Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - november 2008
nov 24
|
Stichting EROPAF presenteert:
NEE-STICKER: GEEN ONBESCHAAFD OF ONDOORDACHT HUISBEZOEK
Huisbezoek is in. Zelfs het kabinet predikt een
‘achter-de-voordeur’-aanpak. In nagenoeg alle probleemwijken in het land
trekken zodoende professionals van welzijnsinstellingen, gemeentediensten,
woningcorporaties bij burgers aan de bel.
Daar is op zichzelf niets mis mee. Sterker, het is een goede ontwikkeling
als professionals achter hun bureaus en loketten vandaan komen en zich echt
om mensen in hun leefsituatie gaan bekommeren. Maar dat moet wel beschaafd
gebeuren, en vooral ook doordacht.
Want op meerdere plaatsen in het land struinen vertegenwoordigers van de
overheid (soms in teams van vier, vijf personen) de straten af op zoek naar
fraudeurs, wetsovertreders, illegalen en – ach ja, natuurlijk - mensen die
ze kunnen helpen. Wie hen niet binnenlaat staat onder verdenking, kan
worden gekort op zijn uitkering of wordt met ander onheil bedreigd.
Ook komt het voor dat professionals in huiskamers met problemen worden
geconfronteerd waar ze geen raad mee weten. Daar hadden ze zich niet goed
op voorbereid. Zo brengen ze wel hoop, maar geen hulp, en oogsten zo
bitterheid en teleurstelling.
Zo werkt het dus niet.
De nieuwe eropaf-professional kan geen agent in burgerkledij zijn noch een
leverancier van louter papieren bedoelingen. Hij of zij is een
vertegenwoordiger van vertrouwen, met respect voor de persoonlijke
levenssfeer van mensen, en met kennis van zaken en mogelijkheden om mensen
een hand je te helpen.
Dat moet voorop staan.
Daarom biedt de stichting ER OP AF, actief pleitbezorger van outreachende
hulpverlening, aan burgers van Nederland een NEE-sticker aan waarmee ze
kenbaar kunnen maken dat zij gevrijwaard wensen te blijven van ‘onbeschaafd
en ondoordacht HUISBEZOEK’. De actie is zowel gericht tegen instellingen
die onnadenkend het huisbezoek als de nieuwste mode omarmen, als tegen
instanties die er een mogelijkheid in zien om hun handhavingsspierballen
achter elke voordeur (in bepaalde wijken) te laten rollen. Dat past niet in
een moderne beschaving. Zelfs de oprichtster van de Nederlandse Vereniging
van Woningopzichteressen, Johanna ter Meulen, had daar in het begin van de
vorige eeuw al oog voor. Zij zei: ‘Het gaat niet om een inspectie van
kasten en bedden. Maar om een beluisteren. Wat kan er uit dit gezin
groeien?’
Dat is een les die elke professionele huisbezoeker zich anno 2008 nog
steeds ter harte dient te nemen.
De stickers zijn te bestellen via www.eropaf.org .
De kosten zijn: 1 = € 0,20, 10 = € 1,90, 50 = € 9,00 en 100 = € 16,00.
|
nov 12
|
Aankondiging UUR-debat: 'Ontregelen'
Professionals en managers in de clinch
Rijksuniversiteit Utrecht
26 november, 12.30 - 13.30 uur,
Academiegebouw, Belle van Zuylenzaal
In debat: cultuurpsycholoog Jos van der Lans en bestuurskundige Mirko
Noordegraaf
Professionals in de hulpverlening, bij de politie en in het onderwijs
klagen steen en been over de bureaucratie die hen van ‘het echte werk’
afhoudt. Vaak wijzen zij de snel gegroeide kaste der managers aan als
hoofdschuldige. In zijn boek Ontregelen analyseert cultuurpsycholoog Jos
van der Lans hoe de professionals in de knel zijn geraakt en geeft hij tips
voor het heroveren van de werkvloer.
In het UUR-debat gaat hij in discussie met de bestuurskundige Mirko
Noordegraaf, die in zijn boek Professioneel bestuur pleit voor een
eerherstel van de publieke manager. Niet de manager maar de veranderende
samenleving heeft de problemen op de werkvloer veroorzaakt. En managers
kunnen juist helpen de zaak weer in goede banen te leiden. Bepaal zelf uw mening bij dit debat voor aankomende en gevorderde
professionals, wetenschappers en managers!
Inlezen?
- Jos van der Lans (2008) 'Ontregelen. De herovering van de
werkvloer'. Amsterdam: Uitgeverij Augustus, 127 blz, € 14,90.
- Mirko Noordegraaf (2008) ' Professioneel bestuur. De tegenstelling
tussen publieke managers en professionals als ‘strijd om de
professionaliteit’.' Den Haag: Boom/Lemma, 56 blz., € 25.00
Lees hier het verslagje van Ruud Abma |
nov 11
|
De vrijblijvendheid voorbij
Er is aan projecten voor de wijk geen gebrek, maar zijn het wel de
juiste? Welke projecten zijn echt effectief en kunnen we ook elders in het
land met succes uitvoeren? Hoe kunnen we de stap maken van ‘leuke’ naar
‘noodzakelijke’ projecten in de stedelijke vernieuwing? Met de vandaag
gepresenteerde publicatie De vrijblijvendheid voorbij geven KEI,
SEV en Het WoonNetwerk antwoord op deze vragen.
Stedelijke vernieuwing is maatwerk. Dat heeft de ervaring van de laatste
tien jaar uitgewezen. De omstandigheden per stad, buurt en wijk zijn immers
verschillend. Dat blijft, en dat moet zo blijven. Het heeft echter wel een
risico: de angst om van andere projecten te leren. Het argument: leuk
project, maar de situatie was daar zo totaal anders dan waar wij mee te
maken hebben valt, in de een of andere vorm, regelmatig te beluisteren. Het
gevolg daarvan is, dat iedereen zijn eigen ‘leuke’ projecten inricht,
uitstekend toegesneden op de eigen situatie, maar ook verstoken van de
ervaringen die elders zijn opgedaan. En daarmee is weer een nieuwe draai
aan de projectencaroussel gegeven. De initiatiefnmers van het boek vinden
dat deze energie beter besteed kan worden aan het uitvoeren en sterker
maken van bestaande projecten.
In het boek zijn 12 projecten opgenomen die bewoners de mogelijkheid bieden
om in hun eigen wijk zelf stappen te nemen om de eigen situatie te
verbeteren, oftewel te stijgen. Dat gebeurt langs vier routes: die van het
wonen, het leren, het werken en de vrije tijd. Per project is gekeken naar
de aantoonbare stijgingseffecten, direct en indirect. Deze zijn afgezet
tegen de inspanningen en de investeringen. Ook is per project een overzicht
opgenomen waar de projecten elders in Nederland worden toegepast. Het is
niet de vraag of ze kunnen worden overgenomen, het is de vraag waarom ze
nog niet zijn toegepast.
Jos van der Lans schreef een slotbeschouwing, getiteld ‘De geestdrift
van succes’. Hij formuleert daarin een kleine typologie van de
geestdirft en daaruit concludeert hij: ‘Aan de meeste onderdelen van deze
typologie wordt in de taal van het beleid geen woord vuil gemaakt.
Misschien is een van de grootste manco’s van onze nationale
projectencarrousel dat de plannen zich vooral concentreren op wat er met
allerlei mensen moet gebeuren: bewoners van achterstandswijken, daklozen,
werklozen, mensen met minder kansen. Maar hoe die inspanningen worden
gepleegd, wie dat moet doen, met wat voor drive en in welk soort cultuur -
dat blijft onbesproken. Dat lijkt er niet toe te doen of anders is het een
kwestie van de afdeling Personeel & Organisatie die voor de poppetjes moet
zorgen. Veel meer nog dan van ensen ‘waar het allemaal om gaat’ is het
succes van initiatieven afhankelijk van de mensen die het doen, die hun
hartstocht en geestdrift vertalen in daden, die aan mensen trekken en
sleuren. Zij zijn de verklarende factor waarom iets in Apeldoorn wel lukt
en in Arnhem mislukt. Of andersom. Als we onze neiging tot het formuleren
van goede bedoelingen kunnen combineren met het vermogen om daarvoor de
juiste mensen te mobiliseren, dan zou sociaal Nederland er wel eens in
versneld tempo anders kunnen gaan uitzien. Want aan goede plannen en fraaie
voornemens is – zoals gezegd – in Nederland nooit gebrek geweest. Je moet
er bijna niet aan denken dat ze echt uitgevoerd zouden worden. Dat is
misschien te veel van het goede.’
Zie voor meer info:
www.kei-centrum.nl
De publicatie is te bestellen via info@kei-centrum.nl
|
nov 8
|
Gedenkboom ouders
|
nov 7
|
Welzijnsdebat 2008
Kijk op:
www.zorgwelzijn.nl/welzijnsdebat2008 |
nov 6
|
Vetrouwenscrisis
Vandaag is een boek verschenen met twintig opstellen van niet de eerste de
beste auteurs. Daarin staat een uitvoerige versie van het verhaal dat ook
in NRC Handelsblad is verschenen over ‘De transparantieterreur’. Het boek
bundelt bijdragen die eerder in het AMC Magazine rondom het thema
‘vertrouwenscrisis’ hebben gestaan. Beetje jammer is dat de kredietcrisis,
waarin het woord vertrouwen een centrale rol speelt, uitbrak toen het boek
al bij de drukker lag. Daar vindt de nieuwsgierige lezer dus weinig van
terug. Maar voor de rest is het een interessant boek.
In De vertrouwenscrisis. Over het krakend fundament van de
samenleving laten twintig vooraanstaande wetenschappers en publicisten
hun licht schijnen over uiteenlopende aspecten van de ‘vertrouwenscrisis’
in ons land. Als vertrouwen het sociaal kapitaal van een samenleving is,
slinkt het vermogen van bv Nederland in een verbazingwekkend tempo. Op tal
van maatschappelijke terreinen, van politiek en economie tot opvoeding en
onderwijs, lijkt het vertrouwen zoek of op z’n minst zwaar beschadigd.
Ontwikkelingen als individualisering, arbeidsflexibilisering, consumentisme
en schaalvergroting eisen onmiskenbaar hun tol. Veelzeggend is ook de
opkomst van politieke stromingen die gevoelens van argwaan en achterdocht
weten te mobiliseren.
Tegelijkertijd valt bij de overheid een overmatig, naïef aandoend
vertrouwen te constateren in bijvoorbeeld het corrigerend vermogen van de
vrije markt. Even verbazingwekkend is het vertrouwen dat politici en
onderzoeksbureaus stellen in het vermogen van ‘gewone’ burgers om keuzen te
maken op terreinen die zelfs voor specialisten nauwelijks te overzien zijn.
Met bijdragen van Abram de Swaan, Ger Groot, Hans Achterhuis, Douwe
Draaisma, James Kennedy, Frank Ankersmit, Margot Trappenburg, Désanne van
Brederode, Jaap van Heerden, Herman Pley, Jos va der Lans, Pieter Hilhorst,
Christien Brinkgreve, Paul Schnabel, Piet de Rooy, Ybo Buruma, Arjo Klamer
en Dick Pels.
Zie ook: www.meulenhoff.nl
|
nov 5
|
Toespraken van Pieter Hilhorst
In Historische toespraken die de wereld had moeten horen legt Pieter
Hilhorst 35 sprekers woorden in de mond die ze zelf niet zo snel zouden
uitspreken. Hij vergroot hun denkbeelden uit zodat ook de schaduwkanten van
hun opvattingen aan het licht treden. De sprekers variëren van de ex-vrouw
van Wilders die uitlegt waarom er met Geert niet te leven valt tot Bos,
Balkenende en de Chinese president Hu Jintao. De koning van België houdt
een toespraak bij het uiteenvallen van zijn land (Het bijzondere aan België
was dat het een land was zonder Belgen"). Afgelopen vrijdag is
dezetoespraak van Albert II gepubliceerd in De Morgen. Hilhorst is
ook in de huid gekropen van Barack Obama en John Mc Cain. Afgelopen
zaterdag waren deze toespraken te lezen in de Volkskrant en
gisteravond werden ze in De Melkweg gespeeld door Humberto Tan en Aad van
den Heuvel. Bij Pauw en Witteman werden twee fragmenten vertoond. Via
onderstaande link kan je de fragmenten bekijken: pauwenwitteman.vara.nl.
|
nov 5
|
KEERPUNT '08
|
nov 4
|
De samenleving een stem geven
In Brabant nodigden bestuurders van Prisma, een grote zorginstelling voor
mensen met ‘een beperking’ zoals het tegenwoordig heet, vertegenwoordigers
van de samenleving uit om mee te denken met hun dilemma’s. Dat viel nog
niet mee.
K.U.T. - Harrie spreekt de letters nadrukkelijk afzonderlijk uit, zodat ze
niet een woord vormen. Grof taalgebruik wordt hier kennelijk niet op prijs
gesteld. Maar over zijn intenties kan geen misverstand bestaan. De regels
hier zijn kut.
Wat bedoelt hij daar precies mee, willen zijn bezoekers weten. Geef eens
een voorbeeld.
Harrie hoeft niet lang na te denken. ‘Nou die schutting hier, dat duurt
tien jaar voor ze daar wat aan doen. En de uitstapjes: wegbezuinigd. En de
winkel hier op het terrein: die gaat veel te vroeg dicht.’
Harrie ziet er uit als een stevige puber van een jaar of 18, maar is
inmiddels al 25. Hij heeft een lange instellingsgeschiedenis achter de rug.
Volgens eigen zeggen heeft hij in zeven internaten gezeten en was hij op
veel plekken niet handhaafbaar. Een bonk agressie, die vreselijk te keer
kon gaan. Inmiddels heeft hij zichzelf redelijk onder controle, zo lijkt
het. Hij woont in een zelfstandige wooneenheid in Biezenmortel op het
intellingsterrein van Prisma vlakbij Udenhout in Noord-Brabant. Prisma is
een grote Brabantse instelling voor mensen met een handicap. In de wijde
omtrek was deze plek ooit bekend als Huize Assisië, waar de broeders zich
over gekken en debielen bogen. Harrie zit op een stevige medicatie, werkt
overdag bij boeren in de omgeving, waar hij van alles met dieren doet.
Dieren zijn zijn grote passie: ‘Ik heb altijd wel dierenverzorger willen
worden. In de Beekse Bergen.’
Heb je daar dan al eens wat aan gedaan, vraagt een van zijn bezoekers.
Harrie kijkt hem een beetje wazig aan. Nee, zegt hij, op een toon waaruit
spreekt dat hij het ook niet van plan is. Nee.
Harrie combineert een verstandelijke beperking met stevige
gedragsproblemen. Wie hem zo in zijn kamer achter zijn computer bezig ziet,
heeft al snel iets van ‘whah, met wat begeleiding moet die toch zo de
samenleving in kunnen.’ ‘No way’, zegt psycholoog Jacques de Bruin, twintig
minuten later als Harrie’s bezoekers achter de koffie rond een tafel
zitten. ‘NOT, njet, niet. Harrie is nu redelijk stabiel. Maar dat is het
resultaat van een intensieve begeleiding hier, gecombineerd met medicatie.
Daarin is nu een soort rustpunt bereikt, dat moeten we koesteren. Want hij
was en is een kruitvat, hij explodeert als het mis gaat. Dus laat hem nu
maar, laat het hier lekker op zijn plek zitten, jaag hem niet op met die
doelstellingen dat hij zelfstandig moet zijn, zijn eigen boontjes moet
kunnen doppen. Dat zit niet in hem.’
Scherper kan je één van de dilemma’s in de zorg voor mensen die een
verstandelijk handicap combineren met gedragsproblemen niet onder woorden
brengen. De kunst van deze zorg is om mensen tot een stabiel bestaan te
leiden, dat is een weg van vallen en opstaan, of te wel zoals ze het bij
Prisma zeggen van ‘kleine overwinningen’, van ‘zorgbehandeling’. Maar het
geduld dat die aanpak vraagt is niet altijd het geduld dat de samenleving
kan opbrengen. De gedachte dat Harrie zonder veel aspiraties de rest van
zijn leven in een (dure) woning op een instellingsterrein zou moeten
slijten is voor de buitenwacht moeilijk te accepteren. Waarom kan die
jongen niet gewoon in de samenleving functioneren? Waarom zou het ideaal
van een zelfstandig bestaan niet voor hem zijn weggelegd? Wie bepaalt dat
eigenlijk? En wat is dan ‘volwaardig burgerschap’, waar elke instelling
actief op het terrein van de verstandelijk gehandicapten tegenwoordig de
mond vol van heeft.
Doen wij het goed?
Om dat soort vragen en dilemma’s is het de bezoekers van Harrie te doen.
Zij zijn bij hem op bezoek als lid zijn van de commissie Maatschappelijke
Verantwoording en Verantwoordelijkheid, die de leiding van Prisma in het
leven heeft geroepen. Dat initiatief is geboren vanuit een gevoel van
onbehagen. Want, zo redeneerden de twee Prisma-bestuurders, Henk Boot en
Peter Nouwens, er gaat veel geld om in deze zorg, er worden belangrijke
beslissingen genomen, over mensen, over behandelingen, over gebouwen, maar
wie bepaalt nu eigenlijk of ‘wij het goed doen’. Hoe verwerven wij nu onze
maatschappelijke legitimatie?
Natuurlijk, er zijn allerhande controlesystemen in de zorg. Er zijn
kwaliteitskeurmerken (HKZ, ISO of hoe ze verder ook mogen heten), er is een
inspectie, er wordt geregistreerd, gerapporteerd en afgerekend. Maar dat is
niet voldoende. Althans, zo voelen de twee bestuurders/directeuren het. Hun
business is niet louter een zorgzaak, maar een samenlevingszaak. Ze willen
de samenleving deelgenoot maken van hun overwegingen en keuzen. Ze willen
de deur open zetten, laten zien wat zij met mensen doen, wat mensen met hun
doen. Vermaatschappelijking van de zorg is, in hun ogen, niet alleen het
opnemen van mensen met een beperking in de samenleving, maar ook de
samenleving opnemen in de zorg van deze mensen. Zo ontstond de gedachte om
een commissie Maatschappelijke Verantwoording en Verantwoordelijkheid als
een poging om de maatschappij in Prisma een stem te geven. Om
maatschappelijke legitimatie niet te veronderstellen, maar te verwerven.
Daarom struinen er deze woensdagmiddag 1 oktober een kinderrechter, een
directeur van een Provinciale Rekenkamer, een hoogleraar zorgethiek, een
besturder van een RIBW-instelling, een manager van het Leger des Heils, een
universitair hoofddocent orthodepedagogiek, een vakbondsonderhandelaar van
CNV Publieke Zaken, een directeur van een jeugdzorgaanbieder en
ondergetekende over het instellingsterrein van Prisma. Naast Harrie
bezoeken ze de 65-jarige Kees, die door een team van zeven mensen wordt
begeleid. Zij bieden dag-in-dag-uit één-op-één verzorging. Tussen negen uur
’s ochtends en elf uur ’s avonds is er één professional met Kees in de
weer, de andere uren ligt hij op bed. Alle dagacitiviteiten (zwemmen,
muziek luisteren, cornervlaggen ophalen bij de plaatselijke voetbalclub)
vinden in een koppel van twee plaats: Kees en een begeleider. Met andere
woorden: Kees bezorgt per dag 1,5 professional een full-time baan,
inclusief het weekend. Dat is op jaarbasis ongeveer twee-en-een-half
fulltime arbeidskrachten die alleen met Kees in de weer zijn. Kosten,
ruwweg: 200.000 euro. Dat is niet weinig, iemand die op deze wijze veertig
jaar zorg krijgt kost de belastingbetaler ruim tien miljoen euro.
In totaal telt Prisma zo’n zeventig van deze zware gevallen. Niet allemaal
krijgen ze zo’n 1-op-1-begeleiding als Kees ten deel valt, maar intensief
blijft het. De financiering daarvan staat permanent onder druk. Steeds
opnieuw wordt er aan bekostigingssystemen gesleuteld, waarbij per saldo uit
het nieuwste zorgzwaartepakket minder geld te voorschijn komt dan daarvoor.
Of er valt een gat tussen twee bekostigingsregels, waardoor iets niet kan.
Het is altijd vechten voor Kees.
Volgende vergadering
Moet dat? Kan dat anders? Dat is zo’n vraag waar de commissie zich over
moet buigen. Is dit goed, is dit verantwoord? Waarom kan de samenleving die
zorg voor Kees niet gewoon structureel opbrengen? En wat moet er gebeuren
om dat wel zo te laten zijn? Weten mensen eigenlijk wel dat dit soort hulp
er is, en nodig is? Op de eerste bijeenkomst, woensdag 1 oktober, in wat
vroeger de Wasserij van Huize Assisië was en waar dagelijks in grote tobben
het wasgoed van duizenden zwakzinnigen werd gewassen, wagen de
commissieleden zich nog niet aan antwoorden. Ze schrikken er eerder een
beetje van. Mooi idee hadden ze stuk voor stuk meteen gezegd toen ze werden
uitgenodigd. De samenleving een stem geven in de zorg, dat zou vaker moeten
gebeuren. Maar nu de eerste vragen en dilemma’s op tafel liggen blijkt het
toch niet zo eenvoudig te zijn om de samenleving een woordje te laten
meespreken. Voor dit soort problemen bestaat echter in Nederland een
beproefde methode: een volgende vergadering. Ik hou u op de
hoogte.
Deze column verschijnt in het november-nummer van TSS.
|
nov 3
|
Angstige elite
Op zondagavond mocht ik in Amsterdam een bijeenkomst voorzitten met een
fors aantal stadsdeelbestuurders, corporatiemanagers,
achter-de-voordeur-professionals en minister Vogelaar. Het was een
interessante avond, waarin de bestuurlijke elite van de hoofdstad met
elkaar zocht hoe ze mensen kansen kunnen bieden, wanneer ze wel en wanneer
niet moeten optreden en hoe daarvoor in het woud van instanties het mandaat
en de doorzettingsmacht georganiseerd kan worden.
De volgende dag las ik het pamflet Het bange Nederland van de
enigszins in GroenLinkse invloedsferen vertoevende sociologen Jan Willem
Duyvendak, Ewald Engelen en Ido de Haan. Ik kwam terecht in een
honderdvijftig pagina voortdenderende tirade tegen de Nederlandse elite,
die in een staat van troosteloos verval terecht is gekomen en om op de been
te blijven haar kaarten zet ‘op opgeklopte angsten met een geborneerd
programma van nationale trots, volkse sentimenten en economisch
nationalisme’. De recente aandacht voor de Nederlandse geschiedenis in de
vorm van de Canon is daarom een vorm van ‘valsemunterij’, omdat historici
daarmee ‘het verleden canoniseren zodat het als maatstaf van politiek
handelen in het heden kan dienen’.
Om dezelfde reden fulmineren de auteurs tegen die vaderlandse critici van
de overname van bedrijven door hedgefondsen en de gedwongen overname van
ABN Amro. Ook hier bespeuren zij een angstvallig economisch nationalisme,
dat natuurlijk geen partij kan zijn voor een echt globaliserende economie.
Dat dezelfde dagen uitgerekend de nationale staten als redder optraden van
het sprinkhaankapitalisme, konden de auteurs in hun wijsheid natuurlijk
niet voorzien.
Zeker, Het bange Nederland is een dapper vlotschrift, geschreven in
een polemische taal die ik sinds ik het opzeggen van mijn
Waarheid-abonnement zelden meer heb gelezen. Maar toen ik het uit
had, zag ik die Amsterdamse bestuurlijke elite weer voor me. Zijn die bang?
Zijn die gedreven door nationalisme? Klampen die zich vast? Nou nee. Het
bange Nederland gaat ook niet over hen, het gaat niet over de brede
elite van Nederland. Het is een uit ergernis geboren tirade tegen
opiniemakers als Paul Scheffer, Gabriël van den Brink, Ad Verbrugge, Hans
Wansink en de Verwildering van de Haagse politiek. Meer niet. Met de rest
van Nederland heeft het – gelukkig maar - weinig van doen.
Deze column verschijnt in het november-nummer van het GroenLinks
Magazine.
|
nov 1
|
ONTREGELNIEUWS: 6e druk in de maak!!!
Het is een wonderlijke ervaring. Je loopt door de trein en je ziet
iemand je boek lezen: wat zeg je dan? Ik kon het niet nalaten om tegen de
verbaasde persoon te zeggen dat het een 'heel goed boek is'. Hij keek me
aan met een blik van: waar bemoeit die man zich mee, dat maak ik zelf wel
uit. En zo gebeurt er elke paar dagen wel wat op het Ontregel-boekenfront.
Vandaag bijvoorbeeld kwam mijn pleegdochter vertellen dat ze haar
economieleraar had betrapt op het lezen van mijn boek. Het is één van de
vele voorbeelden van de wijze waarop een boek als het ware geheel buiten de
invloedssferen van de schrijver terecht komt en daar zijn eigen gang gaat. Mooier kan het niet natuurlijk.
Het is me al een keer overkomen dat iemand mij omstandig de vier fasen
van professionele ontwikkeling (er bovenop, er naast, er vandaan en er
opaf) ging uitleggen, geen moment zich realiserend dat hij het tegen de
geestelijk vader van dit schema had. Ik heb het hem ook niet verteld. 'Goh,
interessant', zei ik, maar kon niet laten om er aan toe te voegen: 'wat een
aardige vondst'.
Tegen deze achtergrond is het verschijnen van de zesde druk niet langer
een verrassing te noemen. Maar hij komt er nu deze maand echt. De uitgever
heeft me de gebruikelijke vraag gesteld of ik nog wat wil wijzigen, maar
het antwoord daarop is 'neen'.
Ondertussen ben ik als ene kleine entertainer in zaaltjes en zalen bezig
mijn publiek de kunst en de noodzaak van het Ontregelen bij te brengen. De
afgelopen maand bracht mij dat bij Drentse bestuurders in de Jeugdzorg,
bij een corporatie in Pendrecht, bij een welzijnsorganisatie in Leeuwarden,
bij het DIVOSA/VNG-congres in Nijmegen. De komende maand ga ik op
bezoek bij het ouderenzorgcongres in Ede, het nationaal congres over
welzijnsinformatie in Utrecht, de verenging van KNO-artsen in Maastricht,
de WMO-conferentie in Rotterdam, de gemeente Heemskerk, het Landelijk
Contact Gemeenteambtenaren Welzijn, een congres van de Federatie Opvang,
een college voor de Haagse Hogeschool, een workshop voor het genootschap
van hoofdcommissarissen Politie, een Raad van Toezicht van een corporatie
in Utrecht, de rechtbank in Arnhem, een discussie met een hoogleraar (Marko Noordegraaf) in het
Academiegebouw Utrecht, een lunchlezing voor het ministerie van BiZa. Nu ik
het zo opschrijf, schrik ik er zelf van. In december wordt het gelukkig wat
minder druk. Voor mensen die met elkaar iets willen organiseren: het is mogelijk om via de
uitgeverij
meerdere exemplaren voor teams, stafoverleggen, heidagen of kerstpaketten
te bestellen. Meld je daarvoor even bij Riet van Bentum van uitgeverij
Augustus: riet.van.bentum@augustus.nl.
+
|
|
Kies een periode:
september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|