JOS VAN DER LANS - WEBLOG / TWITTER

Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.

Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.

Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl

weblog - november 2008
Stichting EROPAF presenteert:



NEE-STICKER: GEEN ONBESCHAAFD OF ONDOORDACHT HUISBEZOEK

Huisbezoek is in. Zelfs het kabinet predikt een ‘achter-de-voordeur’-aanpak. In nagenoeg alle probleemwijken in het land trekken zodoende professionals van welzijnsinstellingen, gemeentediensten, woningcorporaties bij burgers aan de bel.
Daar is op zichzelf niets mis mee. Sterker, het is een goede ontwikkeling als professionals achter hun bureaus en loketten vandaan komen en zich echt om mensen in hun leefsituatie gaan bekommeren. Maar dat moet wel beschaafd gebeuren, en vooral ook doordacht.
Want op meerdere plaatsen in het land struinen vertegenwoordigers van de overheid (soms in teams van vier, vijf personen) de straten af op zoek naar fraudeurs, wetsovertreders, illegalen en – ach ja, natuurlijk - mensen die ze kunnen helpen. Wie hen niet binnenlaat staat onder verdenking, kan worden gekort op zijn uitkering of wordt met ander onheil bedreigd.
Ook komt het voor dat professionals in huiskamers met problemen worden geconfronteerd waar ze geen raad mee weten. Daar hadden ze zich niet goed op voorbereid. Zo brengen ze wel hoop, maar geen hulp, en oogsten zo bitterheid en teleurstelling.
Zo werkt het dus niet.

De nieuwe eropaf-professional kan geen agent in burgerkledij zijn noch een leverancier van louter papieren bedoelingen. Hij of zij is een vertegenwoordiger van vertrouwen, met respect voor de persoonlijke levenssfeer van mensen, en met kennis van zaken en mogelijkheden om mensen een hand je te helpen.
Dat moet voorop staan.
Daarom biedt de stichting ER OP AF, actief pleitbezorger van outreachende hulpverlening, aan burgers van Nederland een NEE-sticker aan waarmee ze kenbaar kunnen maken dat zij gevrijwaard wensen te blijven van ‘onbeschaafd en ondoordacht HUISBEZOEK’. De actie is zowel gericht tegen instellingen die onnadenkend het huisbezoek als de nieuwste mode omarmen, als tegen instanties die er een mogelijkheid in zien om hun handhavingsspierballen achter elke voordeur (in bepaalde wijken) te laten rollen. Dat past niet in een moderne beschaving. Zelfs de oprichtster van de Nederlandse Vereniging van Woningopzichteressen, Johanna ter Meulen, had daar in het begin van de vorige eeuw al oog voor. Zij zei: ‘Het gaat niet om een inspectie van kasten en bedden. Maar om een beluisteren. Wat kan er uit dit gezin groeien?’
Dat is een les die elke professionele huisbezoeker zich anno 2008 nog steeds ter harte dient te nemen.

De stickers zijn te bestellen via www.eropaf.org .

De kosten zijn: 1 = € 0,20, 10 = € 1,90, 50 = € 9,00 en 100 = € 16,00.



Aankondiging UUR-debat: 'Ontregelen'

Professionals en managers in de clinch

Rijksuniversiteit Utrecht
26 november, 12.30 - 13.30 uur,
Academiegebouw, Belle van Zuylenzaal

In debat: cultuurpsycholoog Jos van der Lans en bestuurskundige Mirko Noordegraaf

Professionals in de hulpverlening, bij de politie en in het onderwijs klagen steen en been over de bureaucratie die hen van ‘het echte werk’ afhoudt. Vaak wijzen zij de snel gegroeide kaste der managers aan als hoofdschuldige. In zijn boek Ontregelen analyseert cultuurpsycholoog Jos van der Lans hoe de professionals in de knel zijn geraakt en geeft hij tips voor het heroveren van de werkvloer.
In het UUR-debat gaat hij in discussie met de bestuurskundige Mirko Noordegraaf, die in zijn boek Professioneel bestuur pleit voor een eerherstel van de publieke manager. Niet de manager maar de veranderende samenleving heeft de problemen op de werkvloer veroorzaakt. En managers kunnen juist helpen de zaak weer in goede banen te leiden. Bepaal zelf uw mening bij dit debat voor aankomende en gevorderde professionals, wetenschappers en managers!

Inlezen?
- Jos van der Lans (2008) 'Ontregelen. De herovering van de werkvloer'. Amsterdam: Uitgeverij Augustus, 127 blz, € 14,90.
- Mirko Noordegraaf (2008) '
Professioneel bestuur. De tegenstelling tussen publieke managers en professionals als ‘strijd om de professionaliteit’.' Den Haag: Boom/Lemma, 56 blz., € 25.00

Lees hier het verslagje van Ruud Abma
De vrijblijvendheid voorbij

Er is aan projecten voor de wijk geen gebrek, maar zijn het wel de juiste? Welke projecten zijn echt effectief en kunnen we ook elders in het land met succes uitvoeren? Hoe kunnen we de stap maken van ‘leuke’ naar ‘noodzakelijke’ projecten in de stedelijke vernieuwing? Met de vandaag gepresenteerde publicatie De vrijblijvendheid voorbij geven KEI, SEV en Het WoonNetwerk antwoord op deze vragen.

Stedelijke vernieuwing is maatwerk. Dat heeft de ervaring van de laatste tien jaar uitgewezen. De omstandigheden per stad, buurt en wijk zijn immers verschillend. Dat blijft, en dat moet zo blijven. Het heeft echter wel een risico: de angst om van andere projecten te leren. Het argument: leuk project, maar de situatie was daar zo totaal anders dan waar wij mee te maken hebben valt, in de een of andere vorm, regelmatig te beluisteren. Het gevolg daarvan is, dat iedereen zijn eigen ‘leuke’ projecten inricht, uitstekend toegesneden op de eigen situatie, maar ook verstoken van de ervaringen die elders zijn opgedaan. En daarmee is weer een nieuwe draai aan de projectencaroussel gegeven. De initiatiefnmers van het boek vinden dat deze energie beter besteed kan worden aan het uitvoeren en sterker maken van bestaande projecten.
In het boek zijn 12 projecten opgenomen die bewoners de mogelijkheid bieden om in hun eigen wijk zelf stappen te nemen om de eigen situatie te verbeteren, oftewel te stijgen. Dat gebeurt langs vier routes: die van het wonen, het leren, het werken en de vrije tijd. Per project is gekeken naar de aantoonbare stijgingseffecten, direct en indirect. Deze zijn afgezet tegen de inspanningen en de investeringen. Ook is per project een overzicht opgenomen waar de projecten elders in Nederland worden toegepast. Het is niet de vraag of ze kunnen worden overgenomen, het is de vraag waarom ze nog niet zijn toegepast.
Jos van der Lans schreef een slotbeschouwing, getiteld ‘De geestdrift van succes’. Hij formuleert daarin een kleine typologie van de geestdirft en daaruit concludeert hij: ‘Aan de meeste onderdelen van deze typologie wordt in de taal van het beleid geen woord vuil gemaakt. Misschien is een van de grootste manco’s van onze nationale projectencarrousel dat de plannen zich vooral concentreren op wat er met allerlei mensen moet gebeuren: bewoners van achterstandswijken, daklozen, werklozen, mensen met minder kansen. Maar hoe die inspanningen worden gepleegd, wie dat moet doen, met wat voor drive en in welk soort cultuur - dat blijft onbesproken. Dat lijkt er niet toe te doen of anders is het een kwestie van de afdeling Personeel & Organisatie die voor de poppetjes moet zorgen. Veel meer nog dan van ensen ‘waar het allemaal om gaat’ is het succes van initiatieven afhankelijk van de mensen die het doen, die hun hartstocht en geestdrift vertalen in daden, die aan mensen trekken en sleuren. Zij zijn de verklarende factor waarom iets in Apeldoorn wel lukt en in Arnhem mislukt. Of andersom. Als we onze neiging tot het formuleren van goede bedoelingen kunnen combineren met het vermogen om daarvoor de juiste mensen te mobiliseren, dan zou sociaal Nederland er wel eens in versneld tempo anders kunnen gaan uitzien. Want aan goede plannen en fraaie voornemens is – zoals gezegd – in Nederland nooit gebrek geweest. Je moet er bijna niet aan denken dat ze echt uitgevoerd zouden worden. Dat is misschien te veel van het goede.’

Zie voor meer info: www.kei-centrum.nl

De publicatie is te bestellen via info@kei-centrum.nl
Gedenkboom ouders




Welzijnsdebat 2008



Kijk op: www.zorgwelzijn.nl/welzijnsdebat2008
Vetrouwenscrisis
Vandaag is een boek verschenen met twintig opstellen van niet de eerste de beste auteurs. Daarin staat een uitvoerige versie van het verhaal dat ook in NRC Handelsblad is verschenen over ‘De transparantieterreur’. Het boek bundelt bijdragen die eerder in het AMC Magazine rondom het thema ‘vertrouwenscrisis’ hebben gestaan. Beetje jammer is dat de kredietcrisis, waarin het woord vertrouwen een centrale rol speelt, uitbrak toen het boek al bij de drukker lag. Daar vindt de nieuwsgierige lezer dus weinig van terug. Maar voor de rest is het een interessant boek.

In De vertrouwenscrisis. Over het krakend fundament van de samenleving laten twintig vooraanstaande wetenschappers en publicisten hun licht schijnen over uiteenlopende aspecten van de ‘vertrouwenscrisis’ in ons land. Als vertrouwen het sociaal kapitaal van een samenleving is, slinkt het vermogen van bv Nederland in een verbazingwekkend tempo. Op tal van maatschappelijke terreinen, van politiek en economie tot opvoeding en onderwijs, lijkt het vertrouwen zoek of op z’n minst zwaar beschadigd.

Ontwikkelingen als individualisering, arbeidsflexibilisering, consumentisme en schaalvergroting eisen onmiskenbaar hun tol. Veelzeggend is ook de opkomst van politieke stromingen die gevoelens van argwaan en achterdocht weten te mobiliseren. Tegelijkertijd valt bij de overheid een overmatig, naïef aandoend vertrouwen te constateren in bijvoorbeeld het corrigerend vermogen van de vrije markt. Even verbazingwekkend is het vertrouwen dat politici en onderzoeksbureaus stellen in het vermogen van ‘gewone’ burgers om keuzen te maken op terreinen die zelfs voor specialisten nauwelijks te overzien zijn.

Met bijdragen van Abram de Swaan, Ger Groot, Hans Achterhuis, Douwe Draaisma, James Kennedy, Frank Ankersmit, Margot Trappenburg, Désanne van Brederode, Jaap van Heerden, Herman Pley, Jos va der Lans, Pieter Hilhorst, Christien Brinkgreve, Paul Schnabel, Piet de Rooy, Ybo Buruma, Arjo Klamer en Dick Pels.

Zie ook: www.meulenhoff.nl

Toespraken van Pieter Hilhorst


In Historische toespraken die de wereld had moeten horen legt Pieter Hilhorst 35 sprekers woorden in de mond die ze zelf niet zo snel zouden uitspreken. Hij vergroot hun denkbeelden uit zodat ook de schaduwkanten van hun opvattingen aan het licht treden. De sprekers variëren van de ex-vrouw van Wilders die uitlegt waarom er met Geert niet te leven valt tot Bos, Balkenende en de Chinese president Hu Jintao. De koning van België houdt een toespraak bij het uiteenvallen van zijn land (Het bijzondere aan België was dat het een land was zonder Belgen"). Afgelopen vrijdag is dezetoespraak van Albert II gepubliceerd in De Morgen. Hilhorst is ook in de huid gekropen van Barack Obama en John Mc Cain. Afgelopen zaterdag waren deze toespraken te lezen in de Volkskrant en gisteravond werden ze in De Melkweg gespeeld door Humberto Tan en Aad van den Heuvel. Bij Pauw en Witteman werden twee fragmenten vertoond. Via onderstaande link kan je de fragmenten bekijken: pauwenwitteman.vara.nl.

KEERPUNT '08


De samenleving een stem geven

In Brabant nodigden bestuurders van Prisma, een grote zorginstelling voor mensen met ‘een beperking’ zoals het tegenwoordig heet, vertegenwoordigers van de samenleving uit om mee te denken met hun dilemma’s. Dat viel nog niet mee.

K.U.T. - Harrie spreekt de letters nadrukkelijk afzonderlijk uit, zodat ze niet een woord vormen. Grof taalgebruik wordt hier kennelijk niet op prijs gesteld. Maar over zijn intenties kan geen misverstand bestaan. De regels hier zijn kut.
Wat bedoelt hij daar precies mee, willen zijn bezoekers weten. Geef eens een voorbeeld.
Harrie hoeft niet lang na te denken. ‘Nou die schutting hier, dat duurt tien jaar voor ze daar wat aan doen. En de uitstapjes: wegbezuinigd. En de winkel hier op het terrein: die gaat veel te vroeg dicht.’
Harrie ziet er uit als een stevige puber van een jaar of 18, maar is inmiddels al 25. Hij heeft een lange instellingsgeschiedenis achter de rug. Volgens eigen zeggen heeft hij in zeven internaten gezeten en was hij op veel plekken niet handhaafbaar. Een bonk agressie, die vreselijk te keer kon gaan. Inmiddels heeft hij zichzelf redelijk onder controle, zo lijkt het. Hij woont in een zelfstandige wooneenheid in Biezenmortel op het intellingsterrein van Prisma vlakbij Udenhout in Noord-Brabant. Prisma is een grote Brabantse instelling voor mensen met een handicap. In de wijde omtrek was deze plek ooit bekend als Huize Assisië, waar de broeders zich over gekken en debielen bogen. Harrie zit op een stevige medicatie, werkt overdag bij boeren in de omgeving, waar hij van alles met dieren doet. Dieren zijn zijn grote passie: ‘Ik heb altijd wel dierenverzorger willen worden. In de Beekse Bergen.’
Heb je daar dan al eens wat aan gedaan, vraagt een van zijn bezoekers.
Harrie kijkt hem een beetje wazig aan. Nee, zegt hij, op een toon waaruit spreekt dat hij het ook niet van plan is. Nee.

Harrie combineert een verstandelijke beperking met stevige gedragsproblemen. Wie hem zo in zijn kamer achter zijn computer bezig ziet, heeft al snel iets van ‘whah, met wat begeleiding moet die toch zo de samenleving in kunnen.’ ‘No way’, zegt psycholoog Jacques de Bruin, twintig minuten later als Harrie’s bezoekers achter de koffie rond een tafel zitten. ‘NOT, njet, niet. Harrie is nu redelijk stabiel. Maar dat is het resultaat van een intensieve begeleiding hier, gecombineerd met medicatie. Daarin is nu een soort rustpunt bereikt, dat moeten we koesteren. Want hij was en is een kruitvat, hij explodeert als het mis gaat. Dus laat hem nu maar, laat het hier lekker op zijn plek zitten, jaag hem niet op met die doelstellingen dat hij zelfstandig moet zijn, zijn eigen boontjes moet kunnen doppen. Dat zit niet in hem.’
Scherper kan je één van de dilemma’s in de zorg voor mensen die een verstandelijk handicap combineren met gedragsproblemen niet onder woorden brengen. De kunst van deze zorg is om mensen tot een stabiel bestaan te leiden, dat is een weg van vallen en opstaan, of te wel zoals ze het bij Prisma zeggen van ‘kleine overwinningen’, van ‘zorgbehandeling’. Maar het geduld dat die aanpak vraagt is niet altijd het geduld dat de samenleving kan opbrengen. De gedachte dat Harrie zonder veel aspiraties de rest van zijn leven in een (dure) woning op een instellingsterrein zou moeten slijten is voor de buitenwacht moeilijk te accepteren. Waarom kan die jongen niet gewoon in de samenleving functioneren? Waarom zou het ideaal van een zelfstandig bestaan niet voor hem zijn weggelegd? Wie bepaalt dat eigenlijk? En wat is dan ‘volwaardig burgerschap’, waar elke instelling actief op het terrein van de verstandelijk gehandicapten tegenwoordig de mond vol van heeft.

Doen wij het goed?
Om dat soort vragen en dilemma’s is het de bezoekers van Harrie te doen. Zij zijn bij hem op bezoek als lid zijn van de commissie Maatschappelijke Verantwoording en Verantwoordelijkheid, die de leiding van Prisma in het leven heeft geroepen. Dat initiatief is geboren vanuit een gevoel van onbehagen. Want, zo redeneerden de twee Prisma-bestuurders, Henk Boot en Peter Nouwens, er gaat veel geld om in deze zorg, er worden belangrijke beslissingen genomen, over mensen, over behandelingen, over gebouwen, maar wie bepaalt nu eigenlijk of ‘wij het goed doen’. Hoe verwerven wij nu onze maatschappelijke legitimatie?
Natuurlijk, er zijn allerhande controlesystemen in de zorg. Er zijn kwaliteitskeurmerken (HKZ, ISO of hoe ze verder ook mogen heten), er is een inspectie, er wordt geregistreerd, gerapporteerd en afgerekend. Maar dat is niet voldoende. Althans, zo voelen de twee bestuurders/directeuren het. Hun business is niet louter een zorgzaak, maar een samenlevingszaak. Ze willen de samenleving deelgenoot maken van hun overwegingen en keuzen. Ze willen de deur open zetten, laten zien wat zij met mensen doen, wat mensen met hun doen. Vermaatschappelijking van de zorg is, in hun ogen, niet alleen het opnemen van mensen met een beperking in de samenleving, maar ook de samenleving opnemen in de zorg van deze mensen. Zo ontstond de gedachte om een commissie Maatschappelijke Verantwoording en Verantwoordelijkheid als een poging om de maatschappij in Prisma een stem te geven. Om maatschappelijke legitimatie niet te veronderstellen, maar te verwerven.
Daarom struinen er deze woensdagmiddag 1 oktober een kinderrechter, een directeur van een Provinciale Rekenkamer, een hoogleraar zorgethiek, een besturder van een RIBW-instelling, een manager van het Leger des Heils, een universitair hoofddocent orthodepedagogiek, een vakbondsonderhandelaar van CNV Publieke Zaken, een directeur van een jeugdzorgaanbieder en ondergetekende over het instellingsterrein van Prisma. Naast Harrie bezoeken ze de 65-jarige Kees, die door een team van zeven mensen wordt begeleid. Zij bieden dag-in-dag-uit één-op-één verzorging. Tussen negen uur ’s ochtends en elf uur ’s avonds is er één professional met Kees in de weer, de andere uren ligt hij op bed. Alle dagacitiviteiten (zwemmen, muziek luisteren, cornervlaggen ophalen bij de plaatselijke voetbalclub) vinden in een koppel van twee plaats: Kees en een begeleider. Met andere woorden: Kees bezorgt per dag 1,5 professional een full-time baan, inclusief het weekend. Dat is op jaarbasis ongeveer twee-en-een-half fulltime arbeidskrachten die alleen met Kees in de weer zijn. Kosten, ruwweg: 200.000 euro. Dat is niet weinig, iemand die op deze wijze veertig jaar zorg krijgt kost de belastingbetaler ruim tien miljoen euro.
In totaal telt Prisma zo’n zeventig van deze zware gevallen. Niet allemaal krijgen ze zo’n 1-op-1-begeleiding als Kees ten deel valt, maar intensief blijft het. De financiering daarvan staat permanent onder druk. Steeds opnieuw wordt er aan bekostigingssystemen gesleuteld, waarbij per saldo uit het nieuwste zorgzwaartepakket minder geld te voorschijn komt dan daarvoor. Of er valt een gat tussen twee bekostigingsregels, waardoor iets niet kan. Het is altijd vechten voor Kees.

Volgende vergadering
Moet dat? Kan dat anders? Dat is zo’n vraag waar de commissie zich over moet buigen. Is dit goed, is dit verantwoord? Waarom kan de samenleving die zorg voor Kees niet gewoon structureel opbrengen? En wat moet er gebeuren om dat wel zo te laten zijn? Weten mensen eigenlijk wel dat dit soort hulp er is, en nodig is? Op de eerste bijeenkomst, woensdag 1 oktober, in wat vroeger de Wasserij van Huize Assisië was en waar dagelijks in grote tobben het wasgoed van duizenden zwakzinnigen werd gewassen, wagen de commissieleden zich nog niet aan antwoorden. Ze schrikken er eerder een beetje van. Mooi idee hadden ze stuk voor stuk meteen gezegd toen ze werden uitgenodigd. De samenleving een stem geven in de zorg, dat zou vaker moeten gebeuren. Maar nu de eerste vragen en dilemma’s op tafel liggen blijkt het toch niet zo eenvoudig te zijn om de samenleving een woordje te laten meespreken. Voor dit soort problemen bestaat echter in Nederland een beproefde methode: een volgende vergadering. Ik hou u op de hoogte.
Deze column verschijnt in het november-nummer van TSS.


Angstige elite

Op zondagavond mocht ik in Amsterdam een bijeenkomst voorzitten met een fors aantal stadsdeelbestuurders, corporatiemanagers, achter-de-voordeur-professionals en minister Vogelaar. Het was een interessante avond, waarin de bestuurlijke elite van de hoofdstad met elkaar zocht hoe ze mensen kansen kunnen bieden, wanneer ze wel en wanneer niet moeten optreden en hoe daarvoor in het woud van instanties het mandaat en de doorzettingsmacht georganiseerd kan worden.
De volgende dag las ik het pamflet Het bange Nederland van de enigszins in GroenLinkse invloedsferen vertoevende sociologen Jan Willem Duyvendak, Ewald Engelen en Ido de Haan. Ik kwam terecht in een honderdvijftig pagina voortdenderende tirade tegen de Nederlandse elite, die in een staat van troosteloos verval terecht is gekomen en om op de been te blijven haar kaarten zet ‘op opgeklopte angsten met een geborneerd programma van nationale trots, volkse sentimenten en economisch nationalisme’. De recente aandacht voor de Nederlandse geschiedenis in de vorm van de Canon is daarom een vorm van ‘valsemunterij’, omdat historici daarmee ‘het verleden canoniseren zodat het als maatstaf van politiek handelen in het heden kan dienen’.
Om dezelfde reden fulmineren de auteurs tegen die vaderlandse critici van de overname van bedrijven door hedgefondsen en de gedwongen overname van ABN Amro. Ook hier bespeuren zij een angstvallig economisch nationalisme, dat natuurlijk geen partij kan zijn voor een echt globaliserende economie. Dat dezelfde dagen uitgerekend de nationale staten als redder optraden van het sprinkhaankapitalisme, konden de auteurs in hun wijsheid natuurlijk niet voorzien.
Zeker, Het bange Nederland is een dapper vlotschrift, geschreven in een polemische taal die ik sinds ik het opzeggen van mijn Waarheid-abonnement zelden meer heb gelezen. Maar toen ik het uit had, zag ik die Amsterdamse bestuurlijke elite weer voor me. Zijn die bang? Zijn die gedreven door nationalisme? Klampen die zich vast? Nou nee. Het bange Nederland gaat ook niet over hen, het gaat niet over de brede elite van Nederland. Het is een uit ergernis geboren tirade tegen opiniemakers als Paul Scheffer, Gabriël van den Brink, Ad Verbrugge, Hans Wansink en de Verwildering van de Haagse politiek. Meer niet. Met de rest van Nederland heeft het – gelukkig maar - weinig van doen.
Deze column verschijnt in het november-nummer van het GroenLinks Magazine.

ONTREGELNIEUWS: 6e druk in de maak!!!

Het is een wonderlijke ervaring. Je loopt door de trein en je ziet iemand je boek lezen: wat zeg je dan? Ik kon het niet nalaten om tegen de verbaasde persoon te zeggen dat het een 'heel goed boek is'. Hij keek me aan met een blik van: waar bemoeit die man zich mee, dat maak ik zelf wel uit.
En zo gebeurt er elke paar dagen wel wat op het Ontregel-boekenfront. Vandaag bijvoorbeeld kwam mijn pleegdochter vertellen dat ze haar economieleraar had betrapt op het lezen van mijn boek. Het is één van de vele voorbeelden van de wijze waarop een boek als het ware geheel buiten de invloedssferen van de schrijver terecht komt en daar zijn eigen gang gaat. Mooier kan het niet natuurlijk.
Het is me al een keer overkomen dat iemand mij omstandig de vier fasen van professionele ontwikkeling (er bovenop, er naast, er vandaan en er opaf) ging uitleggen, geen moment zich realiserend dat hij het tegen de geestelijk vader van dit schema had. Ik heb het hem ook niet verteld. 'Goh, interessant', zei ik, maar kon niet laten om er aan toe te voegen: 'wat een aardige vondst'.

Tegen deze achtergrond is het verschijnen van de zesde druk niet langer een verrassing te noemen. Maar hij komt er nu deze maand echt. De uitgever heeft me de gebruikelijke vraag gesteld of ik nog wat wil wijzigen, maar het antwoord daarop is 'neen'.

Ondertussen ben ik als ene kleine entertainer in zaaltjes en zalen bezig mijn publiek de kunst en de noodzaak van het Ontregelen bij te brengen. De afgelopen maand bracht mij dat bij Drentse bestuurders in de Jeugdzorg, bij een corporatie in Pendrecht, bij een welzijnsorganisatie in Leeuwarden, bij het DIVOSA/VNG-congres in Nijmegen.
De komende maand ga ik op bezoek bij het ouderenzorgcongres in Ede, het nationaal congres over welzijnsinformatie in Utrecht, de verenging van KNO-artsen in Maastricht, de WMO-conferentie in Rotterdam, de gemeente Heemskerk, het Landelijk Contact Gemeenteambtenaren Welzijn, een congres van de Federatie Opvang, een college voor de Haagse Hogeschool, een workshop voor het genootschap van hoofdcommissarissen Politie, een Raad van Toezicht van een corporatie in Utrecht, de rechtbank in Arnhem, een discussie met een hoogleraar (Marko Noordegraaf) in het Academiegebouw Utrecht, een lunchlezing voor het ministerie van BiZa. Nu ik het zo opschrijf, schrik ik er zelf van. In december wordt het gelukkig wat minder druk.
Voor mensen die met elkaar iets willen organiseren: het is mogelijk om via de uitgeverij meerdere exemplaren voor teams, stafoverleggen, heidagen of kerstpaketten te bestellen. Meld je daarvoor even bij Riet van Bentum van uitgeverij Augustus: riet.van.bentum@augustus.nl.




+



Kies een periode: september 2024
augustus 2024
juli 2024
juni 2024
mei 2024
april 2024
maart 2024
februari 2024
januari 2024
december 2023
november 2023
oktober 2023
september 2023
augustus 2023
juli 2023
juni 2023
mei 2023
april 2023
maart 2023
februari 2023
januari 2023
december 2022
november 2022
oktober 2022
september 2022
augustus 2022
juli 2022
juni 2022
mei 2022
april 2022
maart 2022
februari 2022
januari 2022
december 2021
november 2021
oktober 2021
september 2021
augustus 2021
juli 2021
juni 2021
mei 2021
april 2021
maart 2021
februari 2021
januari 2021
december 2020
november 2020
oktober 2020
september 2020
augustus 2020
juli 2020
juni 2020
mei 2020
april 2020
maart 2020
februari 2020
januari 2020
december 2019
november 2019
oktober 2019
september 2019
augustus 2019
juli 2019
juni 2019
mei 2019
april 2019
maart 2019
februari 2019
januari 2019
december 2018
november 2018
oktober 2018
september 2018
augustus 2018
juli 2018
juni 2018
mei 2018
april 2018
maart 2018
februari 2018
januari 2018
december 2017
november 2017
oktober 2017
september 2017
augustus 2017
juli 2017
juni 2017
mei 2017
april 2017
maart 2017
februari 2017
januari 2017
december 2016
november 2016
oktober 2016
september 2016
augustus 2016
juli 2016
juni 2016
mei 2016
april 2016
maart 2016
februari 2016
januari 2016
december 2015
november 2015
oktober 2015
september 2015
augustus 2015
juli 2015
juni 2015
mei 2015
april 2015
maart 2015
februari 2015
januari 2015
december 2014
november 2014
oktober 2014
september 2014
augustus 2014
juli 2014
juni 2014
mei 2014
april 2014
maart 2014
februari 2014
januari 2014
december 2013
november 2013
oktober 2013
september 2013
augustus 2013
juli 2013
juni 2013
mei 2013
april 2013
maart 2013
februari 2013
januari 2013
december 2012
november 2012
oktober 2012
september 2012
augustus 2012
juli 2012
juni 2012
mei 2012
april 2012
maart 2012
februari 2012
januari 2012
december 2011
november 2011
oktober 2011
september 2011
augustus 2011
juli 2011
juni 2011
mei 2011
april 2011
maart 2011
februari 2011
januari 2011
december 2010
november 2010
oktober 2010
september 2010
augustus 2010
juli 2010
juni 2010
mei 2010
april 2010
maart 2010
februari 2010
januari 2010
december 2009
november 2009
oktober 2009
september 2009
augustus 2009
juli 2009
juni 2009
mei 2009
april 2009
maart 2009
februari 2009
januari 2009
december 2008
november 2008
oktober 2008
september 2008
augustus 2008
juli 2008
juni 2008
mei 2008
april 2008
maart 2008
februari 2008
januari 2008
december 2007
november 2007
oktober 2007
september 2007
augustus 2007
juli 2007
juni 2007
mei 2007
april 2007
maart 2007
februari 2007
januari 2007
december 2006
november 2006
oktober 2006
september 2006
augustus 2006
juli 2006
juni 2006
mei 2006
april 2006
maart 2006
februari 2006
januari 2006
december 2005
november 2005
oktober 2005
september 2005
augustus 2005
juli 2005
juni 2005
mei 2005
april 2005
maart 2005
februari 2005
januari 2005
december 2004
november 2004
oktober 2004
september 2004
augustus 2004