Een heel erg goed gemaakt item over Het Anne Frank Huis - Een biografie bij het Hart van Nederland. Kijk er zelf even naar op: Hart van Nederland, 28 april Na 10.30 minuten begint het item over de opening van de vernieuwde dagboekzaal door de Koningin, en daarna, na 12.30 minuten, volgt de reportage over het boek.

Veel publiciteit vandaag over Het Anne Frank Huis - Een biografie. Luister nog eens naar het interviewtje op Radio 1. Of kijk even op de korte berichten op: NOVA, Het Parool, De Pers. Morgen meer, onder meer linken naar: SBS6: Het Hart van Nederland, en NOVA, waar vandaag reportages waren te zien.

● 28 april - De offici?le plechtigheid in de Westerker, werd tussen half vier en half vijf op Nederland 1 uitgezonden. Kijk bij uitzending gemist.

● 28 april - Wim Kok, voorzitter van de Raad van Toezicht van de Anne Frank Stichting tijdens de bijeenkomst in de Westerkerk over het boek: 'In het boek valt te lezen hoe uit het onderduikpand uiteindelijk het museum ontstond dat wij vandaag de dag kennen. Ook wordt erin beschreven hoe de Anne Frank Stichting zich in de vijftig jaren van deze geschiedenis vele malen vele malen in het centrum bevond van soms heftige ruzies en maatschappelijke turbulenties. Het resultaat is een informatieve, boeiende en soms pijnlijke geschiedschrijving, die zich ook laat lezen als de spiegel van de naoorlogse Nederlandse mentaliteitsontwikkeling.'

Morgen verschijnt dan eindelijk Het Anne Frank Huis. Een biografie, waar Herman Vuijsje en ik een jaar lang hard aan hebben gewerkt. Het is een prachtig boek geworden, rijk ge?lllustreerd en een fascinerende geschiedenis van hoe de tijdsgeest steeds opnieuw vorm heeft gegeven aan de verwerking van de oorlog.

Het boek is te bestellen via uitgeverij Boom.

Hieronder de flaptekst:

Het Anne Frank Huis is een symbool van moed en levenslust, maar ook van rassenhaat en uiterste onmenselijkheid. De geschiedenis ervan is even boeiend en veelbewogen als die van een mensenleven. Een huis dat een biografie verdient ? en heeft gekregen.

Het had weinig gescheeld of het gebouw waarin het achterhuis zich bevindt, was gesloopt. Na de oorlog zou het jaren duren voordat het zich ontwikkelde tot het topmuseum zoals we het nu kennen. Over deze geschiedenis gaat Het Anne Frank Huis. Een biografie.

Jos van der Lans en Herman Vuijsje beschrijven de lotgevallen van het huis en gaan in op vragen die met het huis verbonden zijn. Mag de jodenvervolging worden vergeleken met xenofobie en vreemdelingenhaat in onze tijd? Hoe kan een overmaat aan ?politieke correctheid? worden vermeden? Het debat over deze kwesties wordt wereldwijd gevoerd. Het Anne Frank Huis is uitgegroeid tot een icoon waarvan een enorme kracht uitgaat. Maar ?van wie? is deze icoon eigenlijk? Wie kan zich met recht opwerpen als de erfgenaam van Annes nagedachtenis?

Inhoudsopgave

1 Huis van BEKLEMMING
de oorlogsjaren

2 Huis van VERGETELHEID
1945-1960

3 Huis van ONTMOETING
de jaren zestig

4 Huis van BEVLOGENHEID
de jaren zeventig

5 Huis van STRIJD
de jaren tachtig

6 Huis van BELEVING
vanaf de jaren negentig

7 Huis van HELDENMOED
slot

Voor wie de publiciteit wil volgen:

* woensdag 28 april tussen half negen en negen op radio 1;
* woensdag 28 april item bij NOVA;
* woensdag 28 april SBS, Hart van Nederland;
* donderdag 29 april, 's avonds: OBA live/radio 5;
* maandag 3 mei, artikel opiniepagina NRC;
* dinsdag 4 mei 23-24 uur: radio 2, late night.

Ik hou wel van clich?s. Ik ben zo iemand die een financi?le crisis als een kans betitelt. Altijd modderen we maar door, maar nu wordt ons ineens een politiek momentum in de schoot geworpen om iets echt te veranderen. Bijvoorbeeld de achterhaalde gewoonte dat politiek Den Haag bepaalt welke maximale huurverhoging jaarlijks is toegestaan. Alsof er in Nederland sprake is van ??n woningmarkt, die je met een Haagse verordening in het gareel kan houden.
Ik ben dan zo iemand die dan droomt dat het komende kabinet hier korte metten mee maakt. Ik kan het scenario daarvoor zo uittekenen. Er komt immers onvermijdelijk een kabinet waarin links en rechts elkaar zullen moeten vinden. Dat kan alleen als zij zich zetten aan een uitruil van grote kwesties. Links brengt de afschaffing van hypotheekrenteaftrek in; rechts zal daarvan de termijn oprekken en als tegenoffer de liberalisering van het huurbeleid eisen.
Voor nogal wat corporaties, vooral in de grotere steden, komt daarmee een lang gekoesterde droom dichterbij: marktconforme huren. Maar let op, corporaties zullen niet zomaar een vrijbrief krijgen. Daarvoor is het Haagse vertrouwen in de corporatiewereld te gering. Dus verplaatst de nieuwe coalitie nationale sturingsinstrumenten die men in Den Haag prijsgeeft naar lagere bestuurlijke niveaus.
Zo ontstaat een nieuwe arena voor woonpolitiek: een regionaal-grootstedelijk gebied, dat een eigen beleid kan gaan maken met afspraken over gemiddelde huurverhogingen, maximale huurverhogingen, marktgerichte huren, gekoppeld aan verkoop/investeringen. Wat in Den Haag altijd abstracte beleidsdoelstellingen waren, kan op deze manier handen en voeten krijgen in re?el bestaande regionale woonmarkten, waarbij gemeenteraden een stevige vinger in de pap kunnen krijgen.
Het zal even puzzelen zijn hoe die regionale woningmarkten worden gedefinieerd en op welke manier de politieke besluitvorming in het vat zal worden gegoten, maar het zou een geweldige investering zijn in de lokale democratie als deze ook echt wat over het wonen te zeggen krijgen. Ik sluit niet uit, dat landelijke corporaties als gevolg in regionale stukken uiteenvallen en er weer nieuwe lokaal verankerde figuraties ontstaan. Ik denk dat dat het woonbeleid in Nederland enorm zou kunnen vitaliseren.
Dat is mijn droom. Ik moet er wel bij zeggen dat mijn politieke dromen meestal niet uitkomen. Mijn nachtmerries wel, helaas.

Deze column verschijnt in mei in Aedes Magazine

Het Congres van GroenLinks,

Bijeen te Utrecht op 18 april 2010,

Constaterende dat het partijbestuur van GroenLinks overweegt om de Helling, het blad van het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks, in de huidige vorm op te heffen en als digitaal platform o.i.d. voort te zetten,

Van mening, dat dit een onverstandig plan is, waarmee de erfenis van meer dan 20 jaar De Helling in de waagschaal wordt gesteld, omdat:

1. De Helling in zijn huidige vorm al jaren het beste wetenschappelijke blad van alle politieke verenigingen is, dat bovendien de meeste abonnees heeft van alle politiek-wetenschappelijke bladen,

2. De Helling een uitgave is waar veel interessante denkers en schrijvers voor willen werken,

3. De breed samengestelde en onafhankelijke redactie van de Helling een verrijking is als podium binnen GroenLinks,

Constaterende, dat herhaalde discussies met de vorige en huidige directeur van het WB niet hebben geleid tot een ander plan,

Voorts constaterende dat de huidige redactie met de grootst mogelijke meerderheid tegen het plan is om de Helling in de huidige vorm op te heffen,

Roept het Partijbestuur op de huidige plannen op de helling te zetten, te heroverwegen en in te trekken

En gaat over tot de vrolijke orde van de dag.

Kees Vendrik
Maarten van Poelgeest
Jos van der Lans
Natasja van den Berg
Tof Thissen
Jan Willem Duyvendak

Actie geslaagd. Het GroenLinks-congres heeft met massale bijval de motie aangenomen. Tot woede van de snode plannensmeders. Vooralsnog lijkt het erop dat de Helling gered is.

Mocht er nog iemand twijfelen aan mijn katholieke achtergrond dan is deze foto het overtuigende bewijs. Het is een foto van de familie Van der Lans uit 1929 in Den Haag, tenminste voor wat betreft de kinderen van het gezin van mijn opa en oma. Het zijn er elf; een aantal waar je in katholieke kring mee voor de dag kon komen. Helemaal links, de jongste, staat mijn vader: Joop van der Lans.

Het is duidelijk dat de familie voor deze gelegenheid in de zondagse kleren is gestoken. Mijn opa was aardappelhandelaar in Den Haag, en mij is altijd verteld dat dat geen vetpot was, zeker niet omdat er zoveel monden te voeden waren. Dus de aanschaf van kleren kostte een godsvermogen. Handig was wel dat alle kleren dubbel gebruikt konden worden. Ze schoven als het ware van rechts naar links door de foto.
Zo nu en dan leverde dat wel weer problemen op. Zoals bij Henk (tweede van rechts) die groter was dan de oudste zoon Marcel. Het oude jasje en de broek van Marcel zijn voor Henk duidelijk al veel te krap. Piet kampt nog niet met dat probleem: het oude pak van Henk zit hem nog lekker ruim.

De foto is 25 jaar voor mijn geboorte gemaakt, dus toen ik ter aarde verscheen varieerde de leeftijd van het gezelschap tussen de 29 en 48. Ik heb deze familie ook nooit compleet gezien. Mijn oma was al ver voor mijn geboorte in de oorlog overleden, en drie van de elf kinderen zijn na de oorlog ge?migreerd naar de VS en Australi?. Voorts verspreiden de kinderen zich over Nederland, wat een regelmatig samenzijn ook niet makkelijker maakte, en ik vermoed dat niet iedereen het even goed met elkaar kon vinden, wat de aandrang om elkaar te ontmoeten ook niet ten goede kwam. Kortom, op de verjaardag van mijn vader of moeder kwamen er in het beste geval drie Van der Lansen opdraven. Meer ooms en tantes van deze kant heb ik nooit bij elkaar gezien.

Ik zou dus ook niet precies kunnen zeggen hoe het met ze is vergaan. E?n van de meisjes, ik dacht Lena, is in het klooster gegaan, oom Wim was een verdienstelijk schaker (subtop van Nederland, we keken elke keer in de krant of hij had gewonnen), tante Corry was getrouwd met de directeur van de Efteling (wat ons geen vrijkaartjes heeft opgeleverd), en er zijn er een paar ernstig in de war geraakt, maar dat was geloof ik al op latere leeftijd. Inmiddels is op Corry na iedereen overleden.

Toen deze foto werd genomen, in 1929, hadden ze nog geen idee wat het leven hen allemaal zou brengen. Toen heerste nog van ?s ochtends vroeg tot ?s avonds laat de dagelijkse slagorde van het gezin. Van de donkere wolken van de crisis en de oorlog hadden ze nog geen flauw vermoeden. Misschien, bedenk ik me nu, was dit wel het gelukkigste gezamenlijke moment van de familie Van der Lans. Er is nadien geen foto meer gemaakt waar ze alle elf op staan.

De Canon Sociaal Werk beschikt vanaf nu over prachtig pr-materiaal: een A3-affiche, een A5-flyer en een soort visitekaartje/boeklegger. Hierboven de voorkant van het affiche. Wilt u affiches ontvangen voor uw werkplek of reclame maken voor de Canon, vraag dan materiaal aan bij Ard Sprinkhuizen.
En kijk natuurlijk ook weer even op: www.canonsociaalwerk.nl

Het manuscript van Eropaf! ? De nieuwe start van het sociaal werk is ingeleverd bij uitgeverij Augustus. Er gaat nu een heel precieze redacteur ?overheen?, die mij met allerlei onbegrijpelijke formuleringen confronteert, zodat ik mij nog een keer piekerend over alle onvolkomenheden zal moeten buigen. Maar als dat proces voorbij is staat niets publicatie in de weg. Ik hoop heimelijk dat het boek er ligt op det WMO-congres dat op donderdag 27 mei in Nieuwegein wordt gehouden en dat eigenlijk geheel over de onderwerpen in dit boek gaat. Ik spreek daar zelf en kan dan meteen het boek presenteren (en verkopen). Dus dat zou mooi zijn, maar het zal nog hard aanpezen worden om dat voor elkaar te krijgen. Voor meer informatie over dit congres klik hier.

Er is overigens al een plek waar je het boek kunt bestellen. Je krijgt het dan zo snel mogelijk na verschijning toegezonden. Dat kan via www.eropaf.org , daar moet u doorklikken op publicaties. Een bestelling langs deze weg ondersteunt het werk van de Stichting Eropaf! Bovendien krijgt u als er een aparte presentatie wordt georganiseerd daarvoor een uitnodiging.

Meer informatie over het boek tref je op Wie al vast een beetje wil voorproeven kan het voorwoord lezen door hier te klikken. Of kijk op de boekenpagina van deze site .

Hoe groter de sociale buurtcohesie, hoe zorgzamer buurtbewoners. Van dat beleidsaxioma bleef weinig overeind tijdens een Amsterdamse studiedag over ?Zorgen in de buurt?. Zorgzaamheid is geen buurtzaak, maar een persoonlijke kwestie. Het wordt tijd dat professionals daarnaar gaan handelen.

Bij mij om de hoek, op de brug, kom ik toch zeker een keer per week een man tegen die een eiland verder (ik woon in het Oostelijk Havengebied in Amsterdam) in een begeleid wonen-voorziening woont. Denk ik, want zeker weten doe ik het niet. Maar hij loopt een beetje traag, zijn rechterbeen sloft, hij oogt in zichzelf opgesloten en reageert niet echt op zijn omgeving. En hij legt elke dag dezelfde route af, wat ook niet normaal is.

Is deze man gelukkig? Met die vraag worstelt Loes Verplanke sinds zij, samen met Jan Willem Duyvendak, de vermaatschappelijking van de zorg voor psychiatrische pati?nten en mensen met een verstandelijke beperking onderzocht. Samen schreven zij het rapport Onder de mensen, ??n van de publicaties die de aanleiding vormde voor de studiedag ?Zorgen in de buurt?, die op 19 maart in het Oost-Indisch Huis door de Faculteit Maatschappij en Gedragswetenschappen van de Universiteit van Amsterdam werd georganiseerd.
Op de voorkant van hun publicatie zien we iemand die op een afstandsbediening drukt. Zo te zien eerder een drukke yup dan mijn psychiatrische buurtgenoot, maar de foto drukt wel precies de twijfel van Verplanke uit. Wij brengen mensen naar een buurt, maar uiteindelijk vinden ze daar weinig meer dan de vrijheid van de afstandsbediening. Ze zijn blij met hun huis, hun eigen televisie, maar aan de buurt hebben ze niet zo veel en de buurt heeft ook weinig met hen. Is dit wat we met de vermaatschappelijking wilden bereiken? Eenzaam zappende pati?nten?

Hooggespannen
De studiedag had als onderwerp de vraag of de verwachtingen van ?de buurt? niet veel te hooggespannen zijn. Er moet immers van alles. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) wil van de buurt zelf de plek maken waar buurtbewoners eerst steun en hulp bij elkaar moeten zoeken v??r zij een beroep mogen doen op professionele zorg. Deze actieve buurtsolidariteit wordt vooral verlangd van wat tegenwoordig ?aandachtswijken? wordt genoemd: buurten met veel fysieke en sociale achterstand, waar door de lage huren veel allochtonen en voormalige inrichtingsbewoners terecht zijn gekomen. Zijn we in de buurten niet een wereld aan het cre?ren waar de blinden de lammen moeten helpen en de professionals alleen in het allerergste geval nog langs komen?

Lilian Linders, een van de inleiders, heeft daar heel interessant onderzoek naar gedaan. Zij spitte een Eindhovense volksbuurt uit om antwoord te vinden op de vraag of mensen elkaar ter zijde willen staan. Met andere woorden: klopt die veronderstelling van de WMO nu eigenlijk wel?
Ik beperk me hier tot de belangrijkste conclusie van Linders, namelijk dat zoiets als sociale cohesie of een goed buurtgevoel nauwelijks van invloed is op de praktijk van elkaar bij te staan. Dus al die projecten die dat zeggen na te streven zijn goed voor de gezelligheid, maar niet voor de zorg.
Informele zorg is niet iets algemeens, maar in de eerste plaats iets persoonlijks, het drukt een persoonlijke relatie uit. Die relatie is met familieleden vanzelfsprekend, maar daarbuiten veel minder. Onze moderne cultuur werpt daarvoor een aantal barri?res op die Linders in haar Eindhovense wijk tegenkwam. Mensen willen wel wat voor elkaar betekenen, maar dat komt niet vanzelf van de grond. Het wordt in de praktijk gedwarsboomd door drie soorten verlegenheid: een verlegenheid om het aan te bieden, een verlegenheid om het te vragen en een verlegenheid om het te accepteren.

Wie het belang van onderlinge zorg dus wil vergroten zal dus een politiek moeten ontwikkelen die er op gericht is om deze verlegenheden te doorbreken. Of in de woorden van Evelien Tonkens (??n van de sprekers) zal een list moeten verzinnen om een verbinding te maken tussen de vraagverlegenheid en het altru?sme-overschot ? het feit dat mensen wel wat willen maar daar vervolgens geen raad mee weten.

Soort zoekt soort
Een strategie die dit potentieel aan wil boren moet dus niet interveni?ren op het niveau van de buurt, maar op het niveau van persoonlijke relaties. En precies dat is lastig. Dat zijn professionals niet gewend. Want hoe koppel je mensen aan elkaar? Vraag je ze gewoon: goh, zou u wat willen doen of is dat te opdringerig?
Op een wat grotere schaal, dat van de stad bijvoorbeeld, gebeurt het overigens wel. Kijk naar de enorme groei van buddy-projecten, naar het koppelen van maatjes, naar de toestroom van mentoren die allochtone jongeren begeleiden, naar de opkomst van coaches. Maar dat gaat dus dwars door de buurt heen. Dichter bij huis in de buurt is dat kennelijk lastiger.
Overigens zoeken mensen elkaar daar ook op. Alleen blijkt dan dat mensen elkaar vooral als lotgenoten opzoeken. Je zoekt eerder en vanzelfsprekend contact met mensen die in dezelfde situatie zitten, dezelfde ellende doorstaan. Dat praat wat makkelijker. Maar zo zoeken de armen elkaar op, de kwetsbaren, de pati?nten. In feite helpen in de achterstandwijken van Nederland de lammen de blinden en andersom. Dat is sympathiek, maar helaas zet het niet veel zoden aan de dijk. Ook mijn psychiatrische buurtgenoot is elke dag op weg naar een bankje waar hij een paar lotgenoten treft.
Daar is op zichzelf niets op tegen, het principe van soort-zoekt-soort komt in de beste kringen voor. Maar daarnaast zou het juist de kunst van professionals moeten zijn om verbinding te maken tussen de pati?nt en de winkelier (om maar iets te noemen), of tussen de werkloze en de energieke ondernemer een straat verderop, of de alleenstaande moeder vol schulden met de koopjesspecialist en boekhoudster van twee straten verder. Dat zijn persoonlijke, niet vanzelfsprekende verbindingen. Helaas zijn er maar weinig professionals die op dit persoonlijk niveau kunnen opereren. Het Project Alledaagse kansen in de Deventer Rivierenbuurt is daar een van de weinige positieve uitzonderingen op (google even en je vindt er veel informatie over).

Linders pleit voor de introductie opbouwwerkers-nieuwe-stijl, die zich juist in het aanleggen van dit type persoonlijke verbindingen bekwamen. Nu storten professionals zich te snel of op individuele problemen (schulden, opvoedingsproblemen) of op onpersoonlijke structuren (buurtleefbaarheid, veiligheid, sociale cohesie), terwijl ze veel meer zouden moeten denken in het verknopen van persoonlijke draden om netwerken te maken die niet langer vanzelf tot stand komen.
Of mijn psychiatrische buurtgenoot daar nu zoveel gelukkiger van wordt, waag ik echter te betwijfelen. In de buurt die Linders onderzocht, kwamen ze eigenlijk niet voor, dus haar onderzoek helpt ons niet verder. Maar je kunt je afvragen wat er eigenlijk mis is met de vrijheid van de afstandsbediening en de dagelijkse oversteek naar het bankje met lotgenoten? Wat dat betreft kan hij beter bij ons in de buurt wonen dan in een oude psychiatrische inrichting met een televisiekamer waar het licht om elf uur uit gaat. Van ons-soort-mensen heeft hij immers geen last, en wij niet van hem. Waarom zouden we dat, Loes Verplanke, eigenlijk niet gewoon vooruitgang mogen noemen?

Deze column verschijnt in het aprilnummer van TSS ? tijdschrift voor sociale vraagstukken.

Ik heb nog nooit iemand een lintje opgespeld, dat is een eer die alleen hoogwaardigheidsbekleders als burgemeesters, wethouders en ministers toekomt. Maar afgelopen donderdag had ik toch mijn primeur. Het lintje was voor Dick de Wit, bestuurder van de brede welzijnsorganisatie Factor-G uit Gouda en sinds jaar en dag een van de spraakmakende welzijnsdirecteuren van het land (op de foto voorin in het midden). Dick nam na dertig jaar trouwe dienst in Gouda afscheid als bestuurder en voor die gelegenheid bood Factor-G hem een afscheidssymposium aan, met als onderwerp: Welzijnswerk Nieuwe Stijl. Ik mocht dit symposium luister bijzetten als dagvoorzitter.
Wat Dick niet wist, was dat hij vanwege zijn verdiensten onderscheiden zou worden als ?ridder in de orde van Oranje Nassau? en daartoe van burgemeester Cornelis een lintje opgespeld zou krijgen. Dat was een complete verrassing, en toen de burgemeester het lintje de plechtigheid had verricht was het mijn taak om hem nog even te interviewen.

Maar de burgemeester bleek niet zo?n handige lintjesopspelder, het kan ook zijn dat Dick de Wit een republikeinse afweer had, maar halverwege het gesprek viel het kersverse lintje tot grote hilariteit van het publiek alweer op de grond. Ik denk dat Dick de Wit de eerste ridder in de Nederlandse geschiedenis is die dit voor elkaar heeft gekregen. Een beetje onthand legde hij de onderscheiding maar even op het tafeltje naast hem.
Het programma ging door, ik lichtte hem al interviewend zijn doopceel, er zeiden nog wat mensen wat, Dick begon prutsend te pogen het lintje weer op de juiste plek op zijn jasje te krijgen. Maar dat is voor mannen een knap lastige bezigheid, en enigszins wanhopig wendde hij zich ten slotte tot mij: kan jij dat lintje even opspelden. Hoewel ik republikein in hart en nieren ben, heb ik dat toch maar gedaan. Het was mijn eerste lintje. En mijn laatste.

Van het symposium is een boekwerkje verschenen, met daarin de bijdragen van de verschillende sprekers, waaronder Hans Boutellier, Hans van Ewijk, Crista Vonkeman, Roelof Hortulanus, met een inleiding van Jet Bussemaker en een voorpublikatie uit mijn nieuwe boek Eropaf! De nieuwe start van het sociaal werk . Je kunt het bestellen bij Factor-G. Het kost ? 10,-.