Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - september 2007
sep 25
|
Hardlopen = doodlopen
Het ziet er altijd een beetje raar uit, zo’n foto waarop
mensen zijn vastgelegd die hardlopen. De snelheid is er uit, evanals de
soepelheid. Wat overblijft is een soort verstilde stijfheid. Mensen die
zichtbaar moeite doen om een volgende stap te zetten. Overigens was dat ook
wel het gevoel dat ik had toen deze foto afgelopen zondag werd gemaakt,
vlak voor de finish van de Van-Dam-tot-Dam-loop. Ik was weer eens te hard
van start gegaan, zeker gezien het weer. En dan worden hardlopers vanzelf
doodlopers die moeite hebben om hun ene been voor het andere te zetten. Ik
heb de finish gehaald (1:21:22), vier minuten langzamer dan vorige jaar, en
vermoeider dan ooit, maar dat zijn zaken die je snel weer vergeet. Wat
blijft is het anagename gevoel dat je het toch weer volbracht hebt. Tot je
de foto’s ziet.
Wiie foto’s wil bekijken kan terecht op:
www.startpagina.nl/damloop
Overigens valt het ten opzichte van het gehele deelnemersveld nog wel mee, zoals uit onderstaand plaatje blijkt. Het geelgekleurde lopertje is mijn relatieve finishpositie in het totale deelnemersveld van de 10 Engelse Mijl businessloop recreatie individueel.
De dertig HVO Querido-medewerkers (HVO Querido = maatschappelijk opvang en begeleid wonen in Amsterdam, ik zit in de Raad van Toezicht) hier voor de loop op de foto voor het Centraal Station. De held van de dag was de man met de muts Danny Karnabrata. Hij is een cliënt, en liep de loop uiteindelijk in 2:14:52, wat in de wereld van dak- en thuislozen vermoedelijk een wereldrecord is.
|
sep 18
|
De angst van het CDA
Het is eigenlijk ongelooflijk hoe het CDA in onze mediacratie
altijd goed wegkomt. Het lijkt wel of hier de hand van God in het geding
is. Bij andere partijen hoeft er maar een vaag gerucht te zijn van een
mogelijk conflict of de perstroepen trekken er met camera en microfoon op
uit om desnoods in Zeewolde een recalcitrant geluid op te nemen. De SP
hoeft maar een artikel te weigeren voor haar partijblad De Tribune en het
bewijs van haar ondemocratische karakter wordt wekenlang breed uitgemeten.
En voordat Rita Verdonk bij de VVD al iets gezegd had stond er in de krant
te lezen dat zij Mark Rutte ‘alweer’ aanviel. En als een bijna
gepensioneerde PvdA-burgemeester als Thijs Wöltgens in het verre zuiden
iets roept dat geïnterpreteerd zou kunnen worden als kritiek op Wouter Bos
dan staat de hele verzamelde pers bij het ministerie van Financiën op de
stoep met de vraag of de positie van de partijleider niet wankelt.
Maar niet bij het CDA. Vorige week ontsloeg het Wetenschappelijk Instituut
van het CDA Thijs Jansen, de hoofdredacteur van het kwartaaltijdschrift
Christen Democratische Verkenningen (CDV). Dat is een regelrechte
schande. Thijs Jansen werkte al vijftien jaar bij het Wetenschappelijk
Instituut en was (is!) een christen-democraat in hart en nieren, die
buitengewoon loyaal is aan het CDA. CDV vormde hij de afgelopen vijf jaar
om van een suffig partijstandpunten-blaadje tot een interessant
intellectueel podium, waar serieus nagedacht en geanalyseerd werd over
belangrijke onderwerpen.
Thijs Jansen was ook de motor achter de stichting Beroeps(z)eer, de club
die van de bureaucratische disciplinering van professionals in de publieke
sector een politiek agendapunt heeft gemaakt. Met deze activiteiten bracht
hij het CDA in verband met interessante en spraakmakende intellectuelen als
Dorien Pessers, Gabriel van der Brink en Ad Verbrugge. Voor een partij die
sinds het einde van de verzuiling alleen maar aan intellectuele diepgang
heeft ingeleverd, was dat een verfrissende ontwikkeling. Zowaar leek het
erop dat men ook bij het CDA open en fris begon na te denken.
Dat nu bleek een misvatting. Het opengooien van de luiken werd in het
Wetenschappelijk Instituut met argusogen bekeken. Directeur Ab Klink wilde
van geen kritiek op de partij weten en begon Jansens project angstvallig te
bewaken. De inleidende artikelen van CDV (waarin de pointe van elk
nummer nog eens uiteen werd gezet) werden aan een politieke tekstexegese
onderworpen. In 2005 ontstond er een conflict over het stuk ‘Beroepszeer’
van Dorien Pessers. Volgens Klink keerde Jansen zich in een
hoofdredactioneel commentaar, samen met Pessers, tegen het nieuwe
zorgstelsel waarvoor Klink zelf jarenlang had gepleit. Het stuk van Pessers
is toen zelfstandig gepubliceerd, het commentaar is neutraal gemaakt. Pessers trok zich daarop terug uit de redactie van CDV. De haar
voorgespiegelde onafhankelijkheid bleek in de praktijk niet mogelijk.
Jansen probeerde verder te werken aan zijn project maar zag het wantrouwen
in hem toenemen. Zelf spreekt hij van een ‘intimiderende sfeer’ (NRC, 31
augustus), woorden die over het algemeen zijn gereserveerd voor de
omgangsvormen in de SP. Klinks opvolger Evert Jan van Asselt voltrok het
vonnis dat Klink zelf al had uitgeschreven maar dat hij door zijn vertrek
naar het departement van VWS niet kon voltrekken. Hij ontsloeg Jansen
wegens ‘niet functioneren’. Na vijftien jaar loyale dienst en zonder ook
maar een negatief functioneringsgesprek of personeelsdossier dat daar
bewijs voor aandraagt is dat natuurlijk een grote schande. De rechter zal
daar ongetwijfeld een stevige afvloeiingsregeling van maken, en dat is dan
ook wel het minste wat Thijs Jansen verdient.
Maar misschien moeten al die intellectuelen die de laatste jaren richting
CDA zijn opgeschoven en publiekelijk kenbaar hebben gemaakt op de partij
gestemd te hebben - van Jos de Beus tot Paul Scheffer, van Gabriel van den
Brink tot Dorien Pessers (overigens allemaal intellectuelen met een min of
meer Nijmeegs verleden) – zich in al hun kritiek op de PvdA toch ook eens
realiseren dat zij steun geven aan een partij die in zijn kern angstig en
verkrampt blijft en aan openheid geen boodschap heeft. En dat zouden de
dames en heren van de media de CDA-prominenten wel wat vaker voor de voeten
mogen werpen. Tussen Klink en Marijnissen zit niet zoveel verschil.
Uit de flaptekst van het CDV-nummer over BEROEPSZEER:
In Nederland zit veel beroepszeer in de miskenning van
beroepseer. Vroeger was het parool op de werkvloer 'wie er verstand van
heeft, mag het zeggen'. Tegenwoordig maken daar juist degenen die er geen
verstand van hebben de dienst uit. Stop de wildgroei van duurbetaalde
bestuurders, managers en consultants. Respecteer de beroepseer! Zie
ook: www.
www.beroepseer.nl/
|
sep 13
|
Verdonk tekende in 2006 politiek doodvonnis
Het afserveren van Rita Verdonk door de VVD-fractie heeft weinig met
het artikel in De Telegraaf van vandaag te maken, ook niet met het
stuk in het AD, ook niet met de eerdere aanvaringen met Rutte door
haar interview in de Haagse Post. Dat zijn allemaal niet meer dan
druppeltjes op de gloeiende plaat. Haar politieke doodvonnis tekende zij in
mei 2006 toen zij openlijk schutterde in de kwestie Ayaan Hirsi Ali. Toen
zij iedereen bruskeerde, geen enkel spoortje van collegialiteit vertoonde.
Op dat moment brak binnen de VVD-elite, binnen het keurkorps van stille
liberale machthebbers het lijntje. Het wachten was alleen op het moment.
Dat duurde en duurde, door het referendum in de VVD (waar de partij-elite
openlijk voor Rutte koos), door de verkiezingen, door haar enorme aantal
voorkeurstemmen. Maar Rita voelde aan haar water dat de partijtop haar
kwijt wilde. Precies om die reden zocht ze voortdurend steun buiten de
achterkamertjes van de Haagse fractie om, dat was haar enige kans om een
stevige positie te houden. En precies om die reden probeerde de partijtop
haar in die pogingen te disciplineren. Dat kon dus nooit goed gaan, en
vandaag barstte de bom. Maar de kiem daarvoor heeft Verdonk zelf gezaaid,
in mei 2006. Toen zette zij eigenhandig en onverschrokken de politieke
afrekening in werking die vandaag eindelijk is voltrokken.
Hieronder nog eens mijn analyse van 16 mei 2006 in dit weblog.
Ik ken Rita Verdonk nog uit mijn studietijd. Ik vertel daar
verder nooit iets over – alle journalisten die daar naar hengelen sta ik niet te woord – maar gisteren heb ik in de avondvullende vertoning in de Tweede Kamer tot mijn verbazing moeten vaststellen dat ze eigenlijk opmerkelijk weinig veranderd is. Ze kon in de jaren zeventig 'wonen' in haar eigen redenering en doet dat tegenwoordig nog steeds. Voor haar was het een optelsom: verkeerde persoonsgegevens + vreemdelingenwet + arrest Hoge Raad + gelijke monniken, gelijke kappen = geen Nederlanderschap. Dat is het zelfde als dat 1 + 1 twee is. Toen die redenering eenmaal in haar hoofd zat, was er geen speld meer tussen te krijgen. Nergens zat er lucht tussen. Daarom hoefde ze ook niet meer met Donner te overleggen, met de politieke leiding van de VVD, met het kabinet. Dat was nutteloos geweest. Niemand zou immers een andere constatering kunnen maken, dit waren de feiten. En die kun je dan maar beter meteen bekend maken. Dat heeft niks met het lijsttrekkersreferendum te maken, dat is geen vuil spelletje. Dat is Rita Verdonk ten voeten uit. Zo is ze.
Maar dat bewijst ook meteen dat ze volkomen ongeschikt is voor het politieke metier in Nederland. Daar bestaan immers geen feiten zonder draagvlak. Daar kun je niet een besluit als optelsom zien als je niet ook in staat bent alle politieke consequenties te overzien. In de politiek moet je je coalitie- en partijgenoten niet voor het blok zetten met een gesloten redenering, daar moet je - al zeker in zo'n gevoelige kwestie - je gelijk eerst gaan halen, voordat je het krijgt. En dat talent is bij Rita Verdonk slecht ontwikkeld, en ik denk nu: eigenlijk nooit geweest.
En sinds gisteren weten we dat nu allemaal. Ik denk dat we hier het begin van het einde van Rita Verdonk als politiek kanon hebben mogen aanschouwen. Zo’n gebrek aan politieke gevoeligheid, zo’n opsluiting in je eigen redenering, zo’n gebrekkige collegialiteit - dat zijn Haagse doodzondes. Dat vergeten en vergeven ze niet in Den Haag.
De VVD-senatoren die ik gisteren in de Eerste Kamer tegenkwam
hadden het helemaal met haar gehad. Het ergste dat de VVD kan overkomen is dat ze een partijleider krijgt die op geen enkele steun van het kader kan rekenen. Ik denk dat het niet zover zal komen. Rita Verdonk heeft met haar optreden gisteren – tenzij de VVD-leden echt van de pot gerukt zijn -
politieke zelfmoord op termijn gepleegd. Ze kan maar het beste gaan
uitzien naar een burgemeesterspost. Daar is ze ook veel geschikter voor. Alleen: welke gemeente wil haar hebben?
|
sep 11
|
Wijkaanpak, corporaties en bewonersmacht
Het is weer helemaal terug: de wijkaanpak. De veertig
prachtkrachtwijken van Vogelaar hebben een heel beleidscircuit op gang
gebracht waarin de wijkaanpak met bewoners in de hoofdrol al het goede heil
moet gaan brengen. Dat zijn de momenten waarop ik denk dat ik te lang
meeloop. Hoorde ik hetzelfde niet bij de sociale vernieuwing begin jaren
negentig? Sterker, was de wijkaanpak niet de moter van de stadsvernieuwing?
Waarom is het eigenlijk niet gelukt? Zou het niet eens tijd worden om goed
te analyseren waarom we het ons steeds opnieuw voornemen en waarom het
klaarblijkelijk toch niet vanzelf lukt? Toen ik gisteravond in Utrecht
door Aedes was uitgenodigd om mijn licht te doen schijnen over het thema
`Wijkaanpak: met elkaar, voor elkaar!’ kon ik het niet laten
om mijn wantrouwen de vrije loop laten. Zo schotelde ik de aanwezigen ‘Acht
wetmatigheden waarom corporaties bewoners niet meer te zeggen zullen geven’
voor. En natuurlijk, zo ben ik ook wel, zie ik wel wat lichtpuntjes. Lees hier mijn bijdrage. En o ja,
een diepe indruk maakte het niet, want even zo vrolijk ging iedereen over
op het heruitvinden van de wijkaanpak als de uitdaging voor de toekomst.
Ach ja, misschien moet ik ook niet zo zeuren.
|
sep 1
|
70's in NIJMEGEN
Gisteren opende burgemeester De Graaf in Museum Valkhof in
Nijmegen de tentoonstelling 70’s in NIJMEGEN. Er waren zeker
zo’n tweehonderd mensen op af gekomen, en het voelde als een reünie. Want
Nijmegen was van 1973 tot 1986 mijn biotoop en ik zag vele bekenden. De
lange haren van toen waren grijs geworden, zo niet verdwenen. De buikjes
ronder, en de gezichten wat meer getekend. Zij vergaapten zich aan de
beelden van hun jeugdjaren en haalden massaal herinneringen op.
De tentoonstelling is vooral een collage. De samenstellers hebben niet
gepoogd een analyse te maken, of tot een doordenking te komen van dit
roerige tijdperk. Meer dan de vaststelling dat de episode van grote invloed
is geweest op de stad komt men niet. Zelfs een eenvoudige vaststelling dat
het een groot bevrijdingsfeest was van een jonge generatie die ontsnapt was
aan katholieke behoudzucht, zal je in de tentoonstelling niet aantreffen. 70’s in NIJMEGEN laat de vele tientallen actiegroepen,
politieke clubjes en sociale experimenten zien die in die woelige jaren de
stad bij de moderne tijd brachten. En de bezoeker moet daar zelf maar –
zoals burgemeester De Graaf in zijn opening vaststelde – zelf maar uit
concluderen of de jaren zeventig nu een periode van moreel verval
inluidden, zoals Frits Bolkestein beweert, of onze samenleving juist
verworvenheden brachten die nu de moeite van het verdedigen waard zijn,
zoals Antoine Verbij en ik een paar jaar geleden in een manifest beweerden.
(Zie:
www.jarenzeventig.nl ).
Hoe het ook zij, het waren leuke jaren en het is een fraaie
tentoonstelling. Wie in de buurt is moet de tentoonstelling zeker even
bezoeken. Dan kan je ook de – al even chaotische – bundel aanschaffen die
ter gelegenheid van de tentoonstelling is uitgebracht. Het is een soort ABC
van de jaren zeventig in Nijmegen, waar ik bij de U een tekst schreef over
de Unie van Studenten te Nijmegen (USN), waar ik in het midden van dat
decennium voorzitter van was. Wie geïnteresseerd is in de tekst kan voor
de uitgebreide versie hier klikken. In
de bundel staat een sterk ingekorte versie.
Hieronder een fragment eruit. Het is het slot van mijn bijdrage:
Het waren mooie tijden. Veel vergaderen, veel doorhijsen in het café op de
Oranjesingel 42, dat tot het midden van de jaren zeventig de enige openbare
plek in Nijmegen was waar je tot vier uur door kon drinken. Meer dan we
toen zelf wilden toegeven deden we in die jaren eigenlijk hetzelfde als de
studentencorpora die we toen zo verachten: we oefenden voor later. We waren
de nieuwe elite in wording, die hun smaak verfijnden door in de tweede
helft van de jaren zeventig in het pand aan de Oranjesingel 42 een politiek
cultureel centrum op te richten, een kruispunt van culturele ontmoetingen
met een filmhuis, een politiek kafee, een werkgroep improviserende musici,
literaire avonden, noem maar op. Toen was dat het toppunt van
progressiviteit, tegenwoordig behoort het tot het standaard culturele
aanbod van Nijmegen en van elke zichzelf respecterende stad in het land. We
droomden van structurele veranderingen, ja, van echte
maatschappijhervormingen, maar werkten in feite aan weinig anders dan een
razendsnelle modernisering van een tot dat moment tamelijk behoudzuchtige,
om niet te zeggen achterlijke, stad. We brachten Nijmegen bij de tijd. Daar
plukt de stad nog dagelijks de vruchten van.
Voor meer informatie over de tentoonstelling: www.museumhetvalkhof.nl
|
sep 1
|
DOE DANS-festival
Het Doe dans-festival beleefde dit jaar zijn 25e editie. Het
is het jaarlijkse festival van wat tegenwoordig werelddans wordt genoemd,
maar eigenlijk gewoon volksdansen is. Jaarlijks komen alle verenigingen en
gezelschappen een lang weekend bijeen om workshops te volgen,
voorstellingen te zien en feest te vieren. Vroeger was dat op de
Paasheuvel, de plek waar lang geleden ook de jongens en meisjes van de AJC
om de meiboom dansten, maar tegenwoordig zijn ze neergetreken op een groot
terrein naast het pretpark Walibi bij Biddinghuizen in de noordelijke
Flevopolder, ver achter Lelystad. Zeg maar in the middle of nowhere.
Ik was er omdat er ter gelegenheid van 25 jaar Doe dans en
25 jaar Tijdschrift DANS een boekje werd gepresenteerd waarin
mijn danscolumns die ik de afgelopen drie jaar voor het Tijdschrift Dans
zijn gebundeld. Meer daarover in het volgende bericht.
Zo kwam het dat ik – na de presentatie van het boekje en de overhandiging
van de eerste exemplaren aan Jacques van Meel, directeur van de dansopleiding
aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven, en Marius Korpel de grote man achter
Doe Dans – in een grote tent die volgepakt was met 1200 mensen getuige was
van een optreden van het Internationale Danstheater, een professioneel
werelddansgezelschap, die een ontzettend aardige voorstelling met prachtige
Indiase dansen en ook nog eens veel Indiase humor ten beste gaven. Vanaf 6
oktober gaat dit theater met deze voorstellingop toernee en ik kan het echt
iedereen aanbevelen. Bollywoord in Nederland. www.intdanstheater.nl
Ik schrijf dat hier op, omdat werelddans in Nederland gebukt gaat onder
een stoffig imago. De smaakmakende elite moet er niks van weten en denkt er
zeer neerbuigend over. Kneuterig NCRV-gedoe, zoiets. Dat doet geen recht
aan de vaak zeer fascinerende dansen en optredens die door deze
gezelschappen gemaakt worden. Kortom, werp uw vooroordelen terzijde en ga
eens een kijkje nemen.
De overhandiging
van de eerste exemplaren van "Minister van Dans' aan (linkerfoto) Jacques van Meel, directeur van de dansopleiding
aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven, en Marius Korpel, sinds jaar en dag de grote man achter
het Doe Dans-festival (rechterfoto). (Foto's Marian van Miert.)
|
sep 1
|
Nieuw boekje: MINISTER VAN DANS
Sinds 2004 schrijf ik columns voor het tijdschrift DANS, een
vaktijdschrift voor mensen die zich met dansen bezig houden. Als ik dat aan
mensen vertel, kijken ze me altijd vreemd aan. Mensen kennen me als een
maatschappijbveschouwer, een cultuuranalist of een politieke commentator,
maar dat ik iets te berde zou kunnen brengen als columnist van een
danstijdschrift daar kan niemand zich een voorstelling van maken. Ikzelf
aanvankelijk ook niet, maar omdat de redactie zo aandrong ben ik er aan
begonnen. En eigenlijk vind ik het ontzettend leuk. Om maar een een cliché
te gebruiken: er gaat een wereld voor je open. Daarom ben ik zeer trots
dat Kunstfactor, de uitgever van het tijdschrift DANS besloten heeft
om de beste columns van de afgelopen drie jaar in een heel aardig, leuk
klein boekje te bundelen, zodat al die sceptische buitenstaanders die
DANS natuurlijk nooit lezen nu ook zelf kunnen zien wat ik er van
brouw. Hieronder het voorwoord van
Wies Rosenboom, binnen Kunstfactor verantwoordelijk voor de sectie
dansen.
‘Ik ben minister van Dans en dat zullen ze weten ook’ Zo eindigt Jos van
der Lans zijn column in het juninummer van DANS. Hij vraagt zich in die
column af wat hij zou doen als niet Ronald Plasterk maar hij minister van
Dans zou zijn: er volgt een stortvloed van ideeën, die er uiteindelijk toe
moet leiden dat zo ongeveer iedereen in Nederland de dansvloer weet te
vinden, want dat zou de beste uitvoering zijn van het motto van het kabinet
Balkenende: Samen Werken, Samen Leven.
Zo snel kan het dus gaan. Want toen de redactie van DANS de
publicist/journalist Jos van der Lans begin 2004 benaderde om columns te
schrijven, hield hij de boot nog af. ‘Ik weet van alles over de
verzorgingsstaat, over de sociaal-culturele geschiedenis van Nederland,
maar helemaal niks van dansen. Ik kan het zelf niet eens.’ Maar toen de
redactie aanhield en zei dat het juist de bedoeling was om met een blik van
een buitenstaander naar het dansen in Nederland te kijken, was zijn
nieuwsgierigheid geprikkeld.
Zijn eerste column verscheen in de zomer van 2004 en drie jaar later
waande hij zich dus al minister van Dans. Stuk voor stuk bieden zijn
columns fascinerende inkijkjes in de wereld van de dans. Soms gaan ze over
de taal van het dansen, dan weer over een voorstelling, vervolgens over
seksualiteit, dan weer over nieuwe danspodia, vervolgens over
dwarsverbanden en crossovers, dan weer over politiek. Ze zijn vrijwel
altijd verrassend en vooral oppeppend. Hij roept de danswereld in bijna
elke column op om voor verrassingen te zorgen, buiten de oevers van het
theater te treden en de nieuwe media te bestormen. Als buitenstaander prikt
hij heel wat vooroordelen door die er in de danswereld bestaan. Zo ook die
van zichzelf. In zijn laatste column Dansgeheugen, die ook in het
tijdschrift Werelddans is verschenen, stelt hij zijn eigen denkbeelden over
volkdansen bij.
In de loop der jaren is er langzamerhand een rode draad in zijn columns
ontstaan. Die zou je het best kunnen omschrijven als de poging om steeds
opnieuw de verbinding te zoeken tussen de professionele theaterdans en de
sociale amateurdans, tussen Dansen met een hoofdletter en dansen van gewone
mensen, tussen het vakmatige en het plezierige, tussen het podium en de
straat, tussen ballet en hiphop.
Precies om die verbinding is het Kunstfactor, waarin het Landelijk Centrum
voor Amateurdans onlangs is opgegaan, ook te doen. Vernieuwing, verbinding
en verrassing zijn parolen die Kunstfactor en Jos van der Lans met elkaar
delen. Om daar uiting aan te geven, lag een bundeling van Van der Lans’
column ter gelegenheid van het vijfentwintigjarige bestaan van DANS en het
vijfentwintigste Doe Dans Festival voor de hand. Misschien dat de echte
minister van Dans er op die manier ook zijn voordeel mee kan doen.
Zie voor meer info:
www.dansweb.nl
|
|
Kies een periode:
september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|