Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - november 2007
nov 26
|
Lui, links en lak aan de burger
Het weekblad Binnenlands Bestuur heeft onlangs de bundel Lui, Links en
Lak aan de burger uitgebracht. Daarin komen alle vooroordelen jegens
ambtenaren aan bod, aan de hand van interviews met een veertigtal deskundigen. De redactie kondigt het boek zelf zo aan:
Is de Nederlandse ambtenaar werkelijk een pennenlikker, een inktkoelie? Of
is het predikaat magistraat beter van toepassing? Het antwoord is te lezen
in Lui, Links en Lak aan de burger. Dit boek van Binnenlands Bestuur
wisselt een serieuze ondertoon af met een vette knipoog. Alle vooroordelen
over ambtenaren worden genadeloos geanalyseerd. Lui, Links en Lak aan de
burger is zowel informatief als vermakelijk. Het boek presenteert
treffende analyses en toont een vileine cartoon bij elk beschreven
vooroordeel. Een leuk relatiegeschenk of cadeau voor een bevriende
ambtenaar. Of voor uzelf, als ammunitie op een verjaardagsfeest! Bestel hier Lui, Links en Lak aan de
burger.
Ik had de eer om één deze veertig deskundigen te mogen zijn. Mijn
deskundigheid betreft het inhuren van externe adviseurs, waarover ik namens
de Eerste-Kamerfractie van GroenLinks in 2000 een notitie heb geschreven.
Omdat verder niemand weet hoe het precies met die externe adviseurs zit,
sta ik sindsdien te boek als deskundigen op dit terrein. Het zij zo.
Hieronder – bij wijze van voorproefje – de tekst van het interviewtje. Het
boek is geïllustreerd met erg leuke tekeningen van Farhad Foroutanian, de
tekening hieronder staat in de bundel bij het interview.
Als het lastig wordt, huurt de ambtenaar een externe in
Jos van der Lans, oud-senator en publicist
Vooroordelen hebben twee kenmerken: ze bevatten een kern van waarheid en ze
stellen de zaken simpeler voor dan ze in werkelijkheid zijn. Zo zit het ook
met het vooroordeel dat ambtenaren aan de lopende band allerhande adviseurs
inhuren, zegt Jos van der Lans, oud senator van GroenLinks en publicist.
Samen met partijgenoot Wouter van Kouwen publiceerde hij in 2001 De
staatsgreep van de zesde macht. Opkomst van externe adviseurs bij de
overheid. Van der Lans en Van Kouwen wezen hierin op het gebrek aan
transparantie en controlemogelijkheden bij het inschakelen van externen.
Zes jaar later is de kennis van Van der Lans niet zuiver theoretisch meer.
Ook hij is tegenwoordig in te huren. ‘Ik sta er inderdaad niet geheel
onpartijdig tegenover.’
Dit gezegd zijnde is het tijd voor de eerste eigenschap van het
vooroordeel: de kern van waarheid. Niemand heeft enig idee hoe vaak
externen worden ingehuurd om bijvoorbeeld nota’s te schrijven, onderzoeken
te doen of congressen te organiseren. Evenmin is bekend hoeveel
overheidsgeld jaarlijks aan hen wordt uitgegeven. Het simpele feit dat het
aantal organisatieadviesbureaus nog altijd toeneemt, wijst er echter op dat
het big business is denkt Van der Lans. ‘Het is bijna een culturele trend
geworden om externen in te huren.’ Maar in tegenstelling tot wat wel
gedacht wordt, zijn het vaak niet de ambtenaren die besluiten hun heil te
zoeken bij de buitenstaanders. ‘Die beslissing wordt hoger in de
organisatie genomen. Het management is er altijd bij betrokken en meestal
is er ook een politieke connotatie. Politici winnen graag extern advies in.
Ze denken dat ze zo beter beslagen ten ijs komen dan wanneer ze het de
eigen ambtenaren vragen.’
Waarmee we als vanzelf aankomen bij de tweede eigenschap van het
vooroordeel: de simplificatie van de werkelijkheid. Tot op zekere hoogte
hebben politici namelijk gelijk in hun opvatting dat ze beter buiten de
eigen organisatie te rade kunnen gaan. Volgens Van der Lans hebben
overheidsorganisaties de afgelopen dertig jaar namelijk flink ingeleverd
aan deskundigheid. ‘Ambtenaren staan steeds verder af van visie en
ontwikkeling en houden zich steeds meer bezig met controle en beheer. Het
is niet meer vanzelfsprekend dat de inhoudelijkheid in het eigen
ambtenarenapparaat zit. We zijn bezig hele technocratische ambtenaren te
maken. Het wordt ook niet meer op prijs gesteld dat je als eenvoudige
ambtenaar hoog van de toren blaast met bijvoorbeeld een stedenbouwkundige
visie.’
Daar komt bij dat de werkelijkheid zo complex is geworden dat de overheid
het gewoonweg niet meer alleen kan. Ze is het ‘monopolie op de maakbaarheid
van de samenleving’ kwijtgeraakt, zegt Van der Lans. Een proces dat vanaf
de jaren tachtig goed op stoom kwam met de automatisering. ‘Die is er
geheel door externen ingefietst. De automatisering heeft de deuren
opengezet.’ Van der Lans maakt zich geen illusies dat die deuren ooit weer
zullen sluiten. De externe adviseur is gekomen om te blijven. ‘Die
ontwikkeling is niet te stoppen, maar we zijn nog nauwelijks doordrongen
van de consequenties. Er valt ook veel te verhelderen. Er is een hele
colonne aan adviseurs, maar niemand weet waar ze vandaan komen, hoe ze
worden gerekruteerd of wat de uitkomsten en kosten van hun werk zijn. Een
heel reservoir overheidsgeld wordt uitgegeven zonder dat het op zijn
efficiëntie wordt beoordeeld. Als je zou uitzoeken hoeveel geld op die
manier weggaat, zou je schrikken.’
|
nov 22
|
Dick Vlug - vader, schoonvader en opa overleden
|
nov 22
|
'ER OP AF' - Divosa-VNG Najaarscongres
Het zingt rond 'er op af, bij het minste geringste nemen mensen
het in de mond. Vandaag was het zelfs de noemer van het Najaarscongres van
Divosa en VNG in de Amsterdamse Meervaart. Ik mocht de spits afbijten, met
het verhaal dat ik inmiddels uit mijn hoofd ken. (Wie de begeleidende
powerpoint-presentatie wil inkijken, moet even in het weblog van 11 oktober
kijken en mijn SEV-presentatie aanklikken, die is nagenoeg hetzelfde.) Maar
dat neemt niet weg dat ik met veel plezier mijn boodschap verkondig. Elke
beweging is mij welkom. Er staat inmiddels een uitgebreid verslag op de
website van Divosa. Klik op: Verslag Najaarscongres Divosa/VNG.
|
nov 20
|
Heruitgave memoires Marie Kamphuis
Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de Nederlandse Vereniging van
Maatschappelijk Werkers verscheen een heruitgave van de memoires van
Marie Kamphuis Kijken in de spiegel van het verleden. Deze
verscheen eerder in 1986, maar is sinds jaar en dag niet meer te
verkrijgen. Het eeuwfeest van de NVMW was dus een mooie gelegenheid om het
gedachtegoed van één van grondlegsters van het maatschappelijk werk in
Nederland weer beschikbaar te stellen. Maar omdat deze memoires – laat ik het vriendelijk zeggen - toch ook
wat oubolligs hebben, is er besloten om elk onderdeel te laten vergezellen
door een commentaar van een ingewijde en/of deslkundige. Aan mij de eer om
het hoofdstuk dat Marie Kamphuis heeft geschreven over haar ervaringen met
de zogenaamde lekespelen (grote gezamenlijke ingestudeerde bijna religieus
mythische voorstellingen) van een commentaar te voorzien. Eigenlijk kon men
daar niemand voor vinden, maar uiteindelijk kwam men bij mij terecht en
omdat ik ook schrijf over ‘dansen’ leek de verbinding snel gelegd.
Het was leuk om te doen. Uiteindelijk heb ik Marie Kamphuis in het
Rotterdamse HipHopHuis doen belanden, misschien wel de hedendaagse variant
van de oude lekespelen van de vooroorlogse jeugdbeweging.
Het is een prachtige bundel geworden. Misschien kan mijn bijdrage prikkelen
om hem aan te schaffen. Lees deze hier.
Wie Marie Kamphuis’ Kijken in de spiegel van het verleden wil
aanschaffen kan dat doen op de site van de uitgeverij Bohn Stafleu van Loghum .
En dan is het ook interessant om te kijken op site van de Marie Kamphuis-stichting .
Van die
site heb ik de volgende informatie gepikt over Marie Kamphuis:
Marie Kamphuis is op 9 januari 2004 op 96-jarige leeftijd
overleden. Daarmee kwam een eind aan het leven van een markante
persoonlijkheid die haar stempel heeft gezet het Nederlandse
maatschappelijk werk van na de Tweede Wereldoorlog. Als pleitbezorgster en
vormgeefster van de beroepsopleiding voor maatschappelijk werkers, als
advocate van methodisch handelen, en als strijdster voor de professionele
onafhankelijkheid en tegen kerkelijke liefdadigheid heeft zij de grondslag
gelegd voor sociaal werk als een zelfbewust ambacht. Haar faam vestigde
zij na haar reizen naar de Verenigde Staten in de naoorlogse jaren, van
waaruit zij in Nederland zorg droeg voor de verspreiding van de methode van
het social casework. Daarmee werd een belangrijke stap gezet in de
professionalisering van het maatschappelijk werk in Nederland. Ook na haar
pensionering als directrice van de Academie voor Sociale en Culturele
Arbeid in Groningen heeft Marie Kamphuis in woord en geschrift bijgedragen
aan het maatschappelijk werk. Nog in 1986 verschenen haar herinneringen:
Kijken in de spiegel van het verleden, waarin zij op zeer persoonlijke
wijze verslag doet van "veertig jaren avonturen in en om
welzijnsland".
|
nov 16
|
WMO-ladder in TSS
Vandaag verscheen het november-nummer van TSS – Tijdschrift voor sociale
vraagstukken, met daarin een sterk ingekorte versie van een WMO-notitie
die ik in juli voor de Dienst Zorg en Samenleving in Amsterdam schreef. De
notitie is geschreven als een orientatienotitie, een visiestuk dat
behulpzaam kan zijn bij het formuleren van de uiteindelijke Amsterdamse
WMO-visienota, die in het voorjaar van 2008 zal verschijnen. De WMO-ladder,
die in bovenstaand schema kort wordt weergegeven is de kern van deze
notitie. De notitie is – laat dat nadrukkelijk gezegd zijn - geen
vastgesteld beleid. De gedachten en suggesties in de notitie zijn
vooralsnog niet overgenomen door de verantwoordelijke bestuurders. Het
dient ter oriëntatie van een ieder die de WMO als kans ziet om een
veranderingsslag te maken. Om die reden kan ook iedereen van de notitie
kennis nemen en er zich door laten inspireren. Op de TSS-pagina kunt u de
korte versie vinden, als u hier klikt krijgt u de
uitgebreide notitie.
|
nov 9
|
Nieuwe huisvesting BADT
De Belangenorganisatie Amsterdamse Dak- en Thuislozen, in de hoofdstad
bekend onder de afkorting BADT, is zich opnieuw op de kaart aan het zetten.
Tien jaar lang heeft de organisatie gedraaid op twee vrijwilligers die
vergaderingen organiseerden, individuele belangenbehartiging oppakten,
deelnamen aan officiële overleggen, voorlichting gaven, daklozendagen
organiseerden. Vrijwilligers met een halve weektaak, dus.
Per i januari houden ze daarmee op. Ze zijn op, willen de
verantwoordelijkheid niet meer dragen. Het is sowieso al een klein wonder
dat ze dat zo lang gedaan hebben. Het bestuur, waar ik voorzitter van ben,
heeft de uiterste moeite gedaan om opvolgers voor hen te vinden. Maar
niemand is zo gek om zij halve leven aan deze groep te wijden.
Daarmee dreigde het einde van het BADT, waar iedereen weer bedroefd van
werd. Nu hebben we besloten om de organisatie een professionele kern te
geven die voor tien uur per week als vliegwiel voor activiteiten voor en
door daklozen kan gaan fungeren. We hebben iemand gevonden die dat werk
gaat doen en vandaag hebben we een huurcontract getekend met de Hervormde
Diaconie die op de Nieuwe Herengracht een groot oud weeshuis aan het
omvormen is voor een centrum voor sociaal ondernemerschap, een geweldige
ruimte met allerlei clubjes en mensen die iets aan de wereld willen
verbeteren. Daar krijgt BADT nu een mooi kantoortje.
Vandaag hebben we daar het huurcontract voor getekend in de regentenkamer
uit het begin van de achttiende eeuw. Statig en indrukwekkend, en toch
binnenkort toegankelijk voor de echte mannen en vrouwen van de straat, de
Amsterdamse dak- en thuislozen. Daar gaat het hart toch weer even sneller
van kloppen.
Op de foto’s het Corverhuis, waar het BADT kantoorruimte in krijgt, de
regentenkamer en de ondertekening van het huurcontract door Bea Irik en Jos
van der Lans, en een foto met de vertegenwoordiger van de verhuurder, de
Hervormde Diaconie, in de persoon van Arend Driessen.
Zie voor meer informatie over het BADT: www.badt.nl
|
nov 7
|
Poltiek heeft grondmarkt laten lopen
Vandaag mocht ik in de Reehorst in Ede het jaarcongres van
de Vereniging Grondbedrijven toespreken. Een volle zaal, met zo’n 350
ambtenaren die namens de gemeente alles regelen met bouwplannen en
uitleglocaties. Omdat ik mij – nagenoeg tevergeefs overigens - de afgelopen
acht jaar tijdens mijn kamerlidmaatschap heb beziggehouden met het
doorzichtiger maken van de grondmarkt in Nederland, mocht ik mijn visie nog
eens geven. Omdat het waarschijnlijk de laatste keer in mijn leven is dat
ik over dit onderwerp zal spreken, greep ik deze laatste kans aan om te
melden dat de politiek het op dit terrein willens en wetens heeft laten
afweten. Met alle – dure – gevolgen van dien. Hieronder wat snel
uitgewerkte aantekeningen van mijn bijdrage:
Als Eerste Kamerlid heb ik mij acht jaar ingespannen om de
transparantie van de grondmarkt in Nederland te verbeteren. Want er is geen
ondoorzichtiger markt dan de grondmarkt, waar het om grote bedragen gaat en
waarmee grote publieke belangen in het geding zijn. In feite is het zo dat
rondom alle steden en dorpen van Nederland de projectontwikkelaars,
beleggers, bouwmaatschappijen en woningcorporaties gromdposities ingenomen
hebben op alle plekken die potentieel in aanmerking komen voor een
woningbouwbestemming. Mocht een stad of dorp willen uitbreiden dan kunnen
ze vervolgens niet om de betreffende grondeigenaar heen, want grondeigendom
in Nederland is de beste garantie tot het verwerven van bouwrechten en dat
is – in een schaarse woningmarkt – zeer lucratief.
Die grondposities zijn niet in alle gevallen echt gekocht, maar verworven
door het innemen van opties. Dat houdt in dat zodra de grond van bestemming
veranderd de optiehouder zijn eigendomsrechten verzilvert. Niemand hoeft
verbaasd te zijn dat deze handelswijze bijdraagt aan een enorme
prijsopdrijving van de grond en alles wat er op gebouwd gaat worden. Agrariërs verkopen potentiële bouwgrond voor een prijs die soms wel tien
keer hun boekwaarde is, en de aankopend eontwikkelaar verdisconteerd dat
vervolgens weer in d eprijs van de woningen, die hij in een schaarse markt
toch wel kwijt kan. Dat is een van de redenen waarom starters en weinig
vermogenden nauwelijks meer aan de bak komen bij het kopen van een woning:
de prijzen zijn hun financiele mogelijkheden simpelweg ontgroeid.
Ik heb daar acht jaar over gezeurd, tot in mijn laatste optreden toe. Er
is nog steeds een motie op mijn naam aanhangig in de Eerste Kamer om toch
nog een keer een poging te ondernemen om de grondmarkt in kaart te brengen.
Daar is begin oktober een antwoord gekomen van minister Cramer waarin zij
misschien wel haar goede wil toont en het Ruimtelijk Planbureau aan het
werk zet, maar waar haar ambtenaren in de brief tegelijkertijd laten
doorschemeren dat het erg moelijk is en allemaal zeer gecompliceerd.
Zo zal het dus waarschijnlijk nog wel een tijdje zo blijven dat we precies
weten wat voor mensen tien kilometer noordwaarts van Lelystad wonen, welke
inkomenscategorie, of ze een uitkering hebben, maar dat we niet in staat
zijn om in kaart te brengen wie in Nederland de grond bezit. Je kunt het
per locatie bij het Kadaster zelf natrekken, maar die gegevens op een iets
hoger niveau aggregeren, dat schijnt in dit land van statistieken en
computers onmogelijk te zijn.
Natuurlijk kan het wel, maar de echte politieke wil ontbreekt. Sinds het
kabinet Den Uyl er over struikelde is er in de Nederlandse politiek niet
echt meer fundamenteel gediscussieerd over de grondpolitiek. Het is een
heet hangijzer geworden dat men in Den Haag is gaan mijden: daar kwamen ze
toch niet uit in coalitieverband, dus werd er maar over gezwegen. Na de
Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra, waarin de VINEX-locaties werden
aangewezen, grepen de projectontwikkelaars in feite de macht. Want ineens
bleken zij op de aangewezen locaties massaal grond te hebben aangekocht.
Waardoor de gemeenten niet meer om hun bouwclaims heen konden.
Dat had een teken moeten zijn om het grondpolitieke instrumentarium aan te
scherpen en actief en sturend grondbeleid van de gemeenten mogelijk te
maken. Dat gebeurde niet, het liberale paarse kabinet wilde juist zoveel
mogelijk loslaten en liet de grondmarkt verder lopen. Pronk probeerde het
nog wel in zijn Nota Grondbeleid maar kreeg daarvoor de handen niet op
elkaar. En ondertussen ontglipte de markt steeds meer aan de greep van de
lokale overheden, die voor het realiseren van publieke doelen in toenemende
mate afhankelijk werden van marktpartijen.
Wat er in feite gebeurde was dat rondom elk gemeentelijk grondbedrijf een
soort informele onderhandelingsnetwerk ontstond van gemeenteambtenaren,
bestuurders, projectontwikkelaars die met elkaar de plannen ontwikkelden en
de zaken verdeelden. Je zou het typisch Nederlands kunnen noemen:
grondbeleid en woningbouw werd voorwerp van een onderhandelingshuishouden,
waarbij partijen op zoek ging naar voor ieder acceptabele evenwichten. Dat
leverde niet altijd even beroerde resultaten op. De doorsnee grote
projectontwikkelaar (doorgaans aangesloten bij de NEPROM) weet heel precies
dat zijn eigen rendement afhankelijk is van publieke kwaliteiten en zal
daar zeker oog voor hebben, maar dat laat onverlet dat deze ondoorzichtige
gedecentraliseerde bouwmarktcultuur een aantal vervelende gevolgen
gemeenschappelijk heeft:
- structurele prijsopdrijving, overal stegen de prijzen van de grond fors;
- het werd steeds moelijker om goedkopere sociale woningbouw te realiseren;
- de ruimtelijke en sociale kwaliteit van nieuwe locaties kwam onder druk
te staan;
- gemeenten werden steeds meer geconfronteerd met negatieve
grondexploitaties, dat wil zeggen zij moesten toeleggen op nieuwe locaties,
terwijl de particuliere investeerders stevige winsten boekten;
- particulier opdrachtgeverschap, een van de doelstellingen van de Nota
Wonen van Paars II (Johan Remkes) kwam op geen enkele manier van de grond;
- de burger heeft steeds minder in de melk te brokkelen, in een schaarse
woningmarkt kan hij – aan het einde van het spel – niet veel meer zijn dan
een een sleutel in ontvangst nemende consument.
Dat zijn geen papieren om trots op te zijn. Je kunt zeggen dat in de
ondoorzichtige bouwmarkt het publieke belang tendentieel aan het eroderen
is, want het is afhankelijk gemaakt van het hoofdmotief van
projectontwikkelaars, namelijk dat hun investeringen renderen. Publieke
belangen zijn niet meer leidend, maar volgend.
Mijn ervaring na acht jaar daarover zeuren in Den Haag is dat de
mainstream in de Nederlandse politiek, zowel nationaal als lokaal. daar dus
niet de vingers aan wil branden. Dat zou je het Kabinet-Den Uyl-syndroom
kunnen noemen. Ze laten het lopen. Merkwaardig is wel dat gemeenten er over
het algemeen nog wel prat op gaan dat zij een ‘actief’ grondbeleid voeren,
terwijl dat in de meeste gevallen een moeilijk te doorgronden
onderhandelingsgrondbeleid is. Zij kopen geen grond om dan concurrentie
op die grond mogelijk te maken; nee, als ze al grond kopen doen ze
dat in nauwe samenweking met ontwikkelaars en op basis van met
ontwikkelingspartijen overeengekomen strategieën. Nogmaals, daar gaat het
land niet aan ten onder, maar dat levert – om maar wat te noemen - dus geen
goedkope starterswoningen meer op.
De gemeente Almere levert daar vandaag de dag het beste bewijs voor. Daar
worden nu wel starterswoningen tot zo’n 70/80 m2 aangeboden voor 75 tot 100
duizend euro. Dat kan omdat de gemeente Almere simpelweg over de grond
bezit en alle marktpartijen tot een uiterste concurrentie kan dwingen. Maar
die situatie doet zich in de rest van het land eigenlijk anuwelijks meer
voor. Jammer voor de starters op de woningmarkt, die dus eigenlijk daardoor
gedwongen worden massaal naar Almere te verhuizen.
9, 10 en 11 november is er in Almere een interessnate beurs waar men kan
inschrijven voor goedkope woningen. Zie:
www.ikbouwmijnhuisinalmere.nl .
|
nov 2
|
Nieuw 'ontregel' boek
Het staat in de aanbiedingsbrochure van uitgeverij Augustus,
dus het gaat echt gebeuren. Mijn volgende boek verschijnt in
februari. Het moet de opvolger worden van Koning Burger. De
voorkant is prachtig, alleen moet het binnenwerk de komende maanden nog
wel even geschreven worden. (Wie ontregel-suggesties heeft is nog van harte
welkom.) Dit is in ieder geval de flaptekst:
Een kwart eeuw schrijft, denkt en praat Jos van der
Lans
inmiddels over de publieke sector in Nederland. Over welzijnswerkers,
politieagenten, docenten, jeugdzorgers en thuiswerkers, over al die
professionals die de samenleving als werkvloer hebben. Alleen zien we ze
daar steeds minder. Bureaucratische regels, angstige protocollen en
geduldig registrerende computerschermen zijn er steeds beter in geslaagd
deze professionals van hun werk te houden.
ONTREGELEN is geboren uit verbazing over deze ontwikkeling. Waar komt die
controlezucht vandaan? Hoe heeft deze bureaucratische verschansing achter
loketten en procedures zich kunnen voltrekken? Hoe kan het dat deze
professionals het hebben laten gebeuren? En vooral: hoe kan het tij gekeerd
worden?
Als vervolg op het succesvolle Koning Burger. Nederland als
zelfbedieningszaak onderzoekt Jos van der Lans de stille revolutie die de
professionele staat van Nederland in een permanente staat van reorganisatie
heeft gebracht. Onder leiding van steeds meer aanwezige managers gaat alle
aandacht uit naar interne procedures, waardoor stukje bij beetje de passie
uit het werk wordt geperst. Het gevolg is dat professionals steeds verder
weg worden gedreven van de plek waar ze het meest nodig zijn: in het front
van de samenleving.
|
nov 1
|
Agenda november en december
29 november
Radio 1
Stamgast bij het programma Stand.Café
Van: 18.30 tot 19.00 uur.
Wie het onderwerp wil weten moet deze dag 's middags al afstemmen op Radio
1, en luisteren naar het programma Stand.Nl, waar Nederlanders
reageren op een actuele stelling. Om de paar weken figureer ik 's avonds in
het vervolgprogramma als een soort meebabbelende
overal-verstand-van-hebbende stamgast.
=========================================
7 november
Vereniging van Grondbedrijven
Congres: Transparante Grondmarkt? - Heeft de gemeente nog grond
onder de voeten?
Plaats: De Reehorst – Ede
Aanvang: 10.00 Zie voor programma: www.vvg.nl
Mijn bijdrage is om 10.40 uur met als titel: Publiek tasten in de
private duisternis
- De grondmarkt: de minst transparante markt van Nederland
- Openbaarheid als voorwaarde om publieke belangen te organiseren
- Waardencreatie en gebiedsontwikkeling
================================================
22 november
DIVOSA / VNG
Najaarscongres 2007: Erop af!
Een congres over: Erop af! Tijdens dit congres willen Divosa en
VNG samen met bestuurders, beleidsmakers en uitvoerenden ingaan op hoe zij
als alerte gemeenten het meedoen van mensen mogelijk kunnen maken.
Plaats: De Meervaart, Amsterdam
Aanvang: 9.30 uur. Zie voor programma: http://www.vng-divosa-najaarscongres.nl/
De leefwereld als spreekkamer.
===========================================
29 november
Radio 1
Stamgast bij het programma Stand.Café
Van: 18.30 tot 19.00 uur.
Wie het onderwerp wil weten moet deze dag 's middags al afstemmen op Radio
1, en luisteren naar het programma Stand.Nl, waar Nederlanders
reageren op een actuele stelling. Om de paar weken figureer ik 's avonds in
het vervolgprogramma als een soort meebabbelende
overal-verstand-van-hebbende stamgast.
=============================================
4 december
Woonbron Winterdebat
van: 15.00 tot 17.00 uur
in: Theater Formaat, Westzeedijk 513, Rotterdam
debat met Joke van der Zwaard, Pieter Hooijmeijer, Pieter Hilhorst, Piter
Winsemius, Pieter Tops, Hans Boutellier, Talja Blokland naar aanleding van
een ABCD-project ((Asset Based Community Development) in de Rotterdamse
wijk Delfshaven. O.l.v. Jan Willem Duyvendak.
Informatie en aanmeldien (50 plaatsen) bij mvriens@woonbron.nl.
|
nov 1
|
De inburgering van Maxima
Op de vraag wat ik in acht jaar senatorschap heb bereikt, verval ik
meestal in een intelligent ogende combinatie van vagelijk gemurmel en
obligate redeneringen. Ik verwijs naar een door mij geëntameerd onthullend
onderzoek over grondposities, waar verder nooit wat mee is gebeurd en mijn
bijdrage aan het parlementaire getouwtrek waardoor de huurliberalisatie de
eindstreep niet haalde. Dat alles om te verhullen dat ik eigenlijk niets
positiefs heb bereikt.
Maar sinds 24 september begin ik te stralen bij deze vraag,
die mij niet vaak genoeg gesteld kan worden. Op die dag hield Maxima haar
inmiddels beroemde toespraak bij de presentatie van het WRR-rapport
Identificatie met Nederland. Zij orakelde over dat ene koekje bij de koffie
om tenslotte te concluderen dat ‘de Nederlander niet bestaat’.
Ik herkende het meteen. Ze sprak bijna letterlijke teksten uit het boekje
Typisch Nederlands – Vademecum van de Nederlandse identiteit dat ik in 1998
samen met Herman Vuijsje heb geschreven. Het is een ironisch-vrolijk
boekje, waarin aan de hand van zo’n tweehonderd lemma’s de Nederlandse
identiteit als een soort grabbelton wordt beschreven. De Nederlander
bestaat niet, zo is de centrale gedachte, het Nederlanderschap is een soort
persoonlijk bouwpakket.
Ik overhandigde het boekje in 2001 aan Maxima in de Ridderzaal op de dag
dat het parlement had ingestemd met haar huwelijk met Willem-Alexander. Ze
sloeg het boekje - o, welk schoon toeval – open bij het lemma
‘inburgeren’. Stralend zei ze: ‘Ha, ha, ha, dat is echt iets voor mij’. Ik
murmelde nog wat onverstaanbaars, zag dat ze het boekje aan die twee
dienstdoende pakjesmannen achter haar gaf, sloeg uit pure verlegenheid de
kroonprins op zijn schouders en maakte mij uit de voeten in de zekerheid
dat het boekje wel onmiddellijk bij het oud papier zou verdwijnen.
Niet dus, zo bleek op 24 september. Maxima had het helemaal gelezen, en er
precies zoals het hoort haar eigen zelfbouwpakket uit gebrouwen. Om
vervolgens de hele Nederlandse pers over zich heen te krijgen. De
Volkskrant wijdde er zelfs een hoofdartikel aan om te constateren dat de
inburgering van Maxima kennelijk nog niet helemaal gelukt is. Een
dieptepunt in de Nederlandse persgeschiedenis. Want juist omdat de
Nederlander niet bestaat is zij er in geslaagd om er een te worden. Mede
dankzij deze ex-senator dus.
Bij een volgende gelegenheid bied ik haar het lidmaatschap van GroenLinks
aan.
Deze column verschijnt morgen in het november-nummer van het GroenLinks
Magazine.De column is tevens een antwoord op het blog van Arnoud Boer, die mij enigszins
kort-door-de-bocht in het kamp plaatst van de pleitbezorgers van de
Nederlandse identiteit. Het boekje Typisch Nederlands is – na vijf drukken
- helaas uitverkocht. Gezien de Maxima-verwarring zou een herdruk eigenlijk
niet misstaan.
|
|
Kies een periode:
december 2024 november 2024 oktober 2024 september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|