Ik zit sinds 1999 in de Eerste Kamer. Zeg maar: sinds de vorige eeuw, want zo voelt het inmiddels wel een beetje. Het komt nog maar zelden voor dat ik voor verrassingen komt te staan. Ik ken de procedures, of nog beter: de procedurele trucjes, waarmee de voortgang der wetten de snelheid aanneemt die bij de Eerste Kamer hoort. Vooral als de regering haast heeft, is dat een bijzonder spel. Waarbij je er overigens niet aan moet denken, dat je eigen partij deel uit zou maken van de regering, want dan zijn die procedures natuurlijk hoogst irritant.
Maar goed, wie zulke dingen opschrijft moet de gruwelijke waarheid onder ogen durven zien: dan heb je je langste tijd als Eerste Kamerlid gehad. Ik verbaas me er altijd over dat vele collega’s niet op een zelfde wijze het licht zien en eindeloos maar door blijven procedureren in de Kamer.
Ik weet ook wel hoe dat komt: het is er namelijk best gezellig. De hele week is het overal in Nederland druk, druk, druk en regeren de afspraken de agenda’s, en dan is het een welkome afwisseling als je op zo’n dinsdag in het Eerste Kamergebouw even tot rust kan komen. Even procedureren. Commissietje hier, vergaderinkje daar, een knipselkrantje doornemen, babbeltje links, keuveltje rechts, kopje koffie, even de minister goedendag zetten of een staatssecretaris op de schouder kloppen. Waar vind je dat nog?
De eerste Kamer is in de globaliserende hectiek van de wereld een nationale oase van politieke rust. Of zoals wij senatoren het liever aanduiden: chambre de réflexion. Af en toe worden we even opgeschikt omdat de buitenwereld een bovenmatig belang stelt in een onderwerp en de journalisten ons politieke dinsdagpension overvallen. Dan hijgen we een paar dagen mee en kijken we elkaar koortsachtig aan, maar de opluchting is voelbaar als de consternatie over is en we ons weer kunnen overleveren aan het gewone procedureren. Kopje koffie, babbeltje, vergaderinkje, schouderklopje.
Wat wij, senatoren, niet weten of althans niet goed beseffen is dat wij dit alleen kunnen doen om dat wij ons omringd weten door personeel dat van hogerhand de instructie heeft gekregen om ons zo aangenaam mogelijk te laten procedureren. Hun opdracht is om ons geen strobreed in de weg te leggen, zodat er geen gekke dingen kunnen gebeuren, want op narrige senatoren zit niemand te wachten.
Nu ik dit zo opschrijf weet ik dat ik deze paradijselijkheid vanaf juni volgend jaar echt ga missen. Die negentiende eeuwse rust, die genoeglijkheid die je bijna doet vergeten dat je een politicus bent, de dienstbaarheid van griffieren, bodes, CIP'ers, van Ton, Henk, Marjo, Giel, Eliane, Bas, Kim en al die andere mensen die gespecialiseerd zijn in de senaatsverzorging. Ik wens ze een meer dan goede kerst toe, maar de nieuwjaarswensen houd ik – een beetje egoïstisch, ik geef het toe - dit jaar voor mezelf. Ik zal ze namelijk hard nodig hebben. Ik ga het erg moeilijk krijgen op dinsdag. Druk ook. Superdruk. In mij groeit nu al de heimwee naar het procedureren. Kopje koffie, commissietje, vergaderinkje…is er ook een extroductiecursus voor senatoren?