JOS VAN DER LANS - WEBLOG / TWITTER

Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.

Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.

Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl

weblog - februari 2006
Sorgdrager neemt met chaotische scriptie afscheid

De Eerste Kamer vergaderde vandaag zeven minuten. Net geen record, geloof ik. We namen een motie aan, die Pechtold verplichtte om het Koninkrijksstatuut met betrekking tot de Antillen eens nader te onderzoeken. (Typisch Eerste-Kamer-motie, iedereen is ervoor.) En we keurden de begroting met betrekking tot de Antillen goed. Dus daar kunnen ze ook weer vooruit. En dat was het dan wat het plenaire deel betreft. Ik had nog wat commissies (VWS met de WMO en V&W met de verkoop van de aandelen van Schiphol), maar zat toch al weer om half vier in de trein huiswaarts. Voordat ik nu weer allerlei mailtjes ontvang over zakkenvullerij: vorige week zat ik tot twaalf uur in de Kamer. Inderdaad, misschien zou de Kamer haar werkzaamheden wat beter moeten plannen.
Voorlopig staan er geen grootse dingen te gebeuren in de Eerste Kamer. De WMO is eigenlijk zonder veel oppositie door de Tweede kamer gekomen en zal dus in de Eerste Kamer weinig problemen opleveren. De schriftelijke voorbereiding begint op 21 maart, dus de behandeling zal wel ergens in mei of juni zijn. Spannend kan het wel worden met Schiphol en de verkoop van de aandelen daarvan. De regering wil 49% van de aandelen ‘vervreemden’, maar in de Eerste Kamer bestaat, behalve bij de VVD, grote twijfels over het maatschappelijke nut daarvan. En dan zal voor de zomer nog de nieuwe Wet op de Ruimtelijke Ordening worden behandeld. Een beetje voer voor specialisten, maar wel een spannend dossier. Maar ook op dit punt vallen geen grote politieke problemen te verwachten. Dus de lezers van dit weblog kan ik, zo valt te vrezen, niet met spektakel uit de Eerste Kamer vermaken.

Of het moet nieuws uit de marge zijn. Zo trof ik vandaag in mijn post een boekje aan dat Winnie Sorgdrager had geschreven ter gelegenheid van haar afscheid als voorzitter van de Raad van Cultuur. Een mooi gebonden boekje, hardcover, dure grap. De titel: Grenzen aan de kunst. De vrijheid van expressie in relatie tot andere grondrechten. Interessant, dacht ik. Zeker toen ik het boekje doorbladerde en fascinerende illustraties aantrof van alle mogelijke kunstwerken die tot grote opschudding hebben geleid. Zoals het beroemde plassex-affiche van Andres Serrano, waarmee ooit een expositie in het Groninger Museum werd aangekondigd (zie foto's onderaan, rechts). Of een filmstill uit Submission, waarop de ontblote rug van een vrouw met Koran-teksten en met ernstige verwondingen zichtbaar is.
Maar het boekje is een grote teleurstelling. Het is aardig voor wie de reeks incidenten over kunstuitingen en censuur en belediging nog eens op een - overigens niet systemtisch - rijtje wil zien. Maar verder is het een chaotisch, slecht geschreven boek, dat nergens toe leidt. Zelden een boek met zoveel vraagtekens gelezen als dit. En het eindigt met de vraag waar het mee had moeten beginnen: ‘Grenzen zijn er wel. Ze zijn zeer ruim. Gezien de tegenbewegingen die zich steeds meer manifesteren zou het goed zijn daarover eens een debat te voeren: hoe ver kun je gaan in de kunst?’ Tja, daarvoor heb je dan 53 pagina’s gelezen.
Het zou allemaal niet zo erg zijn, ware het niet dat de Raad van Cultuur die als uitgever van deze Sorgdrager-scriptie dient, een kwaliteitskeurende instantie is op het brede terrein van de cultuur. Kennelijk durven ze de eigen voorzitter niet dezelfde maat te nemen als waarmee ze anderen bestoken. Niemand durfde kennelijk tegen de scheidende Sorgdrager te melden, dat het gewoon niet goed genoeg was.


Vier illustraties uit Sorgdragers afscheidsscriptie. Van links naar rechts: de muurschildering van Rombout Oomen in de Van Lennepestraat in Amsterdam; Pierre Molinier, Le restin de manes uit 1968; Ines van Lamsweerde, Anastasia uit 1995; Andres Serrano, Leo's Fantasy uit 1996. Allemaal afbeeldingen waar de vraag opdoemt of de kunstenaar hier niet te ver gaat. Helaas helpt Sorgdrager niet deze vraag te beantwoorden.
4 en 5 mei comité maakt er een potje van

Vrijheid maak je met elkaar. Dat is het thema dat het Comite 4 en 5 mei dit jaar heeft meegegeven aan de herdenkingsactiviteiten. In het kader daarvan heeft het comité zes mensen gevraagd om over verschillende aspecten een artikel te schrijven dat als ondersteuningsmateriaal op de site van het Comité wordt gepubliceerd.
En dat waren niet de eersten de beste: mr. Jaap de Hoop Scheffer (titel bijdrage: Vrijheid, verscheidenheid en de veranderende rol van de NAVO), secretaris-generaal van de NAVO; Antoon Claassen (Anders en toch hetzelfde) communicatiemedewerker van de Stichting Vluchteling; Tania Viviane Barkhuis (Vrijheid met een menselijke maat, sinds 2005 directeur van COC Amsterdam; prof.dr. Jenny de Jong-Gierveld (In vrijheid verbonden), socioloog en momenteel als onderzoekshoogleraar verbonden aan de KNAW; en prof. dr. Jan Pieter van Oudenhoven (Angst voor wie en wat anders is: Nederland in bange dagen?), sociaal-psycholoog en werkzaam bij de Rijksuniversiteit Groningen en ik dus. Een hele eer, vond ik het en ik schreef een mooie bijdrage onder de titel: Verscheidenheid kan niet zonder nieuwsgierigheid.
Ik leverde het keurig op tijd in, maar kreeg al snel een mailtje dat het allemaal enige vertraging had ondervonden, omdat een auteur zich op het laatste moment had teruggetrokken. Enfin, zojuist (bijna anderhalve maand na het contact) heb ik ontdekt (na het goooglen van mijn eigen naam, een ijdele bezigheid die iedereen wel eens stiekum zal uitvoeren) dat de tekst eindelijk op de site van 4 en 5 mei staat. Helaas tamelijk onvindbaar op een tamelijk onoverzichtelijke site. Er wordt met betrekking tot de bijdragen niks uitgelegd, al het materiaal dat men zelf als voorbereiding op schrift heeft gesteld heeft men hup-boem op het net gezet. Het is treurig en weinig inspirerend. Daar steek je dan een paar dagen vrijwilligerswerk in. Maar goed, het is voor de goede zaak. Gaat u vooral zelf een kijkje nemen en probeert u via de site: www.herdenkenenvieren.nl mijn bijdrage te vinden. Dat zal u waarschijnlijk niet lukken, tenzij u ergens de knop reacties uitprobeert. Mocht het dan nog niet lukken, klikt u dan maar hier.
Cultuurdebat gaat alle kanten op
De Kamer draaide vandaag een volwaardig programma af. Althans qua tijd. Qua inhoud was het wat minder, want het merendeel van de vergaderttijd ging heen met een beleidsdebat over cultuur. De verschillende woordvoerders waren er niet in geslaagd om tot een thema te komen, dus gingen ze er op de volle breedte tegen aan: van museumbezoek tot cultuurnota, van publieke omroep tot archeologie, van nieuwe media tot de archiefwetten. Zulke wijdlopende debatten zijn een makkie voor een bewindspersoon, omdat die nu eenmaal veel beter zijn ingevoerd dan een gemiddeld kamerlid, dus worden alle individuele woordvoerder dik op punten verslagen. Je hebt dus meer kans als je je krachten bundelt, maar dan moet je wel een gezamenlijk gevoel van urgentie hebben en dat was er niet.
Ik heb meegedaan omdat ik voor Een Ander Nederland een notitie moet schrijven over wat de uitgangspunten zouden moeten zijn voor een linkse cultuurpolitiek. Voor dat stuk heb ik dus wat vingeroefeningen gedaan. De lezer kan dat op de Eerste-Kamerpagina op deze site nalezen.
Voorts discussieerde de Kamer over de Antillen met minister Pechtold: wat doen we met de schulden van die landen en hoe regelen we de ondelringen verhoudingen nu precies nu blijkt dat alle eilanden een aparte relatie met Nederland willen. Enfin, Pechtold is nog op de zaak aan het studeren, maar kreeg wel een motie om zijn oren van de Kamer. Wat e rprecies in staat, weet ik eerlijk gezegd niet. Zal wel zijn dat er een onderzoek moet komen. Volgende week meer.
Klik voor mijn bijdrage aan het cultuurdebat hier
Empowerment in de volkshuisvesting

Leon Dobbe, directeur woningcorporatie Dudok Wonen te Hilversum en en Letty Reimerink, omdermeer secretaris van het Forum Wonen, een externe denktank van woningcorporatie de Alliantie, hebben een interessant manifest gepubliceerd over 'empowerment' in de volkshuisvesting. Volgens hen staat de sector een kruispunt: of de corporaties blijven mensen opsluiten in een afhankelijkmakend huurdersreservaat, of zij dragen daadfwerkelijk bijaan emancipatie en stellen huurders in staat op voorwaarden te kopen. Zij pleiten voor een omslag van huurderscorporatie naar koperscorporatie en hebben daarvoor sterke argumenten. Lees ze zelf op: www.reimerink.com/empowerment/

Slap GL-congres, goede toespraak Halsema

GroenLinks is een vereniging. Een verenging moet tenministe een keer per jaar 'algemeen ledenvergaderen', dus trokken wij vandaag naar Tilburg voor een congres dat eigenlijk nergens over ging. Het financieel jaarverslag werd goedgekeurd, de fracties legden verantwoording af, het partijbestuur, er werden wat statutengewijzigd, maar echt spannend was het niet. Maar wel gezellig, want als locatie was voor de Tilburgse toptempel 013 gekozen. Een fantastische zaal voor popconcerten, en daarom was het dubbel jammer dat er vandaag zo weinig muziek zat in het 20ste GroenLinks-congres.
Het congres werd onderbroken door een actie buiten op het plein. Enkele honderden congresgangers vormden in het centrum van Tilburg een groot hart. Hiermee lieten zij zien dat zij vluchtelingen in Nederland een warm hart toedragen. Deze actie hangt samen met een kaartenactie voor vluchtelingen die enkele weken geleden is gestart door tientallen GroenLinks-afdelingen. Het ziet er een beetje soft uit al die GroenLinksers met een hartje, maar in deze kille tijden kan een beetje softheid geen kwaad.
Grappig was het ongeloof waarmee menigeen de aankondiging van Eerste- Kamer-collega Tof Thissen in de Haagse Post van twee weken geleden dat hij zich tegenover Femke Halsema kandidaat zou stellen voor het lijsttrekkerschap. Dat was eigenlijk een grap met een serieuze ondertoon: het zou goed zijn als er meerdere kandidaten zouden komen. Maar velen lazen het letterlijk en dus heb ik me tijdens dit congres als campagneleider van Tof opgeworpen. Met Tof naar de Top.
Heel goed was de speech van Femke Halsema, waar ze heel scherp het klimaat van de angstpolitiek aan de kaak stelde. In zulke analysen is ze op haar best. Haar speech begon zo:
'Eén van de populairste boeken in Amerika heet ‘who moved my cheese’. Het gaat over 2 muizen die samenwonen met 2 mini-mensen.Zij hebben een grote voorraad kaas, waar ze goed van leven. Maar op een dag is de voorraad op en vertrekken de muizen. Mopperend kruipen de minimensen in hun hol. Ze geven elkaar de schuld, trekken de broekriem nog eens aan en blijven zitten. Want ze zijn bang voor de boze buitenwereld, voor wat ze niet kennen Dan wordt één van de twee zijn eigen angst zat. Hij schrijft op de muur: ‘Wat zou je doen als je niet bang was?’ Met bibberende knieën trekt hij erop uit. Hij vindt de lekkerste kazen van zijn leven. Hoe het met de ander afloopt? Daar kunnen we alleen naar raden.
Wat zou je doen als je niet bang was? Elke gewone Amerikaan zal zeggen: pursue my happiness. Mijn geluk najagen. Maar geluk vind je niet in de strijd tegen ‘de as van het kwaad’ Dat verandert Amerika juist in het Rijk van de Angst. De lekkerste kazen – geluk - vind je niet in angst voor terrorisme, voor vreemdelingen, voor afwijkend gedrag, voor de vergrijzing, voor globalisering, voor wat je niet kent.
Onze, steeds kleiner wordende wereld, was de afgelopen weken in de ban van angst. Angst voor geweld en intimidatie, als woedende moslims ambassades bestormen Angst voor onvrijheid om te schrijven en te tekenen wat je wilt, als je wordt bedreigd Aan die andere kant, was er woede – dat hebben we gezien. Maar de woede was doordrenkt van angst. Angst voor de vernedering die al teveel moslims dagelijks ondergaan Angst voor overheersing, voor westerse alleenheerschappij Angst voor geloofsonderdrukking, voor Islamofobie, voor oorlog. En angst – laten we dat vooral niet uitvlakken – voor de eigen regimes, waar je nooit mag demonstreren, totdat je een oproep krijgt om te moeten demonstreren.
Als de angst wereldwijd regeert, dan kan een cartoon nou net die druppel zijn - dat hebben we gezien - om een conflict te laten ontbranden, Wat zou je doen als je niet bang was? Cabaretière Sara Kroos zei het simpel in haar weblog op de linkse lente: ‘relativeer, lach uit, met liefde!’ Want het is zaak om nu de vrijheid van schrijven en tekenen te verdedigen. Het is zaak – misschien nog meer - om de grap, de bevrijdende lach te verdedigen, ook als je de grap niet echt leuk vond of de cartoon niet waardeert Niet voor niets leefde stand-up comedy op in New York, na de aanslag op de Twin Towers. Daarmee werd de overal voelbare angst bestreden. Niet voor niets haalde ik opgelucht adem toen Bert en Ernie zich in 2001 - gewapend met theedoeken - bij Al Quaida voegden. Omdat dat even – en zo broodnodig - mijn somberheid relativeerde. Humor en relativering zijn wapens tegen de angst, tegen zwartgalligheid. En tegen het fundamentalisme, van islamisten èn van de zogenaamde verlichters. Maar, als je de spot drijft, dan altijd met liefde. Met respect voor andermans gevoeligheden, voor de diepe religieuze overtuigingen en gekwetstheid. Niet door je mond te houden, maar een gesprek te zoeken, begrip te vragen en nieuwsgierig te zijn. Precies zoals Naima vanmorgen in de Volkskrant schreef. Angst kweekt onverdraagzaamheid. Het kweekt cynisme en fatalisme.
Als we de kazen willen vinden dan hebben we optimisme nodig, openheid.

Lees haar hele verhaal op: www.groenlinks.nl.
Maarten op campagne

Maarten van Poelgeest is niet alleen lijsstrekker van GroenLinks in Amsterdam, maar sinds kort ook mijn achterbuurman. Dus mag hij zich sindsdien in de warme belangstelling verheugen van mijn vrienden- en bekendenkring en de trouwe weblog-bezoekers. Maarten houdt - zoals elke politicus tegenwoordig - dagelijks een leuk weblog bij.

Kijk op: Maarten-op-campagne
Afscheid Harrie Kemps

Ik ga nooit naar mensen die afscheid nemen. Ik hou er niet van. De recepties zijn te lang, de toespraken onbegrijpelijk, en de gelukkige is meestal nog veel te jong. Maar vandaag ben ik naar het afscheidssymposium geweest van Harrie Kemps, directeur van de Provinciale Raad voor de Volksgezondheid en Maatschappelijke Zorg in Brabant. Harrie is 62 en gaat met pensioen. Ik vond dat een verrassende mededeling, want ik had Harrie maar een paar jaar ouder dan mezelf geschat. En ik ben zelf nog honderd jaar van mijn pensioen verwijderd. Dus dat Harrie tot het rijk der vitale grijsaards toetreedt, dat was wel even schrikken. Alsof hij een wereldreis gaat maken, zoiets.
Maar Harrie is een gedreven mens, waar ik een paar keer leuke klussen voor heb mogen doen en iemand met wie je altijd in interessante bespiegelingen belandt. Dus vandaag heb ik voor hem een uitzondering gemaakt en ben ik naar het Provinciehuis in Den Bosch getrokken om hem een hand te schudden en zijn afscheidssymposium mee te maken. Dat kon over maar een thema gaan: vermaatschappelijking van de zorg, waar Harrie altijd een hartstochtelijk voorstander van is geweest.
Laat ik het maar toegeven: het was een interessant symposium en zelfs de toespraken over Harrie waren leuk. Er werden verstandige dingen gezegd, vooral ook door Prof. dr. W.B.H.J. van de Donk, voorzitter van de WRR en hoogleraar maatschappelijke bestuurskunde te Tilburg, die een interessante bespiegeling gaf die grotendeels gestoeld was op de laatste reeks interessante rapprten van de WRR, waaronder Bewijzen van goede dienstverlening. Er liggen nog een paar van zulke rapporten bij de drukker, dus dat belooft wat. De dagen van de vraagsturing en productmanagers zijn nu toch echt geteld, nu zelfs de WRR de aanval tegen hen heeft gekozen. Alles gaat fout in Nederland, maar dat gaat toch de goede kant op.

Dat was sowieso het gevoel dat in het Brabantse Provinciehuis opkwam: een warm bad. Alsof de boze kille buitenwereld, de zakelijkheid en onverschilligheid de rivieren niet hebben overgestoken. Brabant is - meer dan welke provincie dan ook - klaar voor het nieuwe zorgen, zeiden alle zorgbobo's in Den Bosch in koor: Brabant gaat zorgen voor elkaar en in de samenleving, met een ander soort professionals. De rest van nederland ver vooruit. Daar klopt natuurlijk niks van, maar als het waar is, dan heeft Harrie Kemps daar zeker de hand in gehad. Want Harrie is inderdaad een goeie kerel, van het type dat je inderdaad in de Randstad zelden treft. Begin jaren zeventig heeft hij het nog een paar jaar als opbouwwerker in de Bijlmer geprobeerd, om al snel naar het Brabantse terug te keren. En inderdaad, met de Bijlmer is het niet goed afgelopen. Met Harrie wel, gelukkig blijft hij nog van alles doen, dus we komen hem zeker nog tegen. Die wereldreis trekt gewoon door het Brabantse landschap.
Klik hier voor een interview met hem in het Brabants Dagblad
CDA aarzelt over verkoop aandelen Schiphol

Vandaag eindelijk weer eens agenda van de Eerste Kamer die tot diep in de avond de senatoren (althans het woordvoerende deel daarvan) van de straat hield. daar hoorde ik overigens niet bij, ik was als brave burger keurig om half zeven thuis. De honeurs werden vandaag waar genomen door collega Tof Thissen die zich namens de GroenLinks-fractie met de regering verstond ove rhet thema 'Onderwijs & Arbeidsmarkt'. Zeer belangrijk, want het gaat om jongeren die niet aan de bak komen, om het gebrek aan stageplaatsen, om kansloze VMBO'ers, maar we zullen er vermoedelijk weinig van vernemen want dat is het lot van dit dit type Eerste-Kamer-debatten. Ze zijn op zichzelf interessant, maar verder maalt er niemand naar.

Ikzelf had vandaag twee dingen te doen. Het eerste was het voorzitten van de commissie Verkeer en Waterstaat die zich deze maanden buigt over de vraag of de Staat de in haar bezit zijnde aandelen van de NV Luchthaven Schiphol (NVLS) mag verkopen, in jargon: vervreemden. De Tweede Kamer heeft de regering er op vastgelegd dat de Staat vooralsnog een meerderheidsbelang dient te houden, maar of die andere 49% van de aandelen in de NVLS mag 'vervreemden', daarover moet de Eerste Kamer nog een beslissing nemen.
Voor GroenLinks is dat geen moeilijke vraag. Wij vinden Schiphol zo'n gecompliceerd, gevoelig en maatschappelijk belangrijk 'dossier' dat wij maximale publieke sturing noodzakelijk achten. Het toelaten van privaat-kapitaal betekent dat de kapitaalsdruk op de luchthaven aleen maar toeneemt (met alle bijhorende rendementsverlangens) n wij verwachten daarvan weinig winst voor de milieukwesties die rondom Schiphol spelen en die bij lange na nog niet geregeld zijn. Dus moet de staat gewoon volledige zeggenschap houden over de NVLS. Dat is een opvatting die gedeeld wordt door de PvdA, D66, SP, CU en SGP, wel veel partijen dus, maar geen meerderheid in de Eerste Kamer.
Moeilijker heeft het CDA het met dit dossier. Als je de CDA-senatoren in hun hart kijkt, zien zij de noodzaak van deze vervreemding van de aandelen niet zitten. Zij zien niet in welk probleem daar nu mee opgelost wordt. Maar het staat in het regeerakoord en dat is nu eenmaal heilig. Dus beperken zij zich vooralsnog tot het bestoken van de regering met buitengemeen kritische vragen. Vandaag doen ze dat al voor de tweede keer, want er bestaat grote ontevredenheid over de wijze waarop de regering de eerste serie vragen heeft beantwoord.
Ik ben heel benieuwd hoe dit afloopt. Dit kan nog wel eens heel spannend worden, en de verwachting is toch wel dat het voor de zomervakantrie tot een plenair treffen zal komen tussen Kamer en Kabinet (het VVD-smaldeel Zalm-Schultz dat erg voor deze vervremding is en er een halszaak van maakt).

En dan had ik nog de Wet Geluidshinder. Dat is een beetje een bizarre soap. Het betreft een aanpassingswet van de Wet Geluishinder waarin een oud berekeningsstelsel wordt omgevormd tot een nieuw berekeningsstelsel met de daarbij horende beschermingsmaatregelen. Dat is een neutrale omvorming, aldus de regering. De Tweede Kamer heeft er nauwelijks werk van gemaakt, en de Eerste Kamer aanvankelijk ook niet. Tot we op het laatste moment wakker werden geschut door een aktiegroep bij Maartensdijk die erop wees dat er grote rechtsongelijkheid tussen gehinderden zal optreden. Sindsdien is het balletje gaan rollen en ben ik ook nog eens geinformeerd door geluidsdeskundigen die vrezen dat de nieuwe wet in het stedelijk gebied tot tal van niet-voorziene en ongewenste probelmen zal leiden. Zeg maar te vergelijken met de problemen die met de luchtkwaliteitregelgeving zijn opgetreden. Daar moet de Kamer dus op zijn minst op wijzen en de regering mee confronteren. En zo is een wetje wat zelfs even de status van hamerstuk had uitgegroeid tot een wet waarover de Kamer èn een hoorzitting èn een uitgebreide behandeling zal gaan organiseren. kan ook nog leuk worden.
Teken voor Taida

Als je niet weet wie Taida is, lees hier dan meer.

Taida heeft een eenvoudige vraag voor minister Verdonk: Laat mij eindexamen doen. Hieronder de petitie die inmiddels zo'n 8000 mensen ondertekend hebben. Teken ook!
--------------------------------------------------------------------------

Geachte mevrouw Verdonk,

"Vier maanden, dat is alles wat ik vraag." Zo besloot de 18-jarige Taida Pasic haar emotionele betoog, dat zij in goed Nederlands had verwoord en waarin zij al haar passie, gedrevenheid en wanhoop in had gelegd. Wat moest ze dan? Jarenlang heeft ze keihard gewerkt om haar VWO-diploma te halen, om uitzicht op een toekomst te hebben wanneer zij terug naar Kosovo zou moeten. Maar op de valreep dreigt ze alsnog tussen wal en schip te vallen, nu ze vlak voor haar eindexamen het land uitgezet moet worden.

Wat gaat vóór, mevrouw Verdonk? Regels of menselijkheid? We hebben het niet over het "alsnog geven van een verblijfsvergunning", maar over vier simpele maanden van uitstel. Vier maanden om een jong meisje een kans op een toekomst te geven. Het is niet aan de burgers om te bepalen wie wel en niet een verblijfsvergunning krijgt, maar kunnen we echt niet vier maanden wachten met uitzetten, zodat dat kind gewoon haar diploma kan halen? Moeten we niet af en toe naar de regels van menselijkheid kijken?

Regels moeten opgevolgd worden, maar de sterken moeten het naar mijn idee ook voor de zwakken opnemen. U als minister heeft de macht om een kind te helpen bij het halen van haar diploma. U hoeft geen uitzondering op uw regel te maken: het gaat slechts om vier maanden. Laten we vooral de menselijkheid niet uit het oog verliezen: soms moeten we doen wat we moeten doen, maar soms is er ruimte om toch nog iets voor een ander te betekenen.

Ik wens u veel wijsheid toe, in de hoop dat u iets voor dit meisje kunt betekenen.

Teken de petitie. Klik hier
Kies een periode: december 2024
november 2024
oktober 2024
september 2024
augustus 2024
juli 2024
juni 2024
mei 2024
april 2024
maart 2024
februari 2024
januari 2024
december 2023
november 2023
oktober 2023
september 2023
augustus 2023
juli 2023
juni 2023
mei 2023
april 2023
maart 2023
februari 2023
januari 2023
december 2022
november 2022
oktober 2022
september 2022
augustus 2022
juli 2022
juni 2022
mei 2022
april 2022
maart 2022
februari 2022
januari 2022
december 2021
november 2021
oktober 2021
september 2021
augustus 2021
juli 2021
juni 2021
mei 2021
april 2021
maart 2021
februari 2021
januari 2021
december 2020
november 2020
oktober 2020
september 2020
augustus 2020
juli 2020
juni 2020
mei 2020
april 2020
maart 2020
februari 2020
januari 2020
december 2019
november 2019
oktober 2019
september 2019
augustus 2019
juli 2019
juni 2019
mei 2019
april 2019
maart 2019
februari 2019
januari 2019
december 2018
november 2018
oktober 2018
september 2018
augustus 2018
juli 2018
juni 2018
mei 2018
april 2018
maart 2018
februari 2018
januari 2018
december 2017
november 2017
oktober 2017
september 2017
augustus 2017
juli 2017
juni 2017
mei 2017
april 2017
maart 2017
februari 2017
januari 2017
december 2016
november 2016
oktober 2016
september 2016
augustus 2016
juli 2016
juni 2016
mei 2016
april 2016
maart 2016
februari 2016
januari 2016
december 2015
november 2015
oktober 2015
september 2015
augustus 2015
juli 2015
juni 2015
mei 2015
april 2015
maart 2015
februari 2015
januari 2015
december 2014
november 2014
oktober 2014
september 2014
augustus 2014
juli 2014
juni 2014
mei 2014
april 2014
maart 2014
februari 2014
januari 2014
december 2013
november 2013
oktober 2013
september 2013
augustus 2013
juli 2013
juni 2013
mei 2013
april 2013
maart 2013
februari 2013
januari 2013
december 2012
november 2012
oktober 2012
september 2012
augustus 2012
juli 2012
juni 2012
mei 2012
april 2012
maart 2012
februari 2012
januari 2012
december 2011
november 2011
oktober 2011
september 2011
augustus 2011
juli 2011
juni 2011
mei 2011
april 2011
maart 2011
februari 2011
januari 2011
december 2010
november 2010
oktober 2010
september 2010
augustus 2010
juli 2010
juni 2010
mei 2010
april 2010
maart 2010
februari 2010
januari 2010
december 2009
november 2009
oktober 2009
september 2009
augustus 2009
juli 2009
juni 2009
mei 2009
april 2009
maart 2009
februari 2009
januari 2009
december 2008
november 2008
oktober 2008
september 2008
augustus 2008
juli 2008
juni 2008
mei 2008
april 2008
maart 2008
februari 2008
januari 2008
december 2007
november 2007
oktober 2007
september 2007
augustus 2007
juli 2007
juni 2007
mei 2007
april 2007
maart 2007
februari 2007
januari 2007
december 2006
november 2006
oktober 2006
september 2006
augustus 2006
juli 2006
juni 2006
mei 2006
april 2006
maart 2006
februari 2006
januari 2006
december 2005
november 2005
oktober 2005
september 2005
augustus 2005
juli 2005
juni 2005
mei 2005
april 2005
maart 2005
februari 2005
januari 2005
december 2004
november 2004
oktober 2004
september 2004
augustus 2004