Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - oktober 2008
okt 25
|
Mooi signalement in Aedes Magazine
Rechtreeks bestellen via: www.lubberhuizen.nl
|
okt 25
|
Paaldansen
Een tijdje geleden las ik in Metro een interview met een voorman van de
organisatie die de nationale paaldanskampioenschappen organiseert. Ik ben
zijn naam vergeten, maar wat mij is bijgebleven is dat hij het paaldansen
als een bijzondere, en steeds populairdere vorm van dans beschouwde, die
vergeleken moest worden met topsport.
Zou het? Eenmaal thuisgekomen googlelde ik met de vraag of het paaldansen
al in een adem genoemd wordt met breakdance, streetdance, salsa, latin,
capoeira, urban, ballroom en al die andere dansvormen die inmiddels bij de
dansfamilie horen.
Niet dus. De site van kunstfactor (
www.dansweb.nl/links/dansvormen/) met allerlei links naar de meest
uiteenlopende dansvormen en -stijlen, maakt geen woord vuil aan het
paaldansen. Ik ben nog even op zoek gegaan naar een dansencyclopedie, waar
misschien wat achtergronden te vinden zouden zijn over het paaldansen, maar
tot mijn stomme verbazing is er niet eens een dansencyclopedie. Er is van
alle cultuurtakken een encyclopedie, maar niet van de dans. Ik heb me al
een keer verbaasd over de afwezigheid van een dansmuseum, maar het is
eigenlijk nog erger: er is zelfs niet eens een fatsoenlijke
dansencyclopedie. Wat is een sector zonder encyclopedie?
En toen ineens drong zich de vraag aan me op of als mij het verzoek zou
bereiken om een dansencyclopedie samen te stellen ik dan het paaldansen
daarin zou opnemen. Dat is een ontzettend domme vraag, want zo’n verzoek
zou mij nooit bereiken. Maar de vraag bleef me achtervolgen. Waarom wordt
het paaldansen eigenlijk niet serieus genomen? Wie even op het net
rondkijkt (
http://paaldansen.startkabel.nl/) begint al snel een vermoeden te
krijgen. Paaldansen riekt naar duistere podia waar schaarsgeklede vrouwen
voor een zaal gretig kijkende mannen erotisch rond een paal heen kronkelen.
Dat is meer een geil soort striptease dan dat het met dansen te maken
heeft. Dat hoort in de dansencyclopedie niet thuis dus.
Hoewel…zet de palen in Cirque du Soleil (zoals bij één van de laatste
shows gebeurde) en er ontstaat ineens een heel ander perspectief. Ineens
zien we gracieuze lichaamsbewegingen, lichamelijke kunststukjes en muziek
samenkomen. Wat een lenigheid! Als we de klompendans in de dansencyclopedie
opnemen, met welk argument kunnen we deze danspaalkunst er dan buiten
laten?
Bovendien weten we uit de dansgeschiedenis dat nogal wat dansvormen eerst
als zedenverwildering en perversiteit zijn weggezet. Sterker, ze zijn
veelal juist ontstaan om nieuwe bewegingen mogelijk te maken en te
ontsnappen aan de corsetten van de tijdsgeest en/of de macht. Nogal wat
dansen zijn – letterlijk – bevrijdingsbewegingen. En misschien moeten we
het paaldansen daar ook onder rangschikken.
Zo gek is die gedachte niet, want het paaldansen begon in de jaren tachtig
in de striptenten in Canada misschien wel als een soort onbewust
feministische verzetsdaad. Je kunt natuurlijk strippen en al heupwiegend zo
nu en dan een kledingstuk de zaal in kieperen, maar als je dan toch bezig
bent kun je er misschien beter meteen een act van maken. En zo voerden de
Canadese dames een paal ten tonele. Naast onmiskenbaar fallussymbool was
dit attribuut immers ook een handige verticale rekstok die meer eigen
beweging, meer eigen fantasie en dus ook meer bewondering mogelijk maakte.
Zo kon het stripteasenummer tot een heuse act emanciperen.
En zo evalueerde het paaldansen tot een vorm van lichaamskunst waar het om
meer ging dan het tonen van lichaamsdelen, maar eerder om
lichaamsbeheersing, om elegantie, fitness en uiteraard ook om
vrouwelijkheid, want zo’n lichaam dat om een paal heen wervelt wordt niet
ineens, zoals bij het turnen gebeurt, iets neutraals. Nee, het blijft
iets sensueels houden.
In die combinatie begon het paaldansen aan zijn opmars. In Canada, in de
VS. Weg van de duistere zaaltjes, op naar de amusementspodia van de
showbizz om uiteindelijk te belanden in de frisse ruimtes die horen bij een
nieuw soort fitnessbeweging. Vooral jonge vrouwen voelen zich er door
aangetrokken. In Londen is het een rage, maar ook in Nederland is het in
opkomst. Er zijn paaldansscholen, paaldansworkshops, paaldanskledinglijnen
en gelicenseerde paaldansinstructrices. Je kunt zelfs voor € 245,- een
oerdegelijke paal aanschaffen, zodat je ook thuis kunt oefenen.
Paaldansen vertegenwoordigt een nieuw soort emancipatie. Want om het goed
te kunnen heb je alles van je lichaam nodig, kracht, elegantie, soepelheid,
spiercoördinatie, ritme en ook zelfvertrouwen. Die combinatie past naadloos
bij het dynamische zelfbeeld van moderne jonge vrouwen: sterk, zelfbewust,
elegant en bijna provocerend vrouwelijk.
De conclusie is dan ook onvermijdelijk: in mijn dansencyclopedie krijgt het
paaldansen een plaats. Maar of ze in de echte danswereld er ook zo over
denken, dat zal nog wel even duren. Daarom zullen ze mij ook nooit vragen
om zo’n encyclopedie samen te stellen.
Deze column verschijnt begin november in Dans Magazine. |
okt 24
|
VS-verkiezingen op 4 november in KHL
|
okt 17
|
Lid KEI-inspiratieteams
Enthousiasmeren, stimuleren, creatieve verbindingen leggen - op een of
andere manier wil ik dat soort zaken met mijn schrijfsels teweegbrengen.
Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar toch.... Daarom hoefde ik niet lang
na te denken toen ik gevraagd werd om zitting te nemen in de
KEI-inspiratieteams die de komeende maanden het land in trekken om de
wijkaanpak te stimuleren en van creatieve adviezen te voorzien. Hieronder
het bericht waarmee KEI dit initiatief wereldkundig heeft gemaakt: Eind 2008 en begin 2009 gaat het KEI-Inspiratieteam zesmaal het
land in om lokale betrokkenen te inspireren tijdens de wijkaanpak. Waar het
KEI-stadslab start vanuit een concreet probleem en de KEI-on-the-road
uitgaat van een afgerond project waarop feedback wordt gegeven, staan bij
het inspiratieteam twee vragen tijdens de aanpak centraal: “Doen we de
goede dingen?” en “Doen we de goede dingen goed?”.
Het inspiratieteam is een initiatief van KEI en het Woonnetwerk en wordt
financieel mogelijk gemaakt door het Ministerie van VROM/WWI. Directe
aanleiding is het feit dat de 40-wijken aanpak inmiddels een jaar geleden
is gestart en daarnaast in de wijken reeds diverse initiatieven plaats
vinden vanuit GSB/ISV-beleid.
Nu de uitvoering in volle gang is, is het goed af en toe te reflecteren op
vragen als: Dekken de ontwikkelde visies de vraagstukken voldoende af?
Sluiten visies en projectpraktijk goed op elkaar aan of vallen hier gaten?
Is er in de praktijk genoeg (ruimte voor) maatwerk? En komen ‘willen’ en
‘kunnen’ van alle betrokkenen voldoende overeen? Reeds in eerdere
KEI-bijeenkomsten is gewezen op het grote belang van deze
reflectiemomenten.
Het KEI-Inspiratieteam biedt deze mogelijkheid. De leden lopen als
klankbord en inspirator een dag mee in een wijk. Ze stellen prikkelende en
kritische vragen, kijken naar de procesorganisatie en de samenwerking. En
graven dieper naar effectiviteit en duurzaamheid van de gekozen aanpak. Zo
kan even los van de dagelijkse praktijk worden gespiegeld over ambities,
voortgang en de toekomst. Aansluitend inspireren ze met tips, voorbeelden
en aanvullende of alternatieve suggesties. Alles vanuit de gedachte dat
vreemde ogen dwingen en tegelijkertijd energie opleveren om extra of soms
onverwachte stappen te kunnen zetten.
Teamleden zijn Hans Becker, Piet Boekhoud, Fons Catau, Ben Hammer, Scief
Houben, Foeke de Jong, Diane Krabbendam, Jos van der Lans, Melek Ustha en
enkele lokale directeuren van de Rabobank.
Meer informatie over het team bij Bram Heijkers, heijkers@kei-centrum.nl, KEI
keniscentrum stedelijke vernieuwing, T 010-2825155
|
okt 5
|
Historisch besef
Soms realiseer je je iets in een flits. Ik had zo’n helder moment toen ik
werkte aan de geschiedschrijving van een van de meest eerbiedwaardige
corporaties van ons land: de Algemene Woningbouw Vereniging. Deze ooit
grootste – want socialistische - Amsterdamse corporatie fuseerde op 1 juli
met de – ex-katholieke – corporatie Het Oosten tot een nieuwe
hoofdstedelijke volkshuisvestingsgrootmacht: Stadgenoot.
Terwijl ik een van de fascinerende verhalen opschreef*, realiseerde ik mij
dat er duizenden van die verhalen zijn. Het zijn de verhalen die de steden
van Nederland hebben gemaakt, die arbeiders ‘licht, lucht en leven’ hebben
gegeven, verhalen over de crisis, de oorlog, de wederopbouw, het kraken, de
stadsvernieuwing. Het zijn deze kleine – mag ik zeggen: ‘trotse’ -
geschiedenissen die Nederland groot hebben gemaakt.
Voor moderniseringsprocessen (die in de volkshuisvesting in razend tempo
plaats vinden) vormen deze geschiedenissen echter geen zuurstof.
Integendeel, die veranderingen rechtvaardigen zich juist door afstand te
nemen van het verleden (te weinig ondernemend, te statisch, te log,
ouderwets, omslachtig). Pronken met de geschiedenissen past daar niet in.
Ik hoor dan ook zelden corporatiebestuurders uitvoerige historische exposés
geven dan wel geïnspireerd putten uit de verhalen van hun verre
voorgangers.
Daarmee dreigen die verhalen te verdwijnen. De archieven van nogal wat
corporaties zijn al niet echt geweldig, maar we hoeven ons geen illusie te
maken dat deze er na de fusiegolven zoveel beter van zijn geworden.
Integendeel, in de nieuwe organisatie verbleekt de geschiedenis in de
nieuwe cultuurtrajecten en identeitspeurtochten. Het archief van de AWV was
al in een behoorlijk bedroevende staat, maar wie voelt zich verantwoord
voor de geschiedenis in de nieuwe gefuseerde organisatie? Wie beheert de
volkshuisvestingsverhalen van de Eigen Haarden, de Patrimoniums, De Goede
Woningen en al die andere corporaties die vooruitgang brachten in de
levensomstandigheden van diamantbewerkers, havenwerkers, onderwijzers,
ambtenaren, spoorwegbeambten, bouwvakkers et cetera?
Ik vrees het ergste. Ik zie geen grote archiefbetrokkenheid in de
volkshuisvestingsbranche. Er is – om maar wat te noemen - geen
geschiedeniswerkgroep bij Aedes, er zijn geen sectorafspraken. Er is
eigenlijk alleen een tanend historisch besef. Dat kan nooit goed zijn. Ik
roep daarom alle gefuseerde corporaties op om in hun fraaie nieuwe
entreehallen minder kunst en meer hun corporatiegeschiedenissen tentoon te
stellen. Dat levert niet alleen prachtige en innemende beelden op, het kan
een bescheiden begin zijn om deze bijzondere geschiedenissen voor de
toekomst levend te houden. Deze column veschijnt een dezer
dagen in Aedes Magazine
|
okt 4
|
Lieve vrede
Twee keer heb ik het rapport GroenLinks, partij van de toekomst
inmiddels gelezen en elke keer hou ik er een beetje weeïg gevoel aan over.
Een beginseltekst is natuurlijk geen sprookje, maar toch voelt de tekst wel
zo aan. Zeker als de lezer getrakteerd wordt op doorkijkjes naar 2018,
waarin medewerkers van de Centra voor Werk en Inkomen elkaar wegens
overbodigheid advies geven bij het zoeken naar een andere baan en Ahmed en
Sanne elkaar liedjes leren van hun opa’s en oma’s. Dat vooruitzicht zou mij
vrolijk moeten stemmen, maar dat wil maar niet lukken. Versta me goed, na lezing van de tekst heb ik mijn lidmaatschap voor de
rest van mijn leven (of in ieder geval tot het hoopvolle jaar 2018)
verlengd, want uit alle ambities blijkt dat GroenLinks mijn partij is. Wij
zijn groen, sociaal, internationaal, open-minded en nadenkend. In de
benauwenissen van deze tijd is het inmiddels bijna een verademing om bij
GroenLinks te horen, als een soort monument van weldenkendheid en
nieuwsgierigheid. Alleen: waarom voelt dat na lezing van al deze prachtige
tekst niet zo? Waarschijnlijk komt dat omdat de tekst vooral uit is op de lieve vrede. Na
stevige discussies over moderne vrijzinnigheid versus klassieke linksheid,
over linkse vrijheid en moderne gemeenschapszin, over staatspaternalisme
versus linksliberalisme is de tekst er op uit om eindelijk eens met elkaar
te bepalen waar we het over eens zijn. Dat is het knappe van deze
beginseltekst, alles wordt met lenige zinnen met elkaar in harmonie
gebracht.
Dat is wellicht om de zoveel tijd nodig, maar mijn voorstel zou zijn dat
we deze tekst onder ovationeel applaus ongewijzigd aannemen op 22 november
en daarna een stevig debat voeren over – om maar eens wat te noemen -
vragen als hoe wij onze prioriteit 3 (op lokaal niveau zorgt GL voor groen
in de stad) denken te combineren met onze ideeën van het verdichten van de
bouw in de stad. Dan zal er wel eens een boompje tegen de vlakte moeten.
Daar helpt geen lieve vrede aan, laat staan een beginselprogramma. Kortom,
zoals Lenin al zei, alleen tegenspraak brengt ons verder.
Deze column verschijnt vandaag in het GroenLinks Magazine.
|
okt 1
|
ONTREGELNIEUWS
Het gaat nog steeds goed met 'Ontregelen'. Vrijwel elke dag heb ik
iemand aan de lijn die door het boek gegrepen is en wil dat ik voor een
klein of groot gezelschap kom vertellen over hoe aan de bureaucratische
beknelling valt te ontsnappen. Dat bracht mij de afgelopen maand op
verschillende gemeentehuizen, bij de Reclassering, de
AWBZ-indicatiestellers, en de komende maand speel ik een rol op het
VNG-Divosa-congres, ga ik langs bij de welzijnsorganisatie in Leeuwarden,
bij de corporatie in Pendrecht in Rotterdam, bij MEE in Drenthe en nog een
paar plaatsen. Zo kom je nog eens ergens. Een de maand daarna gaat het
gewoon verder. Dat is natuurlijk geweldig, want ik schrijf mijn boekjes
natuurlijk om iets op gang te brengen en in alle bescheidenheid mag ik toch
zeggen dat dat 'Ontregelen' aardig is gelukt.
De vijfde druk telt nog maar een paar honderd exemplaren, dus de zesde zal
er dit najaar nog van komen. Hoop ik. Het is mogelijk om via de uitgeverij
meerdere exemplaren voor teams, stafoverleggen, heidagen of kerstpaketten
te bestellen. Meld je daarvoor even bij Riet van Bentum van uitgeverij
Augustus: riet.van.bentum@augustus.nl.
+
|
|
Kies een periode:
september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|