Kunt u iets specifieker zijn?
- Ehh?., u heeft toch over dit onderwerp geschreven?
- Zeker, heel veel, daarom moet u wat preciezer zijn. Wat wilt u precies
van mij.
- Zoals ik zei: of u een inleiding wilt houden.
- Ja, dat begrijp ik, maar waarover dan?
- Nou, waarover u altijd schrijft.
- Maar ik schrijf zoveel, heeft u niet een speciale vraag?
- Zeker, meneer Vanlangs, wij willen weten hoe het verder moet met
sociaal beleid/welzijnsbeleid/sociale samenhang/buurtbeheer/maatschappelijk
middenveld/activering/normen en waarden/sociale infrastructuur/toekomstige
ontwikkelingen*. Jan Willem Duyvendak/Hans Boutellier/Roelof
Hortulanus/Evelien Tonkens/Harry Kunneman/Nico de Boer/Radboud Engbersen*
heeft uw naam genoemd dat u daar dus een goede inleiding over kunt houden.
- Waarom doet hij/zij het zelf niet?
- Ja, hij/zij kon niet.
- Ik kan, denk ik, ook niet.
- Echt niet? Ach wat jammer nou, meneer Verlans, weet u misschien iemand
anders die een inleiding kan houden?
- Nou probeert u het eens bij Jan Willem Duyvendak/Hans
Boutellier/Roelof Hortulanus/Evelien Tonkens/Harry Kunneman/Nico de
Boer/Radboud Engbersen*.
- Dank u wel, meneer Van der Lam. Mag ik uw naam noemen?
- Zeker, doe hem/haar de groeten.
- Tot ziens, meneer Van der Lamp.
- Tot ziens, meneer Franssen.
* Doorhalen wat niet van toepassing is.
|
jan 23
|
Het Proces
Mogen wij van een politicus vragen of hij zich aan
de regels van het recht houdt? Ja, natuurlijk. De animo voor het politieke
ambacht zou in kringen van criminelen razendsnel toenemen als we deze vraag
ontkennend zouden beantwoorden. Er zijn in het verleden vele politici
geweest die bewust de rechtsregels hebben overtreden (oud-GL-senator Tom
Pitstra brak op zoek naar kernkoppen om die reden elk jaar in bij
vliegtuigbasis Volkel), maar die wilden juist voor de rechter komen omdat
zich daarmee een podium te verschaffen om de regels te veranderen of
onrecht aan de orde te stellen. Dat is volkomen legitiem.
Het geeft daarom te denken dat Geert Wilders moord en brand schreeuwt dat
hij zich bij de rechter moet melden. Geert Wilders zou als waarachtige
democraat, net als Tom Pitstra ooit, juist erg blij moeten zijn dat hij
deze confrontatie met de rechter mag aangaan.
Ook het idee dat de rechter een onmogelijk, want altijd politiek, oordeel
zou moeten vellen, is volkomen uit de lucht gegrepen. De kwestie is bepaald
niet ingewikkeld. Wilders vrijheid van meningsuiting wordt niet betwist,
hem wordt een overtreding van artikel 137 van het wetboek van Strafrecht
ten laste gelegd. Dat artikel verbiedt het beledigen van groepen en het
aanzetten tot haat.
Wilders is volkomen vrij om over de islam als godsdienst te zeggen wat hij
wil. Op het terrein van de godsdienst- en ideologiekritiek heerst een
onbeperkte vrijheid van meningsuiting. Maar als het gaat om
?godsdienstigen? vraagt het recht om een aantal elementaire fatsoensregels,
teneinde de kans op religieuze twisten en bloedige slachtpartijen (waar de
geschiedenis bol van staat) tot een minimum te beperken. Fortuyn wist in zijn publieke optreden het onderscheid tussen
godsdienstkritiek en vreemdelingenhaat zeer precies te maken. Ook de Deense
cartoonist Kurt Westergaard gaat daar in zijn spotprenten bewust heel
nauwkeurig mee om. Wilders gooit alles op een hoop, zoals de Nederlandse
cartoonist Nekschot dat doet en Hans Janmaat het ooit deed. Het is goed als
de rechter hem daarom (met een voorwaardelijke straf) bij de democratische
les van de Nederlandse rechtstaat zou brengen. Dat is historisch gesproken
een kwestie van voortschrijdend inzicht. Je mag het ook beschaving
noemen.
Deze column verschijnt begin februari in het GroenLinks
Magazine.
|
jan 23
|
De Generalist
Als gevolg van de WMO en de Vogelaar-wijkaanpak lijkt het erop dat het
welzijnswerk aan een nieuw leven is begonnen. Maar geldt dat ook voor het
maatschappelijk werk? Jos van der Lans was aanwezig bij de lectorale rede
van Margot Scholte die zich voorgenomen heeft de wereld van het
maatschappelijk werk stevig op te schudden.
Wat zijn dat eigenlijk voor types die het voortouw moeten nemen in
multi-probleem-gezinnen? Wie kan dat? Waar worden dit soort professionals
opgeleid? Op de huidige sociaalagogische hoger beroepsopleidingen? Ik waag
het te betwijfelen.
Honderd jaar geleden zou dit soort vragen gemakkelijk te beantwoorden zijn
geweest. Toen sprak het voor zich dat zulk werk gedaan zou worden door
maatschappelijk werkers. Vrouwen als Johanna ter Meulen en Louise Went,
toen woningopzichteressen genaamd, gingen erop af, spraken de
probleemgezinnen toe, regelden zaken, hielpen een handje mee, zorgden dat
kinderen naar scholen gingen of bibliotheekboeken kregen. Maatschappelijk
werkers waren toen de enigen die dit type werk deden.
Dat monopolie is ergens in de twintigste eeuw verloren gegaan. Dat wordt
nog eens heel navrant duidelijk gemaakt door het wekelijkse TROS-programma
Regelrecht, dat sinds begin januari op dinsdagavond op de televisie is te
zien. Een team van vijf mensen gaat op pad om asocialiteit te bestrijden en
de overheid tot daadkracht aan te sporen. Twee advocaten, een oud-LPF?er
(?alle hangplekken in Nederland opheffen?), een documentairemaakster met
verstand van jeugdcultuur en een (oud-)burgemeester, die weet hoe je de
orde moet handhaven. Geen gelul, geen vergaderingen,weg met de aso?s, opruimen het land! Dat is het motto.
Verkeerde keuze
Laat ik me niet uitlaten over de kwaliteit van dit programma, maar me
beperken tot de constatering dat de gedachte dat sociale professionals,
zoals bijvoorbeeld maatschappelijk werkers of opbouwwerkers, een rol zouden
kunnen spelen bij het oplossen van overlastsituaties en problemen van
asociale gezinnen komt in het Regelrecht-wereldbeeld in het geheel niet
meer voor. Sterker, in de ogen van deze stoere oplossingsbrigade zijn zij
juist een van de oorzaken van de ellende. Ze praten inmiddels alleen maar.
Ze doen niks.
Dat wil zeggen: het perspectief van het sociaal werk is in het dominante
discours (om maar eens een ouderwets woord te gebruiken) geheel
afwezig. Dat ligt omgetwijfeld aan de mentale klimaatsverandering die zich
in ons land voltrekt, maar het heeft ook te maken met de keuzen die
bijvoorbeeld door het maatschappelijk werk zelf zijn gemaakt. In het geweld
van de fors groeiende verzorgingsstaat in de jaren zestig en zeventig kreeg
het maatschappelijk werk concurrentie van andere sociale disciplines
(opbouwwerk, sociaaljuridische dienstverlening, jeugdhulpverlening).
Daarmee raakte ze haar leidende rol in de sociale sector kwijt.
Als reactie daarop probeerde het maatschappelijk werk in de jaren tachtig
aan te halen bij de ?harde? professies uit de geestelijke gezondheidszorg.
Een keuze voor psychosociale, vooral immateri?le hulpverlening, moest het
maatschappelijk werk weghalen uit de softe sector en de geitenwollensokken
van het welzijnswerk. En dus stelde ze alles in het werk om een plaats te
veroveren in de zekere AWBZ-financiering van de gezondheidszorg.
Die keuze pakte radicaal verkeerd uit. De sprong naar de geestelijke
gezondheidszorg mislukte totaal. Onder het regime van de Welzijnswet werd
het algemeen maatschappelijk eind jaren tachtig als onderdeel van het
welzijnswerk gedecentraliseerd. De gemeenten betaalden en bepaalden dus wat
er in de maatschappelijke dienstverlening gebeurde. In de ene stad bleef
het zelfstandig, in de volgende maakte het maatschappelijk werk deel uit
van grote welzijnsorganisaties, dan weer ging het samen met
schuldhulpverlening. Van de leidende sociale discipline die het
maatschappelijk werk ooit was, bleef niet veel meer over. Verzamelingen
maatschappelijk werkers trof je vooral aan in kantoren waar ze spreekuren
draaide, in een combinatie van materi?le en immateri?le hulpverlening.
Volgens Margot Scholte moet daar verandering in komen. Zij is lector
maatschappelijk werk aan de Hogeschool InHolland te Haarlem en sprak op 21
januari haar lectorale rede uit en stelde mij die dag in de gelegenheid om
een coreferaat te houden. Eigenlijk overbodig, want ik had aan het heldere
betoog van lector Scholte weinig toe te voegen.
Scholte nam de aanwezigen nog eens mee door de geschiedenis van het
maatschappelijk werk. Langs de ontluikende professionalisering van Marie
Kamphuis via het emancipatoire politieke denken van de jaren zeventig naar
de ontluistering van Hans Achterhuis om daaruit te constateren dat het
maatschappelijk werk zich te zeer in de spreekkamers heeft verschanst en
haar leidende rol is kwijtgeraakt. De WMO biedt het maatschappelijk werk
echter de kans om weer uit de kast te komen en haar sturende positie in de
eerste lijn opnieuw in te nemen.
Enschedese wijkcoaches
Oude waarden in nieuwe tijden, zo luidde de titel van Scholte
betoog. Geheel in lijn met wat bijvoorbeeld de Canon Sociaal Werk ook
probeert te stimuleren, meent de kersverse lector dat het maatschappelijk
werk zich moet herpakken door een aantal oude waarden weer in het hart van
de beroepsidentiteit van het maatschappelijk werk te maken. Het gaat dan om
zaken als dienstbaarheid, bezieling, solidariteit, soberheid, het
verbindend vermogen en onafhankelijkheid. Allemaal waarden die weer actief
moeten worden uitgedragen in nieuwe energieke, moderne organisatievormen.
De maatschappelijk werker van de 21e eeuw is in de ogen van Scholte niet
langer een spreekkamer-specialist, maar een sociaal domein-generalist.
Iemand die in het front van wijken opereert, diagnoses stelt,
specialistische hulp kan inroepen, aanwezig is. Ja, inderdaad, we zien hier
iets van de gestalte van Johanna ter Meulen in terug of ? wat actueler ?
het is een omschrijving van het werk van de vier wijkcoaches in de
Enschedese Vogelaar-wijk Velde Lindehof, waarvan er drie als
maatschappelijk werker zijn opgeleid. Je treft deze nieuwe ?generalisten?
ook aan in de Eindhovense krachtteams, waar maatschappelijk werkers en
opbouwwerkers, ook al in Vogelaar-wijken, samenwerken om mensen in
situaties van schulden en verslaving aan te spreken en in beweging te
krijgen.
Deze initiatieven vormen de voorhoede, aldus Scholte, die het
maatschappelijk weer de weg moeten wijzen. Het is niet zo dat ze hun
hulpverleningsstempel moeten afzweren, integendeel. Ze moeten alleen naar
voren treden, er eerder bij zijn, in het front opereren. Zo komt er een
heel andere maatschappelijk werker in het vizier: zelfverzekerd en midden
in leefwereld van de mensen waar het om gaat. Scholte ontvouwde in haar
lectorale oratie daartoe een ambitieus programma, waarmee zij in feite in
zowel de beroepsopleidingen als in de beroepsverenigingen een andere wind
wil laten waaien.
Ik kan haar alleen maar heel veel succes toewensen. Het zou helpen als er
nog meer lectoren in deze richting een partijtje gaan meeblazen. Dan kan
die nieuwe wind eindelijk een storm die aanzwelt tot orkaankracht worden.
Want dat hebben we wel nodig om de trage instellingen en opleidingen in
beweging te krijgen. En om de na?eve kortzichtigheid van de
Regelrecht-brigades de pas af te snijden.
Deze column verschijnt in het februarinummer van TSS ? Tijdschrift voor
sociale vraagstukken. Van de lectorale rede van Margot Scholte is een boekje verschenen: Oude
waarden in nieuwe tijden. Over de kracht van het maatschappelijk werk in de
21e eeuw. Gratis aan te vragen bij:
Hanneke.Dolfsma@InHolland.nl.
|
jan 15
|
Complexiteit
Voor de aanpak van een probleemgezin in de
Enschedese vogelaarwijk Velde-Lindenhof moet een hulpverlener, zo bleek
onlangs uit een inventarisatie, wegwijs zien te worden uit 25 verschillende
wettelijke kaders, 17 verschillende indicatieprotocollen, 23 verschillende
methoden van vraagverheldering, 31 diagnostische instrumenten en 27
verschillende registratie- en rapportagesystemen. En aangezien er aardig
wat probleemgezinnen in deze prachtwijk wonen, mag je dat gerust een
behoorlijk complexe opgave noemen.
Het fascinerende is dat nogal wat professionals zich dagelijks een weg
banen door een dergelijk oerwoud van verordeningen maar dat de gedachte aan
bonussen hen geheel vreemd is. Terwijl dat als je dagelijks moet laveren
tussen meer dan honderd richtlijnen toch bepaald niet zo?n vreemde gedachte
zou zijn. Wie daarin slaagt en zo?n probleemgezin weer een beetje op weg
helpt en de maatschappij daardoor veel kosten bespaart, zou waarachtig wel
iets extra?s mogen krijgen. Ach, zeggen ze: het is ons werk. Punt.
Nee, dan de corporatiebestuurders. Die beroepen
zich juist op de complexiteit van hun werk om hun bonussen te
rechtvaardigen. Roel Steenbeek (zie foto rechts) bijvoorbeeld, voorzitter
van de Raad van Bestuur van Ymere en bestuurslid van Aedes, rechtvaardigde
een bonus van een kleine ? 40.000,- met de redenering dat zijn honorering
is gekoppeld aan ?de complexiteit, omvang, risico?s en concurrentiepositie
van het bedrijf? (Aedes Magazine 25/26, 9 december 2009, p 25).
Maar zijn de keuzen die de Enschedese wijkcoaches (zie foto bovenaan) over
het uithuisplaatsen van kinderen, het inroepen van psychiatrische hulp, het
onder toezichtstellen van ouders of het inschakelen van de politie nu echt
zoveel minder complex en risicovol dan de langdurig voorbereide
beslissingen die Steenbeek neemt met ondersteuning van een academisch
geschoold apparaat van wel honderd medewerkers?
Nee, natuurlijk. En het erge is dat als Steenbeek faalt, wacht hem in het
ongunstigste geval ontslag met een stevige vergoeding, terwijl de
Enschedese professionals in geval van Savanna-achtige tragedies voor de
rechter kunnen worden gesleept en voor de rest van hun leven tot de
bijstand zijn veroordeeld. Ik gun Steenbeek zijn extraatjes, maar misschien
moet hij gewoon eens een weekje meelopen in Enschede. Dan zal hij het
voortaan wel laten om het woord complexiteit ter rechtvaardiging van zijn
bijzondere prestaties in de mond te nemen. Het is gewoon je werk, Roel!
Deze column verschijnt in het eerste nummer van het
Aedes Magazine van 2010.
|
jan 15
|
Bezoekcijfers 2009 van Canon Sociaal Werk
De Canon Sociaal werk, die in 2009 geheel vernieuwd en drastisch uitgebreid
werd, werd in dat jaar 71.000 keer bezocht. In april ging de Nederlandse
canon ?in de lucht? en in september de Vlaamse. Sinds die tijd groeit het
bezoek gestaag, en verdwijnt het bezoek aan de oude sites (-.nl en -.be),
omdat alle bezoeken nu direct doorgelinkt worden naar de hoofdingang op www.canonsociaalwerk.eu. Uit de grafiek valt op te
maken dat het bezoek sterk onderwijsgerelateerd is, want in oktober en
november neemt het fors toe. We weten dat de Canon dan in een aantal HBO-onderwijsprogramma;s intensief wordt gebruikt. Als dat voorbij is, in december, neemt het bezoek weer af, maar is nog altijd ruim 6000, wat mede gelet op de vakantie niet gering is. Voor het eerste echte jaar,
waarbij de canons ook nog grotendeels ?onder constructie? waren, zijn dit
bepaald geen slechte ?kijkcijfers?.
|
jan 6
|
Maandag 11 januari: docu over Eigen Kracht
Een van de interessantste ontwikkelingen in de
sfeer van sociaal werk is de opkomst van Eigen Kracht Conferenties. Niet
professionals lossen problemen op van mensen, maar mensen kunnen heel goed
zelf de regie nemen van de oplossing, mits er een omgeving is die meewerkt.
Dat is wat een Eigen Kracht Conferentie beoogt. A.s. maandag om 22.55 uur
is er een documentaire van de NCRV op Nederland 2 die laat zien hoe het
werkt. Voor iedereen die zich met hulpverlening en jeugdzorg bezig houdt
verplichte kost. Kijken dus.
Of kijk anders even op de website: www.eigen-kracht.nl
Je kunt de documentaire inmiddels op het net bekijken. Bijvoorbeeld via de site van Zorg+Welzijn
|
jan 1
|
Een nieuw decennium
Natuurlijk wens ik elke bezoeker van deze site een inspirerend en
weldenkend 2010 toe. Laten we er een ander decennium van maken dan de tien
jaar die we achter ons laten. Niet een decennium van de angst, maar van
vertrouwen. Pieter Hilhorst schreef er afgelopen dinsdag een mooie column over in de Volkskrant. Zo dus.
|
jan 1
|
Kijkcijferjaarverslag 2009
De laatste dag van 2009 overtrof het
aantal bezoeken van deze site het aantal van 2008. De teller bleef
uiteindelijk staan op 51827, precies 174 meer dan 2008. Het bezoek lijkt
zich dus te consolideren, maar daar vallen wel een paar aantekeningen bij
te maken. Zowel 2007 als 2008 kenden een enorme, eenmalige bezoekerspiek.
In 2007 was dat toen ik ? ik had al een tijd geen bericht gepost ? op 3
juli een berichtje plaatste wat mij per email (door Lilian Ploumen, later
PvdA-voorzitter) was toegezonden en dat ging over het outsourcen van
het werk van de Amerikaanse president. Het was een grappig berichtje, maar
op een of andere manier kwam men het in de VS op het spoor en nog dezelfde
dag bezochten 4500 mensen mijn weblog, en de volgende dag nog eens 500. Dat
zijn tot op heden de hoogste scores per dag. In juli 2007 was het
gemiddelde bezoek per dag iets boven de 100.
Een jaar later zorgde een herhaling van het interview over mijn boek
Ontregelen bij het VPRO-TV-programma ?Boeken? voor een nieuwe hausse
aan bezoekers. Een week lang bezochten tussen de vier- en vijfhonderd
mensen per dag mijn site, waardoor ik die maand bijna 3000 bezoekers meer
had dan normaal.
Zo?n onverwachte piek van tussen drie- en vierduizend bezoekers kende 2009
niet. Dat het bezoekersaantal desondanks over dat van vorig jaar heen
is gegaan, betekent dat het gemiddelde bezoek nog steeds toeneemt. Dat laat
zich ook aflezen aan de gemiddelde bezoekcijfers per dag die langzaam maar
zeker richting 200 stijgen. De groei is er, met andere woorden, nog steeds
niet uit.
Er valt nog een opmerkelijke conclusie uit 2009 te trekken. Want halverwege
2009 zag het er bepaald niet naar uit dat de groei zou blijven.
Integendeel, het leek eerder langzaam terug te lopen. Dat had alles te
maken met het feit dat ik vanaf april tot en met september druk doende was
(samen met Herman Vuijsje) met het schrijven een boek over het Anne Frank
Huis, dat in oktober afkwam (en in april 2010 verschijnt). Gedurende die
maanden heb ik mijn publieke optredens tot een minimum beperkt, en dat
?betaalde? zich uit in een teruglopend bezoek aan de site, die in dezelfde
maanden ook minder bijgehouden werd, omdat alle aandacht naar het
boekproject ging.
Toen het boek af was en ik weer op pad ging, begonnen de cijfers meteen op
te lopen. Oktober, november en december waren maanden waarbij het
gemiddelde bezoek op door-de-weekse dagen boven de 200 uitkwam. Kortom, er
is een onweerlegbare relatie tussen mijn publieke activiteiten en het
bezoek aan mijn site. In november heb ik zo?n twintig publieke optredens
verzorgd, en je ziet dat het maandbezoek dan in de buurt van 6000 komt,
terwijl in mei en juni met nagenoeg geen buitendeurse activiteiten het
bezoek schommelt rondom de 2500 mensen.
Het hoogste aantal bezoekers werd dit jaar genoteerd op 22 april 2009: 359.
dat was precies de dag nadat in Eindhoven de nieuwe versie (2.1) van de
Canon Sociaal Werk ten doop werd gehouden. Dat had ik ook via email aan
iedereen die het weten moest, bekend gemaakt, en dat leverde niet alleen
een kijkje bij de Canon op, maar ook een kijkje op mijn site. Een tweede
topper, 325 bezoekers, was 5 december, nota bene Sinterklaas-avond, maar
aan de vooravond van een tweedaagse tournee door Vlaanderen. Heel veel
Vlamingen hebben die avond even gekeken wie die Nederlander nu eigenlijk
was.
Met het stijgen van het aantal bezoekers neemt overigens wel het percentage
dat langer dan 30 seconden blijft af. Was dat vorig jaar december nog een
kwart, dit jaar bleef in dezelfde maand niet meer dan 14% langer dan 30
seconden. 8,5 procent langer dan vijf minuten; 2,6 % langer dan een
uur. Dat lijkt weinig, maar in vergelijking met 2008 telde december ruim
2000 meer bezoekers, zodat er per maand nog altijd zo?n kleine 200 mensen
zijn die zich uren op mijn site vermaken. Ik blijf dat altijd een hele eer
vinden. Het komt zelden voor dat ik zelf langer dan een paar minuten op een
site vertoef, dus?.
Opmerkelijk is dat er meer en meer via afbeeldingen gezocht wordt. De beeld-
en plaatjescultuur wordt steeds dominanter. Van de bezoekers die via Google
deze site binnenkomen, komt bijna de helft (48%) binnen via het zoeken naar
afbeeldingen. Dat merkte ik toen ik ontdekte dat opvallend veel mensen mijn
site vinden via de naam ?Ellen ten Damme?. Daar begreep ik niks van. Maar
toen ik zelf vervolgens bij Google Ellen ten Damme intypte en op
afbeeldingen zocht, bleek een foto van haar op mijn site als eerste
zoekresultaat getoond te worden.
En verdomd, op 10 september 2006 had ik een berichtje op mijn weblog gepost
over het begin van de verkiezingscampagne van GroenLinks waar Ellen ten
Damme optrad en daar deze foto bijgezet. Die dus om onduidelijke redenen (in het berichtje kennelijk vaak haar naam genoemd en de foto van haar naam
voorzien?) bovenaan de Google-afbeeldingen lijst komt te staan. Tip dus
voor mensen die hun bezoekersaantallen omhoog willen krikken: zet er foto?s
op van aantrekkelijke bekende vrouwelijke Nederlanders.
Tot slot van deze gegevensreeks: tijdens welke uren op een dag bezoeken
mensen de site? Dat volgt, zoals onderstaande grafiek van de maand november laat zien, een soort
golfbeweging. De eerste kleine piek is tussen 9.00 en 10.00 uur als mensen
aan het werk gaan. De topuren zijn tussen 13.00-14.00 (pauze?), tussen
16.00 en 17.00 uur (vlak voordat het kantoor sluit?) en ?s avonds tussen
21.00 en 22.00 uur (niks op de tv, dan maar achter de pc).
De site bestond eind augustus 2009 precies vijf jaar. Dat lustrum had best
gememoreerd mogen worden, ware het niet dat het me totaal is ontgaan. In
totaal is de site in die vijf jaar en vier maanden bezocht door 195.850
bezoekers, waarvan naar schatting inmiddels een paar honderd mensen
tenminste twee, drie keer per jaar langdurig een kijkje komen nemen.
In die vijf jaar heeft de site me veel opgeleverd. Sowieso veel
maakplezier. Maar ook: ontzettend veel reacties en connecties. De meeste
mensen die om wat voor reden dan ook contact met me zoeken, komen via de
site binnen. Ik kan mensen die in mijn teksten ge?nteresseerd zijn ook
razendsnel bedienen want vrijwel alles is op de site te vinden. Kortom: www.josvdlans.nl is een
deel van mijn werkruimte geworden een digitaal kantoor en publiek archief waar iedereen langs
kan komen en meer dan welkom is. Ook al zoeken ze alleen een plaatje van
Ellen ten Damme.
|
|
Kies een periode:
december 2024 november 2024 oktober 2024 september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|